.
Ειναι ο νορβηγος ο νεος κουφοντινας?
Ειναι ο νορβηγος ο νεος κουφοντινας?
Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011
Τρίτη 19 Ιουλίου 2011
Νομος ειναι το δικιο του κορανι
οι πακιστανοαφγανοι ειναι φιλοι μας και ταξικα μας αδερφια
επισης φονιαδες των λαων αμερικανοι που προσπαθουν να σκοτωσουν τους ειρηνικους αυτους ανθρωπους
Τι κακοι τελικα που ηταν οι αμερικανοι που δεν εκαναν δικαιη δικη στον μπιν λαντεν
Ακόμα ένα μεμονωμένο περιστατικό. Αλήθεια σκούζουν αριστεροί για αυτά και άλλες αρλούμπες τύπου Bin Laden; Αλλά τι λέω οι στυνομικοί είναι κατά τις θρησκείας. Ισλάμ εκεί, σοσιαλισμός-κουμουνισμός Ελλάδα
Βίντεο με ομαδική εκτέλεση αστυνομικών στο ΒΔ Πακιστάν έδωσαν στη δημοσιότητα οι Ταλιμπάν. Το περιστατικό θεωρείται ότι συνέβη μετά τον Ιούνιο, όταν αντάρτες πέρασαν τα σύνορα Αφγανιστάν - Πακιστάν και συνέλαβαν ένστολους.
Οι εικόνες δείχνουν τους 16 πακιστανούς αστυνομικούς να στήνονται στη σειρά με τα χέρα δεμένα, αντιμετωπίζοντας το εκτελεστικό απόσπασμα. Κείμενο που συνοδεύει το βίντεο αναφέρει ότι τα θύματα συνελήφθησαν στην περιοχή Ντιρ κατά τη διάρκεια επιδρομής αφγανών Ταλιμπάν.
Σύμφωνα με εκπρόσωπο του πακιστανικού στρατού το βίντεο φαίνεται να είναι γνήσιο. Παράλληλα το BBC - όπως αναφέρει στην ιστοσελίδα του - δέχτηκε εικόνες τραβηγμένες από κινητό τηλέφωνο, οι οποίες δείχνουν κατοίκους να βρίσκουν τα πτώματα.
Στο βίντεο φαίνεται αξιωματούχος των Ταλιμπάν να κατηγορεί τους αστυνομικούς ως εχθρούς του Ισλάμ, ενώ αναφέρεται και σε περιστατικό εκτέλεσης "έξι παιδιών" (σ.σ.: ανήλικους ύποπτους για συνεργασία με τους Ταλιμπάν) από την κοιλάδα Σουάτ, από τον πακιστανικό στρατό. Πρόκειται για περιστατικό που έχει καταγραφεί σε βίντεο το οποίο κυκλοφόρησε πέρυσι και του οποίου τη γνησιότητα το Πακιστάν αμφισβητεί.
Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων πάντως έχουν καταγγείλει στο παρελθόν το στρατό της χώρας για εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες υπόπτων για συνεργασία με τους Ταλιμπάν.
ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Το βίντεο περιλαμβάνει πολύ σκληρές εικόνες
Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011
Η εξέγερση των βολεμένων
του Σταύρου Θεοδωράκη (και δεν τον ειχα περι πολλου)
Στο «Βήμα της Κυριακής» δημοσιεύθηκε μια σχεδόν δισέλιδη συνέντευξη του Μιχαήλ Μαρμαρινού, θεατρικού σκηνοθέτη με πολύ καλές κριτικές αλλά και πολύ καλές δημόσιες σχέσεις. Προσέξτε λοιπόν τι λέει ο άνθρωπος.
«(…) Όταν η μόνη διαφυγή είναι ένα αδιέξοδο, η μόνη δημιουργική πράξη είναι η καταστροφή. Λυπάμαι που το λέω. Μοιάζει απαισιόδοξο, αλλά δεν είναι. Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω την εφιαλτική φράση και έννοια «μήτηρ πάντων πόλεμος». Είμαστε στη φάση που η καταστροφή είναι δράση και όχι συνέπεια. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η καταστροφή έχει δύο πρόσωπα: την εξωστρεφή καταστροφικότητα και την αυτοκαταστροφικότητα. Εμείς βιώνουμε και δοκιμάζουμε και τα δύο».
Σε αυτό το σημείο παρεμβαίνει η δημοσιογράφος Μυρτώ Λοβέρδου και τον ρωτά: «Τα τελευταία χρόνια ζούμε εντονότερα την εξωστρεφή καταστροφικότητα, τη βία προς τον τρίτο…» και ο κ.Μαρμαρινός ακάθεκτος συνεχίζει: «Ναι γιατί έχουν φθάσει σχεδόν στο ζενίθ ο αποκλεισμός, η μη διέξοδος, η μη δημιουργική διέξοδος. Η καταστροφικότητα σήμερα είναι δυστυχώς μια δημιουργία. Στην περίπτωση μας η δημιουργία είναι η καταστροφή(…)».
Στην συνέχεια βέβαια αναρωτιέται αν οι βουλευτές είναι ηλίθιοι και άλλα τέτοια φτηνά «αντιεξουσιαστικά». Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Έναν καλλιτέχνη που εκθειάζει την καταστροφή. Καμία έκπληξη – ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος. Ορισμένοι καλλιτέχνες περισσότερο ίσως και από τους πολιτικούς ζουν με το άγχος της πλατείας, θέλουν να είναι αρεστοί, να τους χειροκροτούν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως, μου είναι δύσκολο να το δεχθώ. Και εξηγούμαι. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός είναι ένας από τους πλέον επιχορηγούμενους καλλιτέχνες της χώρας. Στο επίσημο βιογραφικό του στο ίντερνετ στην δεύτερη κιόλας παράγραφο διαβάζεις: «Το 1983-84 ιδρύεται το σχήμα «διπλούς Έρως εταιρεία Θεάτρου» και αμέσως μετά την πρώτη του παράσταση επιχορηγείται από το υπουργείο Πολιτισμού». Είναι φανερό ότι ο κ.Μαρμαρινός αναφέρει την κρατική επιχορήγηση ως μεγάλο εύσημο, το οποίο ποτέ δεν έπαψε να διεκδικεί. Την φετινή του παράσταση «Ηρακλής Μαινόμενος» που ετοιμάζει για την Επίδαυρο στις 5 και 6 Αυγούστου την πληρώνει το «Εθνικό». Όπως με τον «Εθνικό» ήταν ξανά στην Επίδαυρο το 2008 (ως ηθοποιός τότε).
Ρώτησα φίλους που ασχολούνται επαγγελματικά με το θέατρο πόσο συχνά ο Μιχαήλ Μαρμαρινός ανεβάζει «κάτι» μόνος του (χωρίς κρατική ενίσχυση δηλαδή). Δεν ήξεραν να μου πουν. Θυμήθηκαν όμως ότι το 2005 ορίσθηκε πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, με την θεατρική του ομάδα (Theseum Ensemble) να παραμένει επιχορηγούμενη... Αναρωτιέμαι λοιπόν πώς είναι δυνατόν να είσαι ένα από τα αγαπημένα παιδιά των Υπουργείων (του Σημίτη, του Καραμανλή, του Παπανδρέου) και παράλληλα να προπαγανδίζεις την καταστροφή του συστήματος. Για καταστροφή κ.Μαρμαρινέ – επιτρέψτε μου τον προσωπικό τόνο, άλλωστε το πνεύμα της παράστασης που αυτή την εποχή «διαπραγματεύεσθε» το επιτρέπει – για καταστροφή λοιπόν μπορούν να μιλούν μόνο οι αποκλεισμένοι, όχι οι επιχορηγούμενοι.
Όπως αντιστοίχως δεν μπορούν να μιλούν για «κλέφτες πολιτικούς» αυτοί που δεν πληρώνουν φόρους. Το αναφέρω παρεμπιπτόντως γιατί τις τελευταίες μέρες, εμφανίστηκαν στις πλατείες και ορισμένοι καλλιτέχνες που έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με την Εφορία. Στην Ιρλανδία όταν ο Μπόνο έσπευσε στον πλευρό των «αγανακτισμένων», εκείνοι φόρεσαν μπλουζάκια με το σύνθημα «Bono pay your Taxes» (Μπόνο πλήρωσε τους φόρους σου). Θυμήθηκαν οι άτιμοι, ότι ο Μπόνο για να γλυτώσει τους υψηλούς Ιρλανδέζικους φόρους είχε μεταφέρει τα φορολογικά του στην Ολλανδία. Εδώ αντιθέτως «οι δικοί μας Μπόνο», τον ένα μήνα βρίζουν και απειλούν το σύστημα και τον άλλο μήνα – που είναι παχιές οι μύγες - δίνουν παραστάσεις και συναυλίες με κρατικά λεφτά στα κρατικά θέατρα και στα κρατικά Φεστιβάλ…
Στο «Βήμα της Κυριακής» δημοσιεύθηκε μια σχεδόν δισέλιδη συνέντευξη του Μιχαήλ Μαρμαρινού, θεατρικού σκηνοθέτη με πολύ καλές κριτικές αλλά και πολύ καλές δημόσιες σχέσεις. Προσέξτε λοιπόν τι λέει ο άνθρωπος.
«(…) Όταν η μόνη διαφυγή είναι ένα αδιέξοδο, η μόνη δημιουργική πράξη είναι η καταστροφή. Λυπάμαι που το λέω. Μοιάζει απαισιόδοξο, αλλά δεν είναι. Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω την εφιαλτική φράση και έννοια «μήτηρ πάντων πόλεμος». Είμαστε στη φάση που η καταστροφή είναι δράση και όχι συνέπεια. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η καταστροφή έχει δύο πρόσωπα: την εξωστρεφή καταστροφικότητα και την αυτοκαταστροφικότητα. Εμείς βιώνουμε και δοκιμάζουμε και τα δύο».
Σε αυτό το σημείο παρεμβαίνει η δημοσιογράφος Μυρτώ Λοβέρδου και τον ρωτά: «Τα τελευταία χρόνια ζούμε εντονότερα την εξωστρεφή καταστροφικότητα, τη βία προς τον τρίτο…» και ο κ.Μαρμαρινός ακάθεκτος συνεχίζει: «Ναι γιατί έχουν φθάσει σχεδόν στο ζενίθ ο αποκλεισμός, η μη διέξοδος, η μη δημιουργική διέξοδος. Η καταστροφικότητα σήμερα είναι δυστυχώς μια δημιουργία. Στην περίπτωση μας η δημιουργία είναι η καταστροφή(…)».
Στην συνέχεια βέβαια αναρωτιέται αν οι βουλευτές είναι ηλίθιοι και άλλα τέτοια φτηνά «αντιεξουσιαστικά». Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Έναν καλλιτέχνη που εκθειάζει την καταστροφή. Καμία έκπληξη – ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος. Ορισμένοι καλλιτέχνες περισσότερο ίσως και από τους πολιτικούς ζουν με το άγχος της πλατείας, θέλουν να είναι αρεστοί, να τους χειροκροτούν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως, μου είναι δύσκολο να το δεχθώ. Και εξηγούμαι. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός είναι ένας από τους πλέον επιχορηγούμενους καλλιτέχνες της χώρας. Στο επίσημο βιογραφικό του στο ίντερνετ στην δεύτερη κιόλας παράγραφο διαβάζεις: «Το 1983-84 ιδρύεται το σχήμα «διπλούς Έρως εταιρεία Θεάτρου» και αμέσως μετά την πρώτη του παράσταση επιχορηγείται από το υπουργείο Πολιτισμού». Είναι φανερό ότι ο κ.Μαρμαρινός αναφέρει την κρατική επιχορήγηση ως μεγάλο εύσημο, το οποίο ποτέ δεν έπαψε να διεκδικεί. Την φετινή του παράσταση «Ηρακλής Μαινόμενος» που ετοιμάζει για την Επίδαυρο στις 5 και 6 Αυγούστου την πληρώνει το «Εθνικό». Όπως με τον «Εθνικό» ήταν ξανά στην Επίδαυρο το 2008 (ως ηθοποιός τότε).
Ρώτησα φίλους που ασχολούνται επαγγελματικά με το θέατρο πόσο συχνά ο Μιχαήλ Μαρμαρινός ανεβάζει «κάτι» μόνος του (χωρίς κρατική ενίσχυση δηλαδή). Δεν ήξεραν να μου πουν. Θυμήθηκαν όμως ότι το 2005 ορίσθηκε πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, με την θεατρική του ομάδα (Theseum Ensemble) να παραμένει επιχορηγούμενη... Αναρωτιέμαι λοιπόν πώς είναι δυνατόν να είσαι ένα από τα αγαπημένα παιδιά των Υπουργείων (του Σημίτη, του Καραμανλή, του Παπανδρέου) και παράλληλα να προπαγανδίζεις την καταστροφή του συστήματος. Για καταστροφή κ.Μαρμαρινέ – επιτρέψτε μου τον προσωπικό τόνο, άλλωστε το πνεύμα της παράστασης που αυτή την εποχή «διαπραγματεύεσθε» το επιτρέπει – για καταστροφή λοιπόν μπορούν να μιλούν μόνο οι αποκλεισμένοι, όχι οι επιχορηγούμενοι.
Όπως αντιστοίχως δεν μπορούν να μιλούν για «κλέφτες πολιτικούς» αυτοί που δεν πληρώνουν φόρους. Το αναφέρω παρεμπιπτόντως γιατί τις τελευταίες μέρες, εμφανίστηκαν στις πλατείες και ορισμένοι καλλιτέχνες που έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με την Εφορία. Στην Ιρλανδία όταν ο Μπόνο έσπευσε στον πλευρό των «αγανακτισμένων», εκείνοι φόρεσαν μπλουζάκια με το σύνθημα «Bono pay your Taxes» (Μπόνο πλήρωσε τους φόρους σου). Θυμήθηκαν οι άτιμοι, ότι ο Μπόνο για να γλυτώσει τους υψηλούς Ιρλανδέζικους φόρους είχε μεταφέρει τα φορολογικά του στην Ολλανδία. Εδώ αντιθέτως «οι δικοί μας Μπόνο», τον ένα μήνα βρίζουν και απειλούν το σύστημα και τον άλλο μήνα – που είναι παχιές οι μύγες - δίνουν παραστάσεις και συναυλίες με κρατικά λεφτά στα κρατικά θέατρα και στα κρατικά Φεστιβάλ…
Σαν Φρανσίσκο - Η αστυνομία δολοφονεί εν ψυχρώ τους "δεν πληρωνω δεν πληρωνω"
η αλλιως πως δουλευει η αστυνομια σε ΣΟΒΑΡΕΣ χωρες
σημειωση
και ολα αυτα στην καλιφορνια την πιο απλυτη πολιτεια των ΗΠΑ με τους περισσοτερους θολοκουλτουριαραιους
http://gr.contrainfo.espiv.net/2011/07/18/san-fransisco-dolofonia-en-psixro/
Σαν Φρανσίσκο, ΗΠΑ: Η αστυνομία δολοφονεί εν ψυχρώ 19χρονο
Το Σάββατο, 16 Ιούλη, στη γειτονιά του Μπέυβιου [Bayview], στο Σαν Φρανσίσκο η αστυνομία δολοφόνησε εν ψυχρώ έναν 19χρονο, ο οποίος έτρεξε για να αποφύγει να πληρώσει το εισιτήριο του τραμ. Δύο ένστολοι φονιάδες του SFPD (Τμήματος Αστυνόμευσης του Σαν Φρανσίσκο) σε περιπολία έκαναν έλεγχο εισιτηρίων σε αποβάθρα τραμ (MUNI). Πυροβόλησαν 10 φορές έναν μαύρο νεαρό που διέπραξε το «ειδεχθές έγκλημα» της άρνησης πληρωμής των 2 δολαρίων της τιμής του εισιτηρίου.
Η εν ψυχρώ δολοφονία διαπράχθηκε στη συμβολή των Θερντ Στριτ και Ώκντεϊλ Άβενιου περίπου στις 4.45 το απόγευμα, μπροστά στα μάτια δεκάδων μαρτύρων. Σύμφωνα με ένα μάρτυρα, το θύμα πυροβολήθηκε πισώπλατα κι ενώ είχε σε έκταση τα χέρια του, ενώ άλλη μάρτυρας αναφέρει τουλάχιστον 6 πυροβολισμούς. Στο πρώτο βίντεο οι μπάτσοι στοχεύουν εναντίον του θύματος ενόσω ακόμα ξεψυχάει, και ο κόσμος διαμαρτύρεται για τον αναίτιο φόνο, ουρλιάζοντας ότι ο νεαρός δεν οπλοφορούσε. Στο δεύτερο βίντεο οι μπάτσοι συνεχίζουν να απωθούν τους συγκεντρωμένους.
Η αστυνομία ισχυρίζεται, όπως και σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση, πως οι αξιωματικοί της ενήργησαν με αυτόν τον τρόπο γιατί απειλούνταν η ζωή τους, διαδίδοντας πως ο 19χρονος ήταν οπλισμένος –χωρίς να έχει βρεθεί κανένα όπλο– και μάλιστα ότι πυροβόλησε πρώτος. Οι συγκεντρωμένοι φωνάζουν «Where’s the gun?», «Πού ‘ναι το όπλο; (Δεν έχει καν όπλο)». Τουλάχιστον ένα καθεστωτικό τηλεοπτικό κανάλι χρησιμοποιεί το δεύτερο ντοκουμέντο χωρίς ήχο, προσθέτοντας την ψευδή πληροφορία πως το άτομο που καταγράφει τη σκηνή ακούγεται να λέει «That is a gun», «Αυτό είναι ένα όπλο». Τη στιγμή που η παρουσιάστρια του δελτίου ειδήσεων των 22.00 αναφέρει τη συγκεκριμένη ανύπαρκτη φράση, η μονταρισμένη εικόνα παγώνει σε άλλο σημείο, μερικά καρέ μετά την υποτιθέμενη φράση, στο σημείο όπου ένας νέος με ριγέ γκρι φούτερ δείχνει ένα κινητό που σηκώνει από το έδαφος.
Τα μίντια προσπαθούν να βγάλουν λάδι τους μπάτσους, ο εκπρόσωπος των οποίων δηλώνει ευθαρσώς στους ρεπόρτερ –εν μέσω γενικής κατακραυγής– ότι οι συνάδελφοί του βρίσκονταν σε άμυνα. Πάντως, μέχρι αυτήν τη στιγμή λέγεται ότι οι δύο μπάτσοι έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα όσο διαρκούν οι έρευνες, ενώ δεν έχουν καν δοθεί στη δημοσιότητα τα ακριβή στοιχεία του νεκρού.
Αμέσως ο κόσμος στη γειτονιά αντέδρασε. Εκατοντάδες εξαγριωμένοι βγήκαν στους δρόμους κι ήρθαν αντιμέτωποι με την αστυνομία, ουρλιάζοντας κατά των κρατικών δολοφόνων και εκσφενδονίζοντας μπουκάλια. Λίγες ώρες αφότου μαθεύτηκε το περιστατικό, αναρχικοί κάλεσαν αυθόρμητη πορεία τα μεσάνυχτα στην περιοχή του Μίσσιον. Συμμετείχαν 100 περίπου διαδηλωτές με καλυμμένα πρόσωπα, οι οποίοι ξεκινώντας από τη Βαλένσια Στριτ κατευθύνθηκαν προς το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Επιτέθηκαν στο πρώτο περιπολικό που τους πλησίασε, σε μηχανήματα αυτόματης ανάληψης χρημάτων (ATM), σε τράπεζες και σε ένα υποκατάστημα της πολυεθνικής Wells Fargo, ξηλώνοντας στο πέρασμά τους σταντ εφημερίδων και αναποδογυρίζοντας κάδους απορριμμάτων. Φτάνοντας στην είσοδο του αστυνομικού τμήματος, αντιμετώπισαν κατά πρόσωπο τους μπάτσους και τελικά διαλύθηκαν κατά τη 1 η ώρα, χωρίς να υπάρξουν συλλήψεις.
Η τελευταία αυτή πορεία πραγματοποιήθηκε στον απόηχο μιας αναρχικής δράσης ενάντια στο δίκτυο του μετρό ή, αλλιώς, ταχείας μετακίνησης του Bay Area (BART) την προηγούμενη Δευτέρα. Το συγκεκριμένο σαμποτάζ ήρθε σαν απάντηση σε άλλη μία κρατική δολοφονία, αυτήν του Charles Hill στις 3 Ιούλη. Ο Τσαρλς Χιλ ήταν ένας άστεγος που δολοφονήθηκε από έναν μπάτσο του BART στο σταθμό του Civic Center. Το έγκλημα του Τσαρλς Χιλ, που είχε καταγγελθεί λίγο νωρίτερα από έναν μεθυσμένο άντρα, ήταν πως ήταν ένας ακόμη φτωχός άστεγος σε μια πόλη τέρας.
Τότε οι 100 περίπου διαδηλωτές σαμπόταραν τις μηχανές και μπλόκαραν τις ράγες του μετρό. Προκάλεσαν μεγάλες καθυστερήσεις σε όλο το δίκτυο BART για παραπάνω από 3 ώρες, υποχρεώνοντας την αστυνομία να κλείσει αρκετούς σταθμούς. Ακολούθησε αυθόρμητη πορεία όπου οι διαδηλωτές κατάφεραν να αποφύγουν τους μπάτσους σε δύο περιπτώσεις, ώσπου διαλύθηκαν ανάμεσα σε εκατοντάδες τουρίστες στην πλατεία της Πάουελ Στριτ.
Ακολουθεί η τελευταία παράγραφος της ενημέρωσης ορισμένων αναρχικών από το Μπέυ Έρια:
«Αναφέροντας το παρόν ελπίζουμε να κάναμε σαφές πως δεν θα ανεχτούμε άλλο την αστυνομία (ανεξάρτητα τι σήμα φοράει κάθε φορά) να μας δολοφονεί στους δρόμους. Όταν σκοτώνουν, θα απαντάμε δυναμικά. Αυτές οι δύο πορείες, μαζί με την άγρια εξέγερση στο Μπέυβιου, ήταν μόνο η αρχή. Δεν μας ενδιαφέρουν οι δικαιολογίες που δίνουν. Και στις δύο περιπτώσεις ισχυρίζονται πως οι ζωές τους ήταν σε κίνδυνο. Λέμε πως ψεύδονται, αλλά ειλικρινά δεν μας νοιάζει όπως και να ‘χει. Τώρα που το κράτος μάς έχει απαλλάξει από κάθε ψευδαίσθηση πως υπάρχει για να υπηρετεί ή να προστατεύει τους ανθρώπους, βλέπουμε ξεκάθαρα ότι υπάρχει μόνο για να μας φυλακίζει και να μας πυροβολεί εν ψυχρώ. Τα 2 δολάρια αξίζουν περισσότερο γι’ αυτούς απ’ ό,τι οι ζωές μας. Η ίδια η ύπαρξη της αστυνομίας μάς θέτει όλους σε κίνδυνο, και δεν θα είμαστε ασφαλείς μέχρι να καταστραφεί».
Πορεία διαμαρτυρίας (snake march) έχει καλεστεί την Τρίτη, 19 Ιούλη, στις 5 μ.μ., στο Ντολόρες Παρκ της περιοχής Μίσσιον στο Σαν Φρανσίσκο.
Πληροφορίες: www.indybay.org
Πασχος ο κλασσικος
Γέμισαν πάλι οι εφημερίδες με λέξεις πρυτάνεων. Λέξεις μεγάλες και άδειες. Διαβάζουμε για «πανεπιστημιακές κοινότητες», για «δημοκρατικά πανεπιστήμια», για «ακαδημαϊκά οράματα» και άλλα θάματα και οσονούπω θα ξεπηδήσει και το ακαταμάχητο «απροϋπόθετο ΑΕΙ». Στόχος, φυσικά, όλων αυτών των κενών λέξεων είναι ναι πνίξουν μία ακόμη μεταρρύθμιση, που θα αλλάξει την τριτοβάθμια παιδεία, αλλά θα ξεβολέψει χιλιάδες πανεπιστημιακούς.
Η συνταγή της συντήρησης είναι παλιά. Σε κάθε πρόταση αλλαγής του υπάρχοντος υπερακοντίζονται πομφόλυγες που θέλουν να τρομοκρατήσουν την κοινωνία για το μέλλον. Η πλειονότητα των Ελλήνων πρυτάνεων και πολλοί πανεπιστημιακοί μας εκφοβίζουν ότι τα χείριστα ελληνικά ΑΕΙ θα γίνουν χειρότερα αν τα αλλάξουμε.
Ας υποθέσουμε ότι κάποιοι πρυτάνεις, που εξελέγησαν συναλλασσόμενοι με κάθε παράταξης φοιτητή, τώρα απλώς θέλουν να προσφέρουν. Ας υποθέσουμε ότι και αυτή η μεταρρύθμιση –όπως όλες οι προηγούμενες– δεν ανταποκρίνεται στο υψηλότατο πρότυπο που έχουν στο μυαλό τους (και δεν μας το περιγράφουν) κάποιοι πρυτάνεις. Ας δεχθούμε, επίσης, ότι υπάρχει ένα άλλο πανεπιστήμιο, το οποίο αγγίζει την τελειότητα του «απροϋπόθετου» αλλά η προτεινόμενη μεταρρύθμιση δεν το πλησιάζει.
Υπάρχει όμως μια σοφιστεία που μετέρχονται όλοι οι οπαδοί της στασιμότητας. Αυτοί, αντιπροτείνουν –χωρίς να το προσδιορίζουν– ένα «φανταστικό», «υπέρτερο», «γλυκό», «φοβερό» και «τρομερό» πανεπιστήμιο, με αποτέλεσμα οποιαδήποτε πρόταση αλλαγής του υπάρχοντος να μοιάζει μίζερη. Φυσιολογικό: τα παραμύθια είναι πάντα πιο ελκυστικά από την πραγματικότητα. Το λογικό όμως είναι να συγκρίνουμε, το υπαρκτό με το προτεινόμενο.
Η Ελλάδα ξοδεύει (ως ποσοστό του ΑΕΠ) περισσότερα χρήματα για την ανώτατη εκπαίδευση απ’ ό, τι οποιαδήποτε άλλη χώρα του ΟΟΣΑ. Παρά τη μεγάλη αυτή δαπάνη, πανηγυρίζουμε αν ένα εγχώριο ίδρυμα καταφέρει να μπει στους καταλόγους των 500 καλύτερων ΑΕΙ του κόσμου. Βεβαίως, πολλοί πανεπιστημιακοί απεχθάνονται τις κατατάξεις, που χρησιμοποιεί όλος ο κόσμος. Ισχυρίζονται ότι τα ελληνικά ΑΕΙ έχουν κρυφές αρετές που δεν χωρούν στους ποσοτικοποιημένους δείκτες αξιολόγησης. Ετσι πετούν την μπάλα στο γήπεδο του αμέτρητου και μετά... μετρούν το μπόι τους για να το βρούνε ψηλό. Λένε ότι «στόχος της παιδείας είναι να παράγει ολοκληρωμένους πολίτες», υπονοώντας ότι τα ελληνικά ΑΕΙ ρίχνουν εκεί το βάρος τους και γι’ αυτό πατώνουν στις διεθνείς αξιολογήσεις.
Αν, όμως, κάποιος επισκεφθεί ένα ελληνικό ΑΕΙ –ειδικά εκείνα που παράγουν τους πιο «ολοκληρωμένους πολίτες» – θα συναντήσει, πανό, βρωμιά και διαφθορά. Θα διαπιστώσει επίσης ότι εντός δρουν ανεξέλεγκτες συμμορίες, που απειλούν καθηγητές ή προπηλακίζουν ή ξυλοκοπούν εκείνους με τους οποίους διαφωνούν.
Είναι απορίας άξιον πώς σε τέτοιο περιβάλλον παράγονται «ολοκληρωμένοι πολίτες». Ισως γίνεται διά της επιφοίτησης κατά την αποφοίτηση, αλλά αυτή η επιφοίτηση δεν είναι ορατή στην κοινωνία. Μετά από τόσα χρόνια παραγωγής «ολοκληρωμένων πολιτών», φτάσαμε να έχουμε αποφοίτους ΑΕΙ που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν δύο γαϊδουριών άχυρα, πόσω δε μάλλον τη βία από τον λόγο, τη δημόσια ανυπακοή από την παρανομία.
Συνεπώς, πρέπει να καταλήξουμε ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο απέτυχε καθολικώς. Και ως προς τα δικά του υψηλόφρονα ιδανικά, αλλά και σε σχέση με τα χαμερπή δυτικά κριτήρια, όπως είναι π. χ. να βρίσκουν οι απόφοιτοι δουλειά. Γι’ αυτό ίσως είναι καλύτερα να κάνουμε ό, τι και οι «κουτόφραγκοι». Μπορεί να απέχει πολύ από το ιδανικό «απροϋπόθετο πανεπιστήμιο», αλλά απέχει εξίσου από τη σημερινή κατάντια των ΑΕΙ.
Tου Πασχου Mανδραβελη
Tου Πασχου Mανδραβελη
Τρίτη 12 Ιουλίου 2011
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ΛάΟΣ
Tου Πασχου Mανδραβελη
Μπορούμε να φανταστούμε τι θα είχε γίνει αν κάποια ομάδα στελεχών του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού με επικεφαλής κάποια υποψήφια βουλευτή του μπούκαρε σε έναν τηλεοπτικό σταθμό για να εμποδίσει μία βουλευτή του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς να μιλήσει; Δεν θα ακούγονταν ουρανομήκεις κραυγές για «παρακράτος», για «φασιστική εισβολή», για «δημοκρατική εκτροπή», για «ακροδεξιές πρακτικές που γίνονται με την ανοχή της Πολιτείας», και όλα τ’ άλλα συνθήματα από τον μπαχτσέ της Προόδου;
Μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν αν κάποιοι Χρυσαυγίτες προπηλάκιζαν πολιτικό σε χάπενινγκ που διοργάνωνε ο ΛάΟΣ; Δεν θα συζητούσαμε για τις «υπόγειες σχέσεις στην Ακροδεξιά»; Δεν θα έγραφαν διάφοροι για «ακροδεξιά τρομοκρατία» και για «κοινοβουλευτικό κόμμα που παίζει τον ρόλο του Σιν Φέιν;». Κι αν εμφανίζονταν στο βίντεο τα στελέχη του ΛάΟΣ να κάνουν αλυσίδα, δεν θα χλευάζονταν ως «εκείνοι που προκάλεσαν τα επεισόδια είναι εκείνοι που δήθεν περιφρουρούν»; Μπορούμε να σκεφθούμε πόσα επιχειρήματα από την προ του 1967 ιστορία θα ακούγαμε, αν κάποιος σκεφτόταν απλώς -χωρίς να την υλοποιούσε- να κάνει αντισυγκέντρωση σε κάποια μάζωξη του ΣΥΡΙΖΑ;
Γιατί, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ χαίρει τέτοιας ασυλίας; Γιατί δεν είναι γοερή η καταδίκη όσων πρακτικών μετέρχονται τα στελέχη του ή έστω φασιστικών επεισοδίων γίνονται κατά τη διάρκεια εκδηλώσεών του;
Το ’χουμε γράψει και παλαιότερα. Η Αριστερά τρώει από τους έτοιμους αγώνες του παρελθόντος. Επειδή κάποτε μαρτύρησε, νομίζει ότι αγιοποιήθηκε. Και δεν το νομίζει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ· έκανε και πολλούς άλλους να το πιστέψουν. Διακηρύσσει πως ό,τι κάνει είναι για το καλό του λαού -λες και το 3% έχει την αποκλειστική αντιπροσωπεία του- και θαρρεί ότι μπορεί να μετέρχεται ακόμη και πρακτικών που η ίδια η Αριστερά κάποτε κατήγγειλε. Η «αγιοποίηση» αυτή της επιτρέπει αφενός να κάνει ό,τι υπέστη στο παρελθόν και αφετέρου να... καταγγέλλει όσους το επισημαίνουν. Επειδή δε έχει δυσανάλογα μεγάλη ανοχή από τα ΜΜΕ, και σκούζοντας διαρκώς «φασισμός ante portas», μπορεί να φτιάχνει ιστορίες για αγίους οι οποίες «λέγε, λέγε» γίνονται πιστευτές. Αδικώντας εμφανίζεται διαρκώς αδικημένη, κι αν δεν υπάρχουν τα στοιχεία, υπάρχει η δημιουργική φαντασία. Κάποια συνωμοσία εξυφαίνεται στα παρασκήνια για «να την αμαυρώσει». Οποιος δεν το πιστεύει είναι «βολεμένος», «προβοκάτορας» ή -χειρότερα- «νεοφιλελεύθερος». Εμπειρία αποκτηθείσα σε διάφορα σταλινικά σχολεία.
Ο δε μικρομεγαλισμός του ΣΥΡΙΖΑ φτάνει στα όρια του θράσους. Ετσι ο υποψήφιος της «Προόδου» στον Δήμο Ζακύνθου κ. Αντώνης Κασσιμάτης (που πήρε στις δημοτικές εκλογές 768 ψήφους) κήρυξε ανεπιθύμητο πρόσωπο στο νησί τον βουλευτή κ. Δημήτρη Βαρβαρίγο που τον προτίμησαν 6.525 συμπολίτες του. Το 3,41% κηρύσσει ανεπιθύμητο το 44,73% επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι έχει εξ ορισμού δίκιο ή κάποια ιερή (ή έστω λαϊκή) επιφοίτηση!
Το καλό είναι ότι ο κ. Βαρβαρίγος είχε χιούμορ και απάντησε: «Μετά την απαγόρευση εισόδου μου στη Ζάκυνθο από τον αυτοαναγορευθέντα στρατιωτικό διοικητή Ζακύνθου κ. Αντώνιο Κασσιμάτη, μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, συνεννοήθηκα μαζί του και συμφωνήσαμε να αρθεί η απαγόρευση με τους εξής όρους: 1) Θα εμφανίζομαι κάθε πρώτη και δεκαπέντε του μήνα στα γραφεία της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. 2) Θα ασκώ τα κοινοβουλευτικά μου καθήκοντα πάντα σε συνεννόηση μαζί του».
.
Μπορούμε να φανταστούμε τι θα είχε γίνει αν κάποια ομάδα στελεχών του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού με επικεφαλής κάποια υποψήφια βουλευτή του μπούκαρε σε έναν τηλεοπτικό σταθμό για να εμποδίσει μία βουλευτή του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς να μιλήσει; Δεν θα ακούγονταν ουρανομήκεις κραυγές για «παρακράτος», για «φασιστική εισβολή», για «δημοκρατική εκτροπή», για «ακροδεξιές πρακτικές που γίνονται με την ανοχή της Πολιτείας», και όλα τ’ άλλα συνθήματα από τον μπαχτσέ της Προόδου;
Μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν αν κάποιοι Χρυσαυγίτες προπηλάκιζαν πολιτικό σε χάπενινγκ που διοργάνωνε ο ΛάΟΣ; Δεν θα συζητούσαμε για τις «υπόγειες σχέσεις στην Ακροδεξιά»; Δεν θα έγραφαν διάφοροι για «ακροδεξιά τρομοκρατία» και για «κοινοβουλευτικό κόμμα που παίζει τον ρόλο του Σιν Φέιν;». Κι αν εμφανίζονταν στο βίντεο τα στελέχη του ΛάΟΣ να κάνουν αλυσίδα, δεν θα χλευάζονταν ως «εκείνοι που προκάλεσαν τα επεισόδια είναι εκείνοι που δήθεν περιφρουρούν»; Μπορούμε να σκεφθούμε πόσα επιχειρήματα από την προ του 1967 ιστορία θα ακούγαμε, αν κάποιος σκεφτόταν απλώς -χωρίς να την υλοποιούσε- να κάνει αντισυγκέντρωση σε κάποια μάζωξη του ΣΥΡΙΖΑ;
Γιατί, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ χαίρει τέτοιας ασυλίας; Γιατί δεν είναι γοερή η καταδίκη όσων πρακτικών μετέρχονται τα στελέχη του ή έστω φασιστικών επεισοδίων γίνονται κατά τη διάρκεια εκδηλώσεών του;
Το ’χουμε γράψει και παλαιότερα. Η Αριστερά τρώει από τους έτοιμους αγώνες του παρελθόντος. Επειδή κάποτε μαρτύρησε, νομίζει ότι αγιοποιήθηκε. Και δεν το νομίζει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ· έκανε και πολλούς άλλους να το πιστέψουν. Διακηρύσσει πως ό,τι κάνει είναι για το καλό του λαού -λες και το 3% έχει την αποκλειστική αντιπροσωπεία του- και θαρρεί ότι μπορεί να μετέρχεται ακόμη και πρακτικών που η ίδια η Αριστερά κάποτε κατήγγειλε. Η «αγιοποίηση» αυτή της επιτρέπει αφενός να κάνει ό,τι υπέστη στο παρελθόν και αφετέρου να... καταγγέλλει όσους το επισημαίνουν. Επειδή δε έχει δυσανάλογα μεγάλη ανοχή από τα ΜΜΕ, και σκούζοντας διαρκώς «φασισμός ante portas», μπορεί να φτιάχνει ιστορίες για αγίους οι οποίες «λέγε, λέγε» γίνονται πιστευτές. Αδικώντας εμφανίζεται διαρκώς αδικημένη, κι αν δεν υπάρχουν τα στοιχεία, υπάρχει η δημιουργική φαντασία. Κάποια συνωμοσία εξυφαίνεται στα παρασκήνια για «να την αμαυρώσει». Οποιος δεν το πιστεύει είναι «βολεμένος», «προβοκάτορας» ή -χειρότερα- «νεοφιλελεύθερος». Εμπειρία αποκτηθείσα σε διάφορα σταλινικά σχολεία.
Ο δε μικρομεγαλισμός του ΣΥΡΙΖΑ φτάνει στα όρια του θράσους. Ετσι ο υποψήφιος της «Προόδου» στον Δήμο Ζακύνθου κ. Αντώνης Κασσιμάτης (που πήρε στις δημοτικές εκλογές 768 ψήφους) κήρυξε ανεπιθύμητο πρόσωπο στο νησί τον βουλευτή κ. Δημήτρη Βαρβαρίγο που τον προτίμησαν 6.525 συμπολίτες του. Το 3,41% κηρύσσει ανεπιθύμητο το 44,73% επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι έχει εξ ορισμού δίκιο ή κάποια ιερή (ή έστω λαϊκή) επιφοίτηση!
Το καλό είναι ότι ο κ. Βαρβαρίγος είχε χιούμορ και απάντησε: «Μετά την απαγόρευση εισόδου μου στη Ζάκυνθο από τον αυτοαναγορευθέντα στρατιωτικό διοικητή Ζακύνθου κ. Αντώνιο Κασσιμάτη, μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, συνεννοήθηκα μαζί του και συμφωνήσαμε να αρθεί η απαγόρευση με τους εξής όρους: 1) Θα εμφανίζομαι κάθε πρώτη και δεκαπέντε του μήνα στα γραφεία της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. 2) Θα ασκώ τα κοινοβουλευτικά μου καθήκοντα πάντα σε συνεννόηση μαζί του».
.
Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011
O Συρριζα και το νεο καθεστως κοινωνικων φρονηματων
.
Ύφος χιουμοριστικό και καυστικό επέλεξε ο Βουλευτής Ζακύνθου Δημήτρης Βαρβαρίγος προκειμένου να απαντήσει στη σκληρή κριτική που του άσκησαν τα τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Ποταμίτης και Αντώνης Κασιμάτης, με αφορμή το γεγονός ότι ψήφισε το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και τα οποία τον χαρακτήρισαν ως πρόσωπο ανεπιθύμητο για το νησί τoυς.
Ο κ. Βαρβαρίγος εξέδωσε ανακοίνωση – απάντηση στην οποία αποκαλεί στρατιωτικό διοικητή Ζακύνθου το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και δηλώνει ότι θα εμφανίζεται κάθε 1 και 15 στα γραφεία του πολιτικού σχηματισμού.
Η ανακοίνωση του κ. Βαρβαρίγου:
«Μετά την απαγόρευση εισόδου μου στη Ζάκυνθο από τον αυτοαναγορευθέντα Στρατιωτικό Διοικητή Ζακύνθου κ. Αντώνιο Κασσιμάτη, μέλος της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, συνεννοήθηκα μαζί του και συμφωνήσαμε να αρθεί η απαγόρευση με τους εξής όρους:
1) Θα εμφανίζομαι κάθε πρώτη και δεκαπέντε του μήνα στα γραφεία της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
2) Θα ασκώ τα κοινοβουλευτικά μου καθήκοντα πάντα σε συνεννόηση μαζί του».
.ήρθε ο καιρος να ανοιξουν τα ξερονησια παλι?
Ύφος χιουμοριστικό και καυστικό επέλεξε ο Βουλευτής Ζακύνθου Δημήτρης Βαρβαρίγος προκειμένου να απαντήσει στη σκληρή κριτική που του άσκησαν τα τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Ποταμίτης και Αντώνης Κασιμάτης, με αφορμή το γεγονός ότι ψήφισε το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και τα οποία τον χαρακτήρισαν ως πρόσωπο ανεπιθύμητο για το νησί τoυς.
Ο κ. Βαρβαρίγος εξέδωσε ανακοίνωση – απάντηση στην οποία αποκαλεί στρατιωτικό διοικητή Ζακύνθου το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και δηλώνει ότι θα εμφανίζεται κάθε 1 και 15 στα γραφεία του πολιτικού σχηματισμού.
Η ανακοίνωση του κ. Βαρβαρίγου:
«Μετά την απαγόρευση εισόδου μου στη Ζάκυνθο από τον αυτοαναγορευθέντα Στρατιωτικό Διοικητή Ζακύνθου κ. Αντώνιο Κασσιμάτη, μέλος της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, συνεννοήθηκα μαζί του και συμφωνήσαμε να αρθεί η απαγόρευση με τους εξής όρους:
1) Θα εμφανίζομαι κάθε πρώτη και δεκαπέντε του μήνα στα γραφεία της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
2) Θα ασκώ τα κοινοβουλευτικά μου καθήκοντα πάντα σε συνεννόηση μαζί του».
.ήρθε ο καιρος να ανοιξουν τα ξερονησια παλι?
Κυριακή 3 Ιουλίου 2011
Οι συνδικαλιστές έτρωγαν με χρυσά κουτάλια στον ΟΣΕ..
.
Ο κ. Αθ. Ζηλιασκόπουλος, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, έχει διδάξει επί 16 έτη σε πανεπιστήμια της Αμερικής και της Ελλάδας, με ειδίκευση στη βελτιστοποίηση συστημάτων μεταφορών. Θα μπορούσε να έχει το τουπέ του ειδήμονα, αλλά είναι ένας απλός και εξαιρετικά ευγενικός άνθρωπος, ο οποίος δεν έχει προδώσει τις ρίζες της καταγωγής του από
το Θούριο Εβρου. Οταν προκηρύχθηκαν θέσεις μέσω του open.\gov,
αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να αφήσει τη θεωρία και να περάσει στη δράση. «Πιστεύω ότι μπορώ να σώσω τον ΟΣΕ, διαφορετικά δεν θα δεχόμουν τη θέση αυτή»
έλεγε τις πρώτες ημέρες που βρέθηκε στην καρέκλα του επικεφαλής της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Οι συνομιλητές του τον αντιμετώπιζαν με συγκατάβαση.
Εκείνος όμως μιλούσε με την πείρα πολλών ετών εργασίας στους αμερικανικούς σιδηροδρόμους. Εναν χρόνο αργότερα κατάφερε να μειώσει εντυπωσιακά το έλλειμμα του ΟΣΕ. Από 230 εκατ. ευρώ το έφθασε στα 55 εκατ. ευρώ. Ως το τέλος του έτους εκτιμά ότι ο ΟΣΕ θα μπορεί να παρουσιάσει τα πρώτα ευρώ κέρδους από την εποχή ίσως της ίδρυσής του!
Oι αριθμοί, όσο εντυπωσιακοί και αν είναι, δεν μπορούν να αποτυπώσουν το μέγεθος της προσπάθειας την οποία καταβάλλει ο κ. Ζηλιασκόπουλος. Η σύγχρονη ιστορία του ελληνικού σιδηροδρόμου είναι ένα απίστευτο αφήγημα σκανδάλων, πελατειακών σχέσεων, πλιάτσικου και παραλογισμού. Μια μικρογραφία, δηλαδή, του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Το «ξήλωμα» του... παρα-ΟΣΕ που είχε θεριέψει στο πλάι του κανονικού Οργανισμού, ο οποίος ρήμαζε, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Χρειάστηκε να βάλει βαθιά το μαχαίρι ο κ. Ζηλιασκόπουλος, να υψώσει σθεναρή αντίσταση απέναντι σε αδίστακτα συμφέροντα ο υπουργός Μεταφορών κ. Δ. Ρέππας και να βάλουν πλάτη κόντρα στις πιέσεις συνδικαλιστικών στελεχών του ΠαΣοΚ ορισμένοι βουλευτές που γνώριζαν σε βάθος την υπόθεση, όπως ο κ. Γ. Φλωρίδης. Στην πορεία η υπόθεση εξυγίανσης του ΟΣΕ μετατράπηκε σε θρίλερ. Εκτοξεύτηκαν απειλές, σημαντικά έγγραφα φυγαδεύτηκαν από τις κεντρικές υπηρεσίες και κρύφτηκαν για λόγους ασφαλείας και κάποια παρακλάδια του θέματος έφθασαν ως το Μέγαρο Μαξίμου.
Η «Πρόοδος» των συνδικαλιστών
Το πουλόβερ άρχισε να ξηλώνεται από την εταιρεία «Πρόοδος», την οποία είχαν συστήσει συνδικαλιστές του ΠαΣοΚ με διευθυντικές θέσεις στον ΟΣΕ το 1995. Το σύστημα με το οποίο δούλευε η εταιρεία ήταν απλό: όταν ένας πελάτης ενδιαφερόταν για μεγάλες μεταφορές, οι αρμόδιοι του ΟΣΕ του έλεγαν ότι ο Οργανισμός δεν έχει την κατάλληλη υποδομή και τον έσπρωχναν προς τους ιδιώτες. Αυτοί έπαιρναν τη δουλειά και στη συνέχεια ο ΟΣΕ... έβρισκε την υποδομή και διακινούσε τα εμπορεύματα με έκπτωση που έφθανε ως 87%! Η «Πρόοδος» είχε κέρδη περί τα 70 εκατ. ετησίως και ο ΟΣΕ συσσώρευε ζημιές.
Οταν το πάρτι σταμάτησε, οι αντιδράσεις ήταν τόσο έντονες ώστε παρ΄ ολίγον να προκληθεί και διπλωματικό επεισόδιο. Σε κάποιο στάδιο της μεταφοράς εμπορευμάτων εμπλέκονταν και εταιρείες αυστριακών συμφερόντων. Οταν καταγγέλθηκαν οι συμβάσεις τους, ο αυστριακός πρεσβευτής χτύπησε την πόρτα του κ. Ζηλιασκόπουλου. Ο πρόεδρος της ΤΡΑΙΝΟΣΕ τον άκουσε και του απηύθυνε μόνο μία ερώτηση. «Πώς γίνεται οι αμοιβές για αντίστοιχες μεταφορές με τον αυστριακό σιδηρόδρομο να κοστίζουν 18 ευρώ και με τον ελληνικό 3,5 ευρώ;». Ο πρεσβευτής κατανόησε την κατάσταση και έφυγε χωρίς να πει τίποτε άλλο. Από την πρώτη ημέρα της θητείας του ο πρόεδρος της ΤΡΑΙΝΟΣΕ ασχολήθηκε μόνο με την περιστολή των δαπανών. Εβαλε φρένο στις σπατάλες συντήρησης του δικτύου και στις κλοπές των υλικών. Επανεξέτασε τα φαραωνικά έργα που είχαν προγραμματιστεί και κατήγγειλε συμβάσεις. Περπάτησε μόνος του τα τρία χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη, το μοναδικό τμήμα της γραμμής που συνδέει τα Σκόπια με την Αθήνα που δεν είναι ηλεκτροφόρο και έλυσε το μυστήριο των «βαγονιών-φαντασμάτων». Τα βαγόνια οδηγούνταν σε μια αποθήκη έξω από τη Θεσσαλονίκη και χρησίμευαν ως αποθήκες, τις οποίες το κύκλωμα μίσθωνε σε ιδιώτες για τη φύλαξη των εμπορευμάτων αντί 50 ευρώ την ημέρα ανά βαγόνι. Συνολικά στην αποθήκη βρέθηκαν 700 βαγόνια. Ξενοίκιασε το κτίριο του Προαστιακού στην Κρατίνου, το οποίο κόστιζε 1 εκατ. ευρώ ετησίως, και εγκατέστησε το προσωπικό στο κτίριο της Καρόλου.
Οταν τελείωσαν τα σκάνδαλα ξεκίνησε ο παραλογισμός. Ο ΟΣΕ την 1η Μαρτίου 2008 υπέγραψε μια σύμβαση με την εταιρεία Wasteel Ηellas. Αντικείμενο η υποστήριξη των κλιναμαξών με προσωπικό. Μέσω ενός υπεργολάβου το προσωπικό αυτό έφθασε στα 60 άτομα, τα οποία, όπως προβλεπόταν στη συμφωνία, δεν τα πλήρωνε η εταιρεία αλλά ο... ΟΣΕ. Ο μηνιαίος μισθός του κάθε υπαλλήλου ήταν 4.000 ευρώ, με υπερωρίες, επιδόματα και τα δώρα. Το μηναίο κόστος για τον Οργανισμό ανερχόταν σε 250.000 ευρώ.
Η σύμβαση δεν μπορούσε να σταθεί. Οταν όμως ολοκληρώθηκε ο έλεγχος αναδύθηκαν και άλλες λεπτομέρειες. Από τα 60 άτομα εμφανίζονταν στη δουλειά τους μόνο 20. Οι υπόλοιποι ήταν άφαντοι. Επιπλέον δεν μπορούσε να εφαρμοστεί σε αυτούς η ρύθμιση για την περικοπή των μισθών που έγινε στο Δημόσιο επειδή τυπικά δεν ανήκαν στον ΟΣΕ.
Γιοι, κόρες και συγγενείς
Ο κ. Ζηλιασκόπουλος αποφάσισε να καταγγείλει τη σύμβαση, η οποία λήγει στις 28 Φεβρουαρίου. Αμέσως άρχισε η κατάθεση επερωτήσεων στη Βουλή για απολύσεις στον ΟΣΕ. Επιπλέον, οι 60 υπάλληλοι απαιτούν πλήρη αποζημίωση από τον ΟΣΕ σε περίπτωση απόλυσής τους και απειλούν ότι θα διεκδικήσουν δικαστικώς την επαναπρόσληψή τους στον Οργανισμό! Αν χάνεται κάπου το νήμα της λογικής, αυτό συμβαίνει επειδή ο εσωτερικός έλεγχος αποκάλυψε κάτι ακόμη. Οι περισσότεροι από τους υπαλλήλους αυτούς είναι γιοι, κόρες και συγγενείς συνδικαλιστών του ΟΣΕ, κυρίως προσκείμενων στη ΝΔ, αλλά όχι μόνο.
Αυτά που έγιναν μέσα σε έναν χρόνο μπορούν να γεμίσουν ολόκληρους τόμους. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το μέλλον. Και στο μέλλον θα πρέπει να εξαλειφθούν τα τελευταία 55 εκατ. ευρώ του ελλείμματος. Οι επιλογές είναι δύο: Αύξηση των εισιτηρίων σε ορισμένες γραμμές με χαμηλό κόστος ώστε να φθάσουν στο 80% της τιμής του εισιτηρίου ΚΤΕΛ. Τα προσδοκώμενα έσοδα υπολογίζονται σε 25 εκατ. ευρώ ετησίως. Επίσης, «κόβονται» οι πολύ ζημιογόνες γραμμές, π.χ. Πάτρα- Καλαμάτα, η οποία έχει κόστος λειτουργίας 7,5 εκατ. ευρώ για τη μεταφορά κατά μέσο όρο τριών επιβατών ημερησίως. Οταν ολοκληρωθούν οι μετατάξεις και η διαπραγμάτευση των συλλογικών συμβάσεων, υπάρχουν πολλά και φιλόδοξα σχέδια για την ανάπτυξη του σιδηροδρόμου ώστε να γίνει ανταγωνιστικός, όπως συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη. Οι αγκυλώσεις του συστήματος όμως είναι τόσο μεγάλες ώστε σε ό,τι αφορά τον σιδηρόδρομο ισχύει η αρχαία ρήση «μηδένα προ του τέλους μακάριζε».
1,5 εκατ. ευρώ τον χρόνο στοίχιζαν οι πληροφορίες για τα δρομολόγια!
Με την αγορά ενός τηλεφωνικού κέντρου αξίας 35.000 ευρώ και με δέκα υπαλλήλους του ΟΣΕ οι πληροφορίες για τα δρομολόγια των σιδηροδρόμων λειτουργούν άψογα χρησιμοποιώντας τον αριθμό 1110 Χαρακτηριστικό παράδειγμα θεωρείται η σύμβαση με το «11888» του ΟΤΕ. Προκειμένου να δίνει η υπηρεσία του ΟΤΕ πληροφορίες για τα δρομολόγια των τρένων ο ΟΣΕ κατέβαλλε 1,5 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Το ποσό αυτό κάλυπτε τις ανάγκες μισθοδοσίας 60 τηλεφωνητών και τηλεφωνητριών, δηλαδή ολόκληρου του προσωπικού που απασχολούσε η υπηρεσία «11888». Η σύμβαση καταγγέλθηκε. Με την αγορά ενός τηλεφωνικού κέντρου αξίας 35.000 ευρώ και με 10 υπαλλήλους του ΟΣΕ οι πληροφορίες δρομολογίων λειτουργούν άψογα χρησιμοποιώντας τον αριθμό 1110. Το «11888» όμως δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Εχει στείλει δύο εξώδικα καταγγέλλοντας τη διακοπή της σύμβασης. Επιπλέον, οι τηλεφωνητές έδιναν στους ενδιαφερόμενους πολίτες το προσωπικό τηλέφωνο στο γραφείο του διευθύνοντος συμβούλου. Η κατάσταση είχε γίνει αφόρητη ώσπου να βρεθεί λύση. Δύο γραμματείς ανέλαβαν να δίνουν πληροφορίες για τα δρομολόγια. Επίσης, έφτιαξε υπηρεσία web ticketing αντί 300.000 ευρώ χρησιμοποιώντας το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και σπάζοντας μια σύμβαση 8 εκατ. ευρώ με ιδιωτική εταιρεία.
.
Ο κ. Αθ. Ζηλιασκόπουλος, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, έχει διδάξει επί 16 έτη σε πανεπιστήμια της Αμερικής και της Ελλάδας, με ειδίκευση στη βελτιστοποίηση συστημάτων μεταφορών. Θα μπορούσε να έχει το τουπέ του ειδήμονα, αλλά είναι ένας απλός και εξαιρετικά ευγενικός άνθρωπος, ο οποίος δεν έχει προδώσει τις ρίζες της καταγωγής του από
το Θούριο Εβρου. Οταν προκηρύχθηκαν θέσεις μέσω του open.\gov,
αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να αφήσει τη θεωρία και να περάσει στη δράση. «Πιστεύω ότι μπορώ να σώσω τον ΟΣΕ, διαφορετικά δεν θα δεχόμουν τη θέση αυτή»
έλεγε τις πρώτες ημέρες που βρέθηκε στην καρέκλα του επικεφαλής της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Οι συνομιλητές του τον αντιμετώπιζαν με συγκατάβαση.
Εκείνος όμως μιλούσε με την πείρα πολλών ετών εργασίας στους αμερικανικούς σιδηροδρόμους. Εναν χρόνο αργότερα κατάφερε να μειώσει εντυπωσιακά το έλλειμμα του ΟΣΕ. Από 230 εκατ. ευρώ το έφθασε στα 55 εκατ. ευρώ. Ως το τέλος του έτους εκτιμά ότι ο ΟΣΕ θα μπορεί να παρουσιάσει τα πρώτα ευρώ κέρδους από την εποχή ίσως της ίδρυσής του!
Oι αριθμοί, όσο εντυπωσιακοί και αν είναι, δεν μπορούν να αποτυπώσουν το μέγεθος της προσπάθειας την οποία καταβάλλει ο κ. Ζηλιασκόπουλος. Η σύγχρονη ιστορία του ελληνικού σιδηροδρόμου είναι ένα απίστευτο αφήγημα σκανδάλων, πελατειακών σχέσεων, πλιάτσικου και παραλογισμού. Μια μικρογραφία, δηλαδή, του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Το «ξήλωμα» του... παρα-ΟΣΕ που είχε θεριέψει στο πλάι του κανονικού Οργανισμού, ο οποίος ρήμαζε, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Χρειάστηκε να βάλει βαθιά το μαχαίρι ο κ. Ζηλιασκόπουλος, να υψώσει σθεναρή αντίσταση απέναντι σε αδίστακτα συμφέροντα ο υπουργός Μεταφορών κ. Δ. Ρέππας και να βάλουν πλάτη κόντρα στις πιέσεις συνδικαλιστικών στελεχών του ΠαΣοΚ ορισμένοι βουλευτές που γνώριζαν σε βάθος την υπόθεση, όπως ο κ. Γ. Φλωρίδης. Στην πορεία η υπόθεση εξυγίανσης του ΟΣΕ μετατράπηκε σε θρίλερ. Εκτοξεύτηκαν απειλές, σημαντικά έγγραφα φυγαδεύτηκαν από τις κεντρικές υπηρεσίες και κρύφτηκαν για λόγους ασφαλείας και κάποια παρακλάδια του θέματος έφθασαν ως το Μέγαρο Μαξίμου.
Η «Πρόοδος» των συνδικαλιστών
Το πουλόβερ άρχισε να ξηλώνεται από την εταιρεία «Πρόοδος», την οποία είχαν συστήσει συνδικαλιστές του ΠαΣοΚ με διευθυντικές θέσεις στον ΟΣΕ το 1995. Το σύστημα με το οποίο δούλευε η εταιρεία ήταν απλό: όταν ένας πελάτης ενδιαφερόταν για μεγάλες μεταφορές, οι αρμόδιοι του ΟΣΕ του έλεγαν ότι ο Οργανισμός δεν έχει την κατάλληλη υποδομή και τον έσπρωχναν προς τους ιδιώτες. Αυτοί έπαιρναν τη δουλειά και στη συνέχεια ο ΟΣΕ... έβρισκε την υποδομή και διακινούσε τα εμπορεύματα με έκπτωση που έφθανε ως 87%! Η «Πρόοδος» είχε κέρδη περί τα 70 εκατ. ετησίως και ο ΟΣΕ συσσώρευε ζημιές.
Οταν το πάρτι σταμάτησε, οι αντιδράσεις ήταν τόσο έντονες ώστε παρ΄ ολίγον να προκληθεί και διπλωματικό επεισόδιο. Σε κάποιο στάδιο της μεταφοράς εμπορευμάτων εμπλέκονταν και εταιρείες αυστριακών συμφερόντων. Οταν καταγγέλθηκαν οι συμβάσεις τους, ο αυστριακός πρεσβευτής χτύπησε την πόρτα του κ. Ζηλιασκόπουλου. Ο πρόεδρος της ΤΡΑΙΝΟΣΕ τον άκουσε και του απηύθυνε μόνο μία ερώτηση. «Πώς γίνεται οι αμοιβές για αντίστοιχες μεταφορές με τον αυστριακό σιδηρόδρομο να κοστίζουν 18 ευρώ και με τον ελληνικό 3,5 ευρώ;». Ο πρεσβευτής κατανόησε την κατάσταση και έφυγε χωρίς να πει τίποτε άλλο. Από την πρώτη ημέρα της θητείας του ο πρόεδρος της ΤΡΑΙΝΟΣΕ ασχολήθηκε μόνο με την περιστολή των δαπανών. Εβαλε φρένο στις σπατάλες συντήρησης του δικτύου και στις κλοπές των υλικών. Επανεξέτασε τα φαραωνικά έργα που είχαν προγραμματιστεί και κατήγγειλε συμβάσεις. Περπάτησε μόνος του τα τρία χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη, το μοναδικό τμήμα της γραμμής που συνδέει τα Σκόπια με την Αθήνα που δεν είναι ηλεκτροφόρο και έλυσε το μυστήριο των «βαγονιών-φαντασμάτων». Τα βαγόνια οδηγούνταν σε μια αποθήκη έξω από τη Θεσσαλονίκη και χρησίμευαν ως αποθήκες, τις οποίες το κύκλωμα μίσθωνε σε ιδιώτες για τη φύλαξη των εμπορευμάτων αντί 50 ευρώ την ημέρα ανά βαγόνι. Συνολικά στην αποθήκη βρέθηκαν 700 βαγόνια. Ξενοίκιασε το κτίριο του Προαστιακού στην Κρατίνου, το οποίο κόστιζε 1 εκατ. ευρώ ετησίως, και εγκατέστησε το προσωπικό στο κτίριο της Καρόλου.
Οταν τελείωσαν τα σκάνδαλα ξεκίνησε ο παραλογισμός. Ο ΟΣΕ την 1η Μαρτίου 2008 υπέγραψε μια σύμβαση με την εταιρεία Wasteel Ηellas. Αντικείμενο η υποστήριξη των κλιναμαξών με προσωπικό. Μέσω ενός υπεργολάβου το προσωπικό αυτό έφθασε στα 60 άτομα, τα οποία, όπως προβλεπόταν στη συμφωνία, δεν τα πλήρωνε η εταιρεία αλλά ο... ΟΣΕ. Ο μηνιαίος μισθός του κάθε υπαλλήλου ήταν 4.000 ευρώ, με υπερωρίες, επιδόματα και τα δώρα. Το μηναίο κόστος για τον Οργανισμό ανερχόταν σε 250.000 ευρώ.
Η σύμβαση δεν μπορούσε να σταθεί. Οταν όμως ολοκληρώθηκε ο έλεγχος αναδύθηκαν και άλλες λεπτομέρειες. Από τα 60 άτομα εμφανίζονταν στη δουλειά τους μόνο 20. Οι υπόλοιποι ήταν άφαντοι. Επιπλέον δεν μπορούσε να εφαρμοστεί σε αυτούς η ρύθμιση για την περικοπή των μισθών που έγινε στο Δημόσιο επειδή τυπικά δεν ανήκαν στον ΟΣΕ.
Γιοι, κόρες και συγγενείς
Ο κ. Ζηλιασκόπουλος αποφάσισε να καταγγείλει τη σύμβαση, η οποία λήγει στις 28 Φεβρουαρίου. Αμέσως άρχισε η κατάθεση επερωτήσεων στη Βουλή για απολύσεις στον ΟΣΕ. Επιπλέον, οι 60 υπάλληλοι απαιτούν πλήρη αποζημίωση από τον ΟΣΕ σε περίπτωση απόλυσής τους και απειλούν ότι θα διεκδικήσουν δικαστικώς την επαναπρόσληψή τους στον Οργανισμό! Αν χάνεται κάπου το νήμα της λογικής, αυτό συμβαίνει επειδή ο εσωτερικός έλεγχος αποκάλυψε κάτι ακόμη. Οι περισσότεροι από τους υπαλλήλους αυτούς είναι γιοι, κόρες και συγγενείς συνδικαλιστών του ΟΣΕ, κυρίως προσκείμενων στη ΝΔ, αλλά όχι μόνο.
Αυτά που έγιναν μέσα σε έναν χρόνο μπορούν να γεμίσουν ολόκληρους τόμους. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το μέλλον. Και στο μέλλον θα πρέπει να εξαλειφθούν τα τελευταία 55 εκατ. ευρώ του ελλείμματος. Οι επιλογές είναι δύο: Αύξηση των εισιτηρίων σε ορισμένες γραμμές με χαμηλό κόστος ώστε να φθάσουν στο 80% της τιμής του εισιτηρίου ΚΤΕΛ. Τα προσδοκώμενα έσοδα υπολογίζονται σε 25 εκατ. ευρώ ετησίως. Επίσης, «κόβονται» οι πολύ ζημιογόνες γραμμές, π.χ. Πάτρα- Καλαμάτα, η οποία έχει κόστος λειτουργίας 7,5 εκατ. ευρώ για τη μεταφορά κατά μέσο όρο τριών επιβατών ημερησίως. Οταν ολοκληρωθούν οι μετατάξεις και η διαπραγμάτευση των συλλογικών συμβάσεων, υπάρχουν πολλά και φιλόδοξα σχέδια για την ανάπτυξη του σιδηροδρόμου ώστε να γίνει ανταγωνιστικός, όπως συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη. Οι αγκυλώσεις του συστήματος όμως είναι τόσο μεγάλες ώστε σε ό,τι αφορά τον σιδηρόδρομο ισχύει η αρχαία ρήση «μηδένα προ του τέλους μακάριζε».
1,5 εκατ. ευρώ τον χρόνο στοίχιζαν οι πληροφορίες για τα δρομολόγια!
Με την αγορά ενός τηλεφωνικού κέντρου αξίας 35.000 ευρώ και με δέκα υπαλλήλους του ΟΣΕ οι πληροφορίες για τα δρομολόγια των σιδηροδρόμων λειτουργούν άψογα χρησιμοποιώντας τον αριθμό 1110 Χαρακτηριστικό παράδειγμα θεωρείται η σύμβαση με το «11888» του ΟΤΕ. Προκειμένου να δίνει η υπηρεσία του ΟΤΕ πληροφορίες για τα δρομολόγια των τρένων ο ΟΣΕ κατέβαλλε 1,5 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Το ποσό αυτό κάλυπτε τις ανάγκες μισθοδοσίας 60 τηλεφωνητών και τηλεφωνητριών, δηλαδή ολόκληρου του προσωπικού που απασχολούσε η υπηρεσία «11888». Η σύμβαση καταγγέλθηκε. Με την αγορά ενός τηλεφωνικού κέντρου αξίας 35.000 ευρώ και με 10 υπαλλήλους του ΟΣΕ οι πληροφορίες δρομολογίων λειτουργούν άψογα χρησιμοποιώντας τον αριθμό 1110. Το «11888» όμως δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Εχει στείλει δύο εξώδικα καταγγέλλοντας τη διακοπή της σύμβασης. Επιπλέον, οι τηλεφωνητές έδιναν στους ενδιαφερόμενους πολίτες το προσωπικό τηλέφωνο στο γραφείο του διευθύνοντος συμβούλου. Η κατάσταση είχε γίνει αφόρητη ώσπου να βρεθεί λύση. Δύο γραμματείς ανέλαβαν να δίνουν πληροφορίες για τα δρομολόγια. Επίσης, έφτιαξε υπηρεσία web ticketing αντί 300.000 ευρώ χρησιμοποιώντας το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και σπάζοντας μια σύμβαση 8 εκατ. ευρώ με ιδιωτική εταιρεία.
.
Ο ελέφαντας στο σαλόνι και η Αριστερά
Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
Τα προχθεσινά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας ήταν ένα «πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο», που είχε σκοπό -τι άλλο; - να πλήξει το λαϊκό κίνημα. Δεν εκπλήσσει ότι η παραπάνω ερμηνεία των γεγονότων της Τετάρτης προέρχεται από την κυρία Παπαρήγα του ΚΚΕ. Είναι σύνηθες για τους κομμουνιστές να γνωρίζουν αυτοί -και μόνον αυτοί- τον τελικό σκοπό των πραγμάτων και το συνολικό σχέδιο βάσει του οποίου κινείται η Ιστορία. Οπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε θρησκόληπτο, για τους κομμουνιστές τίποτε δεν είναι τυχαίο, τίποτε δεν μπορεί να εκτρέψει επί μακρόν την πορεία των πραγμάτων προς το προκαθορισμένο τέλος τους. Αγνοούν την αριστοτελική ετερογονία των σκοπών και, με τον ντετερμινισμό του συνεπούς καλβινιστή, αδυνατούν να συμφιλιωθούν με την ιδέα ενός κόσμου τόσο σύνθετου και χαοτικού, ώστε η αλληλεπίδραση των πολλών βουλήσεων και των ανεξαρτήτων δράσεων να διαμορφώνει ένα αποτέλεσμα το οποίο κανείς δεν επεδίωκε εξ αρχής.
Μέσα σε ένα τόσο αυστηρό πλαίσιο σκέψης, το ενδεχόμενο να υπάρχουν παράφρονες οπαδοί της βίας, οι οποίοι μάλιστα πιστεύουν ότι αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της πιο ριζοσπαστικής Αριστεράς και, για λόγους κοινωνικούς και πολιτικούς, έχουν αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε σήμερα να έχουν καταστεί ανεξέλεγκτοι και να αντιπροσωπεύουν τη σοβαρότερη απειλή της έννομης τάξης, είναι αδύνατο να γίνει δεκτό από τους μόνους -κατά την άποψή τους- αυθεντικούς ερμηνευτές της πραγματικότητας. Εν μέρει είναι κατανοητή αυτή η στάση, διότι η αβεβαιότητα μας ξεβολεύει και μας αγχώνει. Η αναγνώριση του ρόλου που μπορεί να παίζει το τυχαίο στην έκβαση των πραγμάτων, όπως και οτιδήποτε ξεφεύγει από το απλουστευτικό σχήμα «λαϊκό κίνημα εναντίον αντιδραστικών δυνάμεων» δεν χωράει την ύπαρξη των κουκουλοφόρων αντιεξουσιαστών. Αν οι ταραξίες δεν είναι με το λαϊκό κίνημα, τότε οπωσδήποτε είναι με την αντίδραση. Και επειδή σε τέτοιου είδους διαζευκτικά σχήματα δεν χωρούν ενδιάμεσες καταστάσεις δεν μπορεί παρά οι κουκουλοφόροι να είναι το αποτέλεσμα «οργανωμένου σχεδίου». Οπως για κάποιους σαλούς οι Νεφελίμ ζουν στα βάθη της κοίλης Γης, έτσι και για πολλούς αριστερούς οι κουκουλοφόροι ζουν κρυμμένοι κάπου από την αστυνομία, η οποία τους βγάζει από την κρυψώνα τους, αναλόγως των περιστάσεων και του εκάστοτε συμφέροντος της άρχουσας τάξης, για να τους ξαναβάλει έπειτα στη μυστική κρύπτη τους, μέχρι να τους χρειασθεί ξανά.
Ολα αυτά θα ήταν ίσως διασκεδαστικά για να περνά η ώρα, αν δεν συνέβαινε, με την εκλαϊκευμένη συνωμοσιολογική εκδοχή τους, να έχουν ριζώσει για τα καλά στα μυαλά ενός, δυστυχώς, διόλου ευκαταφρόνητου τμήματος της κοινωνίας. Για όλους εκείνους που ασπάζονται τη συνωμοσιολογική ερμηνεία του φαινομένου είναι πολύ δύσκολο να αντιστρέψουν την ίδια τη λογική τους και να αναρωτηθούν γιατί άραγε οι σατανικοί εγκέφαλοι, που υποτίθεται ότι στήνουν το παιγνίδι της προβοκάτσιας με τέτοια ικανότητα και αποτελεσματικότητα, δεν χρησιμοποιούν την ίδια ικανότητα, τους ίδιους πόρους και τα ίδια μέσα που επιστρατεύουν για να πετύχουν εμμέσως και διά της τεθλασμένης τον σκοπό τους, προκειμένου να τον πετύχουν αμέσως και ευθέως. Πολύ απλά, δηλαδή, πώς γίνεται σε μια χώρα όπου δεν είμαστε ικανοί να έχουμε οργανωμένο κράτος να μπορούμε να έχουμε τόσο άψογα οργανωμένο παρακράτος;
Για να παραφράσω μια παροιμιώδη αγγλική έκφραση, οι περιβόητοι κουκουλοφόροι είναι ο ελέφαντας στο σαλόνι της μεταπολίτευσης, τον οποίο υποκρινόμαστε ότι δεν βλέπουμε. Είναι το αποτέλεσμα της νοοτροπίας που τόσο γλαφυρά περιέγραψε τις προάλλες σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» ο Νίκος Πορτοκάλογλου, με ένα περιστατικό του πρώτου καιρού της μεταπολίτευσης. Ενας αστυνομικός επιχειρεί να σταματήσει ένα μηχανάκι που κινείται ανάποδα στον δρόμο και ο οδηγός του φωνάζει στο όργανο της τάξης: «Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε, τώρα έχουμε δημοκρατία!» Αλήθεια, κυκλοφορώντας στην πόλη, έχετε προσέξει πόσες οδικές παραβάσεις διαπράττονται συνεχώς μπροστά σε αστυνομικούς, χωρίς ποτέ να ενοχλείται κανείς; Είδατε ποτέ, λ. χ., μοτοσικλετιστή να διστάζει να καβαλήσει το πεζοδρόμιο, επειδή απέναντί του, στα τρία μέτρα, στέκεται μια ομάδα αστυφυλάκων, που συνήθως κουβεντιάζουν για γκόμενες ή παίζουν με τα κινητά τους;
Οι κουκουλοφόροι είναι το προϊόν αυτής της δήθεν ελευθερίας, που «απαλλαγμένη από σοφία και αρετή καταντά τυραννία», όπως έλεγε ο Εντμουντ Μπερκ. Ομως το ιδεολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο φύτρωσαν και γιγαντώθηκαν τόσο, ώστε σήμερα να είναι σχεδόν άτρωτοι, είναι πολύ ευρύτερο του μικρόκοσμου των Εξαρχείων. Πρόκειται για τον απόλυτο καθαγιασμό της Αριστεράς και της ιστορίας της. Αρκεί να επικαλείται κανείς τα ιδεώδη της Αριστεράς και τότε μπορεί ακόμη και να κάψει την Αθήνα όπως τον Δεκέμβριο του 2008. Από τη Βουλή μέχρι τα τηλεπαράθυρα, ο ισχυρισμός ότι «η Αριστερά δεν έχει σχέση με τη βία» εκφέρεται ως αξίωμα που δεν επιδέχεται απόδειξη - λες και σε τούτο τον τόπο δεν συνέβη ποτέ ο Εμφύλιος, λες και η Αριστερά δεν είχε μερίδιο ευθύνης για τη βία της περιόδου εκείνης.
Είναι όμως και κάτι ακόμη που συνέβαλε στη δημιουργία της παθογένειας. Αν η βλακεία της χούντας του 1967 εξιλέωσε πλήρως την Αριστερά, ταυτοχρόνως προκάλεσε ένα βαθύτατο σύμπλεγμα ενοχής στην Δεξιά, το οποίο ακόμη δεν έχει ξεπεράσει. Φθάσαμε στο σημείο, όπου η ευθύνη του κράτους για τη δολοφονία ενός νέου εξαγοράστηκε από μια δεξιά κυβέρνηση με την παροχή «δικαιώματος» προς τους κουκουλοφόρους σε ένα τριήμερο όργιο λεηλασιών, καταστροφών και πυρπολήσεων. Διαμορφώθηκε, έτσι, ένα κλίμα ανοχής στη βία και τον λαϊκισμό, αλλά και αποστροφής για την έννομη τάξη, ώστε τα κριτήριά μας να έχουν χαμηλώσει σε βαθμό εξευτελιστικό για τη δημοκρατία. (Δεν βλέπετε, φέρ’ ειπείν, πόσοι γλείφουν ανενδοιάστως την «πλατεία», παραβλέποντας τις κρεμάλες και το σύνθημα να καεί η Βουλή;) Πρέπει λοιπόν κάποτε να σταματήσουμε να βλέπουμε τον ελέφαντα και να πείθουμε τους εαυτούς μας ότι είναι μπαλαρίνα. Οσο δεν συμβαίνει αυτό, οι κουκουλοφόροι δεν έχουν τίποτε να φοβούνται.
.
Τα προχθεσινά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας ήταν ένα «πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο», που είχε σκοπό -τι άλλο; - να πλήξει το λαϊκό κίνημα. Δεν εκπλήσσει ότι η παραπάνω ερμηνεία των γεγονότων της Τετάρτης προέρχεται από την κυρία Παπαρήγα του ΚΚΕ. Είναι σύνηθες για τους κομμουνιστές να γνωρίζουν αυτοί -και μόνον αυτοί- τον τελικό σκοπό των πραγμάτων και το συνολικό σχέδιο βάσει του οποίου κινείται η Ιστορία. Οπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε θρησκόληπτο, για τους κομμουνιστές τίποτε δεν είναι τυχαίο, τίποτε δεν μπορεί να εκτρέψει επί μακρόν την πορεία των πραγμάτων προς το προκαθορισμένο τέλος τους. Αγνοούν την αριστοτελική ετερογονία των σκοπών και, με τον ντετερμινισμό του συνεπούς καλβινιστή, αδυνατούν να συμφιλιωθούν με την ιδέα ενός κόσμου τόσο σύνθετου και χαοτικού, ώστε η αλληλεπίδραση των πολλών βουλήσεων και των ανεξαρτήτων δράσεων να διαμορφώνει ένα αποτέλεσμα το οποίο κανείς δεν επεδίωκε εξ αρχής.
Μέσα σε ένα τόσο αυστηρό πλαίσιο σκέψης, το ενδεχόμενο να υπάρχουν παράφρονες οπαδοί της βίας, οι οποίοι μάλιστα πιστεύουν ότι αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της πιο ριζοσπαστικής Αριστεράς και, για λόγους κοινωνικούς και πολιτικούς, έχουν αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε σήμερα να έχουν καταστεί ανεξέλεγκτοι και να αντιπροσωπεύουν τη σοβαρότερη απειλή της έννομης τάξης, είναι αδύνατο να γίνει δεκτό από τους μόνους -κατά την άποψή τους- αυθεντικούς ερμηνευτές της πραγματικότητας. Εν μέρει είναι κατανοητή αυτή η στάση, διότι η αβεβαιότητα μας ξεβολεύει και μας αγχώνει. Η αναγνώριση του ρόλου που μπορεί να παίζει το τυχαίο στην έκβαση των πραγμάτων, όπως και οτιδήποτε ξεφεύγει από το απλουστευτικό σχήμα «λαϊκό κίνημα εναντίον αντιδραστικών δυνάμεων» δεν χωράει την ύπαρξη των κουκουλοφόρων αντιεξουσιαστών. Αν οι ταραξίες δεν είναι με το λαϊκό κίνημα, τότε οπωσδήποτε είναι με την αντίδραση. Και επειδή σε τέτοιου είδους διαζευκτικά σχήματα δεν χωρούν ενδιάμεσες καταστάσεις δεν μπορεί παρά οι κουκουλοφόροι να είναι το αποτέλεσμα «οργανωμένου σχεδίου». Οπως για κάποιους σαλούς οι Νεφελίμ ζουν στα βάθη της κοίλης Γης, έτσι και για πολλούς αριστερούς οι κουκουλοφόροι ζουν κρυμμένοι κάπου από την αστυνομία, η οποία τους βγάζει από την κρυψώνα τους, αναλόγως των περιστάσεων και του εκάστοτε συμφέροντος της άρχουσας τάξης, για να τους ξαναβάλει έπειτα στη μυστική κρύπτη τους, μέχρι να τους χρειασθεί ξανά.
Ολα αυτά θα ήταν ίσως διασκεδαστικά για να περνά η ώρα, αν δεν συνέβαινε, με την εκλαϊκευμένη συνωμοσιολογική εκδοχή τους, να έχουν ριζώσει για τα καλά στα μυαλά ενός, δυστυχώς, διόλου ευκαταφρόνητου τμήματος της κοινωνίας. Για όλους εκείνους που ασπάζονται τη συνωμοσιολογική ερμηνεία του φαινομένου είναι πολύ δύσκολο να αντιστρέψουν την ίδια τη λογική τους και να αναρωτηθούν γιατί άραγε οι σατανικοί εγκέφαλοι, που υποτίθεται ότι στήνουν το παιγνίδι της προβοκάτσιας με τέτοια ικανότητα και αποτελεσματικότητα, δεν χρησιμοποιούν την ίδια ικανότητα, τους ίδιους πόρους και τα ίδια μέσα που επιστρατεύουν για να πετύχουν εμμέσως και διά της τεθλασμένης τον σκοπό τους, προκειμένου να τον πετύχουν αμέσως και ευθέως. Πολύ απλά, δηλαδή, πώς γίνεται σε μια χώρα όπου δεν είμαστε ικανοί να έχουμε οργανωμένο κράτος να μπορούμε να έχουμε τόσο άψογα οργανωμένο παρακράτος;
Για να παραφράσω μια παροιμιώδη αγγλική έκφραση, οι περιβόητοι κουκουλοφόροι είναι ο ελέφαντας στο σαλόνι της μεταπολίτευσης, τον οποίο υποκρινόμαστε ότι δεν βλέπουμε. Είναι το αποτέλεσμα της νοοτροπίας που τόσο γλαφυρά περιέγραψε τις προάλλες σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» ο Νίκος Πορτοκάλογλου, με ένα περιστατικό του πρώτου καιρού της μεταπολίτευσης. Ενας αστυνομικός επιχειρεί να σταματήσει ένα μηχανάκι που κινείται ανάποδα στον δρόμο και ο οδηγός του φωνάζει στο όργανο της τάξης: «Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε, τώρα έχουμε δημοκρατία!» Αλήθεια, κυκλοφορώντας στην πόλη, έχετε προσέξει πόσες οδικές παραβάσεις διαπράττονται συνεχώς μπροστά σε αστυνομικούς, χωρίς ποτέ να ενοχλείται κανείς; Είδατε ποτέ, λ. χ., μοτοσικλετιστή να διστάζει να καβαλήσει το πεζοδρόμιο, επειδή απέναντί του, στα τρία μέτρα, στέκεται μια ομάδα αστυφυλάκων, που συνήθως κουβεντιάζουν για γκόμενες ή παίζουν με τα κινητά τους;
Οι κουκουλοφόροι είναι το προϊόν αυτής της δήθεν ελευθερίας, που «απαλλαγμένη από σοφία και αρετή καταντά τυραννία», όπως έλεγε ο Εντμουντ Μπερκ. Ομως το ιδεολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο φύτρωσαν και γιγαντώθηκαν τόσο, ώστε σήμερα να είναι σχεδόν άτρωτοι, είναι πολύ ευρύτερο του μικρόκοσμου των Εξαρχείων. Πρόκειται για τον απόλυτο καθαγιασμό της Αριστεράς και της ιστορίας της. Αρκεί να επικαλείται κανείς τα ιδεώδη της Αριστεράς και τότε μπορεί ακόμη και να κάψει την Αθήνα όπως τον Δεκέμβριο του 2008. Από τη Βουλή μέχρι τα τηλεπαράθυρα, ο ισχυρισμός ότι «η Αριστερά δεν έχει σχέση με τη βία» εκφέρεται ως αξίωμα που δεν επιδέχεται απόδειξη - λες και σε τούτο τον τόπο δεν συνέβη ποτέ ο Εμφύλιος, λες και η Αριστερά δεν είχε μερίδιο ευθύνης για τη βία της περιόδου εκείνης.
Είναι όμως και κάτι ακόμη που συνέβαλε στη δημιουργία της παθογένειας. Αν η βλακεία της χούντας του 1967 εξιλέωσε πλήρως την Αριστερά, ταυτοχρόνως προκάλεσε ένα βαθύτατο σύμπλεγμα ενοχής στην Δεξιά, το οποίο ακόμη δεν έχει ξεπεράσει. Φθάσαμε στο σημείο, όπου η ευθύνη του κράτους για τη δολοφονία ενός νέου εξαγοράστηκε από μια δεξιά κυβέρνηση με την παροχή «δικαιώματος» προς τους κουκουλοφόρους σε ένα τριήμερο όργιο λεηλασιών, καταστροφών και πυρπολήσεων. Διαμορφώθηκε, έτσι, ένα κλίμα ανοχής στη βία και τον λαϊκισμό, αλλά και αποστροφής για την έννομη τάξη, ώστε τα κριτήριά μας να έχουν χαμηλώσει σε βαθμό εξευτελιστικό για τη δημοκρατία. (Δεν βλέπετε, φέρ’ ειπείν, πόσοι γλείφουν ανενδοιάστως την «πλατεία», παραβλέποντας τις κρεμάλες και το σύνθημα να καεί η Βουλή;) Πρέπει λοιπόν κάποτε να σταματήσουμε να βλέπουμε τον ελέφαντα και να πείθουμε τους εαυτούς μας ότι είναι μπαλαρίνα. Οσο δεν συμβαίνει αυτό, οι κουκουλοφόροι δεν έχουν τίποτε να φοβούνται.
.
Μεταπολιτευτικοί μύθοι που αντέχουν στον χρόνο
Του Πασχου Mανδραβελη
Εγινε υπερβολική χρήση χημικών στη διαδήλωση της Πέμπτης; Προφανώς. Το πιστοποίησαν ρεπόρτερ και υπάρχουν μαρτυρίες. Αλλά πάλι, για έναν ειρηνικό διαδηλωτή κι ένα δακρυγόνο που σκάει δίπλα του, είναι υπερβολικό. Ασχετα αν παραδίπλα βρίσκεται ο κουκουλοφόρος που πετά πέτρες. Συνεπώς, εκ των πραγμάτων τα δακρυγόνα πέφτουν επί δικαίων και αδίκων και δεν γνωρίζουμε αν είναι ο προσφορότερος τρόπος για να την αντιμετώπιση των ταραξιών που είναι ολιγάριθμοι σε σχέση με τους ειρηνικούς.
Υπάρχουν κουκουλοφόροι που χτυπούν και τρέχουν να κρυφτούν ανάμεσα στους ειρηνικούς διαδηλωτές; Πιθανότατα. Ετσι κι αλλιώς αφού αρχίσει το πανηγύρι όλοι γίνονται στην εμφάνιση «κουκουλοφόροι» για να προστατευτούν από τα δακρυγόνα. Ο «μπάχαλος» είναι «μπάχαλος» μόνο κατά τη στιγμή της ρίψης των αντικειμένων ή της καταστροφής. Μετά μπορεί κάλλιστα να μεταμορφωθεί σε ειρηνικό διαδηλωτή. Ισχύει και το αντίστροφο, όπως έδειξε βίντεο του Mega στις 29/6/2010. «Ειρηνικός διαδηλωτής» φόρεσε την κουκούλα και πήγε να προπηλακίσει τον βουλευτή κ. Αλέκο Αθανασιάδη.
Υπάρχει υπερβολική χρήση βίας εκ μέρους της Αστυνομίας; Αποδεδειγμένα σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Χρήση των κλομπ ανάποδα, κλωτσιές σε πεσμένους διαδηλωτές, ζαρντινιέρες κ.λπ. Δυστυχώς, είχε δίκιο όταν πριν από μέρες ο κ. Χρήστος Παπουτσής είχε μιλήσει για «δημοκρατικά ελλείμματα στην Αστυνομία». Υπάρχουν εκεί μέσα παιδάκια ή ανεγκέφαλοι αξιωματικοί που βλέπουν την αποκατάσταση της τάξης ως προσωπικό γινάτι. Δεν λειτουργούν επαγγελματικά και αμαυρώνουν ολόκληρη την Αστυνομία. Οι φωτογραφίες με αστυνομικούς να ξαναπετούν τις πέτρες που δέχονται ή να κάνουν άσεμνες χειρονομίες προς την πλευρά των διαδηλωτών, αυτό πιστοποιεί.
Υπάρχει υπερβολική υπεράσπιση όλων όσοι κατά καιρούς συνελήφθησαν; Σίγουρα. Είναι γνωστοί οι δικηγόροι και οι «μάρτυρες» που τρέχουν στην Ευελπίδων να αθωώσουν, κάποιες φορές με ψεύδη, τους «γνωστούς-άγνωστους», ώστε οι τελευταίοι να ξαναβγούν στους δρόμους. Εδώ, γίνονται τα ίδια και πορείες για την απελευθέρωση ληστών των τραπεζών, δεν θα γίνουν κινητοποιήσεις για το ελαφρύ ιππικό της ανομίας;
Υπάρχουν προβοκάτορες που δημιουργούν τα επεισόδια; Δύσκολο να το πιστέψουμε ότι αστυνομικοί δέρνουν αστυνομικούς για να δουλέψουν υπερωριακά και πιο σκληρά τα ΜΑΤ. Σίγουρα θα υπάρχουν ανάμεσα στους διαδηλωτές αστυνομικοί με πολιτικά, για να κάνουν συλλήψεις ή ακόμη για να φακελώνουν τους ταραξίες. Κάποιοι πιάστηκαν από την καλά οργανωμένη περιφρούρηση του ΚΚΕ και δημοσιοποιήθηκαν οι ταυτότητές τους. Είναι απίθανο όμως ότι αυτή η τριακονταετής δράση των κουκουλοφόρων να οφείλεται σε μια καλά σχεδιασμένη επιχείρηση της Αστυνομίας για να αποκτήσει κακό όνομα η Αριστερά. Κατ' αρχήν δεν έχουμε τόσο αποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες που να έχουν αναλάβει ένα έργο από το 1980 και να το συνεχίζουν με επιτυχία μέχρι το 2011. Επιπλέον, δεν είναι στη φύση των δημόσιων υπηρεσιών η στεγανότητα. Ολα διαρρέουν σε χρόνο μηδέν ή όσο αρκεί τουλάχιστον για το δελτίο των οκτώ. Επειδή δε υπάρχουν και πολλοί εσωτερικοί ανταγωνισμοί στην ΕΛ.ΑΣ. σίγουρα κάποιος θα κάρφωνε το σχέδιο.
Υπάρχουν χρυσαυγίτες που συνεργάζονται με αστυνομικούς; Προφανώς, αλλά όχι οργανωμένα. Μάλλον εκείνοι που έχουν ως προσωπικό γινάτι την πάταξη των ακροαριστερών ταραξιών, βλέπουν ως φυσικούς συμμάχους τους ακροδεξιούς ταραξίες· τους θωπεύουν και τους προστατεύουν.
Το φαινόμενο των ταραχών στις διαδηλώσεις είναι σύνθετο, διότι έχει πολλά συμβάντα. Λίγα από αυτά αποτυπώνει ο φωτογραφικός ή τηλεοπτικός φακός. Πάνω στα τελευταία στήνεται μια επικοινωνιακή σπέκουλα που διευρύνει τον βιότοπο για τη δράση των χουλιγκάνων. Πολλά προετοιμάζονται με προσοχή, ώστε να έχουν τη μέγιστη αντίδραση της Αστυνομίας, και να κερδηθεί το επικοινωνιακό παιχνίδι.
Ενα τελευταίο ήταν η αντίδραση στην απόφαση της διοίκησης του μετρό να κλείσει ο σταθμός στο Σύνταγμα. Φυσικά σε μια ειρηνική συνάθροιση οι διαδηλωτές πρέπει να διευκολύνονται με κάθε τρόπο να πάνε στον χώρο της διαμαρτυρίας. Σε ταραχές ένας υπόγειος σταθμός είναι πολλαπλά επικίνδυνος και γι' αυτό παλαιότερα έκλεινε. Πριν από μερικές μέρες όμως κάποιοι στη συνέλευση έβγαλαν πύρινους λόγους για τον «εκβιασμό των εργαζομένων από τη διοίκηση για να κλείσει ο σταθμός». Σύμφωνα με ανακοίνωση της συνέλευσης: «Η αφόρητη πίεση όλων μας και της πλειονότητας των εργαζομένων στο μετρό έφερε τους πρώτους νικηφόρους καρπούς στον αγώνα μας. Το μετρό θα λειτουργήσει καθόλη τη διάρκεια του απεργιακού διημέρου (Τρίτη-Τετάρτη), προκειμένου να διευκολύνει -και όχι να παρεμποδίσει- την προσέλευση του κόσμου στις προγραμματισμένες κινητοποιήσεις». Η διοίκηση κάμφθηκε και το τυπικό κομμάτι της ασφάλειας παρακάμφθηκε. Το αποτέλεσμα αποτυπώθηκε στην κάμερα: αστυνομικοί πάνω στα σκαλιά, ένα δακρυγόνο δυνάμει θανατηφόρο σε κλειστό χώρο, κουκουλοφόροι που εκτόξευαν διάφορα αντικείμενα κατά των αστυνομικών και οργή των ειρηνικών διαδηλωτών. Δι' αυτών των τρόπων ο περίγυρος αυτής της ανομίας θα ριζοσπαστικοποιήσει μερικά νέα παιδιά για να ανακυκλωθεί το φαινόμενο των «γνωστών-αγνώστων» και εμείς θα μένουμε με την απορία: «Μα πώς δεν τούς πιάνουν τόσα χρόνια;»
Δεν είναι εύκολη η αντιμετώπιση αυτών των ταραξιών, παρά τα άψογα επιχειρησιακά σχέδια που χαράσσουν κάθε βράδυ οι θαμώνες των τηλεκαφενείων. Οι αστυνομικοί βρίσκονται μεταξύ της μη-βίας με τραγικά αποτελέσματα (π.χ. Δεκέμβριος 2008) και της υπερβολικής χρήσης βίας που πάντοτε καταγγέλλεται.
Κάποιες φορές αυτά τα συμβάντα είναι χονδροειδείς διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας κι άλλες φορές απίστευτες και αναίτιες προκλήσεις των αστυνομικών που χειροδικούν επί δικαίων και αδίκων. Το τελευταίο είναι πρώτης τάξης πραγματικό υλικό για τις «ηγέτες του γκρίζου χώρου» που κάνουν τεράστια επικοινωνιακή σπέκουλα για κάθε συμβάν. Είναι παλιές καραβάνες και εξαιρετικοί σ' αυτό που κάνουν. Ξέρουν ότι κάθε τέτοιο βίντεο πολλαπλασιάζεται από την εντυπωσιοθηρία και τη ρηχή ανάλυσή των τηλεοπτικών δελτίων. Από την άλλη είναι πολλοί οι δημοσιογράφοι που έχουν εμποτιστεί με φόβο (από τις ευθείες απειλές που δέχονται) ή τις ενοχές επειδή «είναι μέρος του συστήματος» (θανάσιμο αμάρτημα σ' αυτή τη χώρα) και η ΕΛ.ΑΣ. είναι εύκολος στόχος να δείξουν την αντιεξουσιαστική πτυχή του χαρακτήρα τους, ή την αντικειμενικότητά τους. «Αντικειμενικότητα» στην Ελλάδα δεν είναι να εξετάζεις σε βάθος τα γεγονότα, αλλά να χτυπάς μια στο καρφί των διαδηλωτών και μια στο πέταλο των αστυνομικών.
Ετσι δημιουργείται «κλίμα» που αποτρέπει τους έμφοβους για την καριέρα τους αστυνομικούς να ασκήσουν την επόμενη φορά ακόμη και νόμιμη βία. Για να υποστούν την κριτική ότι η Αστυνομία «έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια». Μονά-ζυγά χαμένη. Κι αυτό το ξέρουν καλά οι «επικοινωνιολόγοι» του χώρου...
Η επικοινωνία της βίας
Ακόμη κι αν εξαιρέσουμε τα αυτογκόλ που βάζουν κάποιοι αστυνομικοί με την υπερβολική και πολλές φορές αναίτια χρήση βίας, η ΕΛ.ΑΣ. επικοινωνιακά «παίζει εκτός έδρας».
Κατ' αρχήν είναι η ισχυρή, απέναντι σε κατά κανόνα πιο αδύναμους διαδηλωτές. Δεύτερον τα δακρυγόνα δεν ξεχωρίζουν τους ειρηνικούς από τους παράνομους, εξοργίζοντας δικαίως και τους πρώτους που αναίτια τα υφίστανται. Τρίτον: δύσκολα οι ειρηνικοί διαδηλωτές μπορούν να αποκρούσουν τους μπαχαλάκηδες για να μην μπουν στα μπλοκ τους. Οι αντεπιθέσεις της Αστυνομίας δεν γίνονται... ευγενικά. Πολλές φορές ασκείται υπερβολική και αθέμιτη βία, κι άλλες φορές ακόμη και η νόμιμη βία -μια άγαρμπη απώθηση ειρηνικών διαδηλωτών για να συλληφθούν οι παράνομοι- μπορεί να θεωρηθεί υπερβολική.
Τέταρτον: σε κάθε ενέργεια της Αστυνομίας αναγκαστικά λειτουργούν τα σύνδρομα της μεταπολίτευσης. Είναι χαρακτηριστικό ένα συμβάν προ διετίας όταν αστυνομικοί μπήκαν σε καφετέρια να συλλάβουν κάποιο ύποπτο για τραμπουκισμούς και ξεσηκώθηκαν οι θαμώνες για να τον προστατεύσουν. Δεν ξέρουμε αν ο ύποπτος ήταν αθώος ή ένοχος, αλλά σίγουρα δεν το ήξεραν και οι θαμώνες που τον υπερασπίστηκαν. Η ανταπάντηση των αστυνομικών στις διαμαρτυρίες απλώς έκανε τα πράγματα χειρότερα.
Πέμπτον: κυκλοφορούν πολλές κάμερες που δείχνουν μερική εκδοχή των γεγονότων και δημιουργούν άμεσες εντυπώσεις. Ολοι εξεπλάγημεν από το βίντεο των ανδρών της ΔΙ.ΑΣ. που στον πεζόδρομο της Μητροπόλεως έριξαν βόμβες κρότου-λάμψης. Αυτό που δεν είδαμε ήταν εκείνοι που -σύμφωνα με την μαρτυρία του καταστηματάρχη- πετούσαν στους αστυνομικούς καρέκλες και ποτήρια.
Εκτον: η ιστορία της Αστυνομίας με τις ΕΔΕ που ποτέ δεν τελεσφόρησαν και τα χαϊδέματα σε ένστολους τραμπούκους που παρανόμησαν έχει καταρρακώσει την αξιοπιστία της. Υπάρχει τεράστιο έλλειμμα δικαιοκρατίας στην ΕΛ.ΑΣ. και μια αρρωστημένη νοοτροπία ότι η τιμωρία κάποιου που παρανόμησε αποκαρδιώνει ολόκληρο το σώμα.
Εβδομον: γίνεται απίστευτη επικοινωνιακή σπέκουλα από τις παλιές καραβάνες του «χώρου» που εκμεταλλεύεται όλα τα παραπάνω. Δεν εννοούμε μόνο τις πραγματικές αθλιότητες, όπως ήταν η ζαρντινιέρα· αυτές είναι βούτυρο στο ψωμί τους. Ακόμη και απλά γεγονότα παρουσιάζονται μέσα στο πλαίσιο του στερεοποιημένου πλέον μύθου -«προβοκάτορες κι αστυνόμοι». Η κακή λειτουργία των ΜΜΕ συμβάλλει τα μάλα στην ενίσχυση αυτών των μύθων. Κυκλοφόρησαν, για παράδειγμα, φωτογραφίες και βίντεο κάποιων αστυνομικών που βρίσκονταν με κάποια κοντάρια στο Ζάππειο. Το συμπέρασμα βγήκε αμέσως ότι πρόκειται για απόδειξη ύπαρξης του γνωστού παρακράτους, (που κρατάει από τη χούντα μέχρι σήμερα). Η ανακοίνωση της Αστυνομίας ότι επρόκειτο για κατάσχεση (σκοπίμως;) παρατημένων κονταριών δεν είχε στη δημοσιότητα μοίρα. Αλλά ούτε καν ελέγχθηκε από τα ΜΜΕ ο ισχυρισμός. Τα κοντάρια του Ζαππείου είναι ένα ακόμη κομμάτι των αστικών θρύλων της χώρας και οι εντυπώσεις ενισχύουν το προειλημμένο δόγμα.
Σ' αυτές τις κρίσιμες στιγμές κάποιοι παίζουν την επανάσταση στις πλάτες μιας χρεοκοπημένης χώρας. Δεν είναι άγια η ΕΛ.ΑΣ., αλλά η θεωρία ότι αστυνομικοί δέρνουν αστυνομικούς για να αμαυρωθούν οι αγώνες της Αριστεράς, είναι απλώς ανοησίες.
Διαβάστε
- «Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική. Μια συλλογή κειμένων ενάντια στον τρόμο», συλλογικό, εκδ. Διάπυρον
Εγινε υπερβολική χρήση χημικών στη διαδήλωση της Πέμπτης; Προφανώς. Το πιστοποίησαν ρεπόρτερ και υπάρχουν μαρτυρίες. Αλλά πάλι, για έναν ειρηνικό διαδηλωτή κι ένα δακρυγόνο που σκάει δίπλα του, είναι υπερβολικό. Ασχετα αν παραδίπλα βρίσκεται ο κουκουλοφόρος που πετά πέτρες. Συνεπώς, εκ των πραγμάτων τα δακρυγόνα πέφτουν επί δικαίων και αδίκων και δεν γνωρίζουμε αν είναι ο προσφορότερος τρόπος για να την αντιμετώπιση των ταραξιών που είναι ολιγάριθμοι σε σχέση με τους ειρηνικούς.
Υπάρχουν κουκουλοφόροι που χτυπούν και τρέχουν να κρυφτούν ανάμεσα στους ειρηνικούς διαδηλωτές; Πιθανότατα. Ετσι κι αλλιώς αφού αρχίσει το πανηγύρι όλοι γίνονται στην εμφάνιση «κουκουλοφόροι» για να προστατευτούν από τα δακρυγόνα. Ο «μπάχαλος» είναι «μπάχαλος» μόνο κατά τη στιγμή της ρίψης των αντικειμένων ή της καταστροφής. Μετά μπορεί κάλλιστα να μεταμορφωθεί σε ειρηνικό διαδηλωτή. Ισχύει και το αντίστροφο, όπως έδειξε βίντεο του Mega στις 29/6/2010. «Ειρηνικός διαδηλωτής» φόρεσε την κουκούλα και πήγε να προπηλακίσει τον βουλευτή κ. Αλέκο Αθανασιάδη.
Υπάρχει υπερβολική χρήση βίας εκ μέρους της Αστυνομίας; Αποδεδειγμένα σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Χρήση των κλομπ ανάποδα, κλωτσιές σε πεσμένους διαδηλωτές, ζαρντινιέρες κ.λπ. Δυστυχώς, είχε δίκιο όταν πριν από μέρες ο κ. Χρήστος Παπουτσής είχε μιλήσει για «δημοκρατικά ελλείμματα στην Αστυνομία». Υπάρχουν εκεί μέσα παιδάκια ή ανεγκέφαλοι αξιωματικοί που βλέπουν την αποκατάσταση της τάξης ως προσωπικό γινάτι. Δεν λειτουργούν επαγγελματικά και αμαυρώνουν ολόκληρη την Αστυνομία. Οι φωτογραφίες με αστυνομικούς να ξαναπετούν τις πέτρες που δέχονται ή να κάνουν άσεμνες χειρονομίες προς την πλευρά των διαδηλωτών, αυτό πιστοποιεί.
Υπάρχει υπερβολική υπεράσπιση όλων όσοι κατά καιρούς συνελήφθησαν; Σίγουρα. Είναι γνωστοί οι δικηγόροι και οι «μάρτυρες» που τρέχουν στην Ευελπίδων να αθωώσουν, κάποιες φορές με ψεύδη, τους «γνωστούς-άγνωστους», ώστε οι τελευταίοι να ξαναβγούν στους δρόμους. Εδώ, γίνονται τα ίδια και πορείες για την απελευθέρωση ληστών των τραπεζών, δεν θα γίνουν κινητοποιήσεις για το ελαφρύ ιππικό της ανομίας;
Υπάρχουν προβοκάτορες που δημιουργούν τα επεισόδια; Δύσκολο να το πιστέψουμε ότι αστυνομικοί δέρνουν αστυνομικούς για να δουλέψουν υπερωριακά και πιο σκληρά τα ΜΑΤ. Σίγουρα θα υπάρχουν ανάμεσα στους διαδηλωτές αστυνομικοί με πολιτικά, για να κάνουν συλλήψεις ή ακόμη για να φακελώνουν τους ταραξίες. Κάποιοι πιάστηκαν από την καλά οργανωμένη περιφρούρηση του ΚΚΕ και δημοσιοποιήθηκαν οι ταυτότητές τους. Είναι απίθανο όμως ότι αυτή η τριακονταετής δράση των κουκουλοφόρων να οφείλεται σε μια καλά σχεδιασμένη επιχείρηση της Αστυνομίας για να αποκτήσει κακό όνομα η Αριστερά. Κατ' αρχήν δεν έχουμε τόσο αποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες που να έχουν αναλάβει ένα έργο από το 1980 και να το συνεχίζουν με επιτυχία μέχρι το 2011. Επιπλέον, δεν είναι στη φύση των δημόσιων υπηρεσιών η στεγανότητα. Ολα διαρρέουν σε χρόνο μηδέν ή όσο αρκεί τουλάχιστον για το δελτίο των οκτώ. Επειδή δε υπάρχουν και πολλοί εσωτερικοί ανταγωνισμοί στην ΕΛ.ΑΣ. σίγουρα κάποιος θα κάρφωνε το σχέδιο.
Υπάρχουν χρυσαυγίτες που συνεργάζονται με αστυνομικούς; Προφανώς, αλλά όχι οργανωμένα. Μάλλον εκείνοι που έχουν ως προσωπικό γινάτι την πάταξη των ακροαριστερών ταραξιών, βλέπουν ως φυσικούς συμμάχους τους ακροδεξιούς ταραξίες· τους θωπεύουν και τους προστατεύουν.
Το φαινόμενο των ταραχών στις διαδηλώσεις είναι σύνθετο, διότι έχει πολλά συμβάντα. Λίγα από αυτά αποτυπώνει ο φωτογραφικός ή τηλεοπτικός φακός. Πάνω στα τελευταία στήνεται μια επικοινωνιακή σπέκουλα που διευρύνει τον βιότοπο για τη δράση των χουλιγκάνων. Πολλά προετοιμάζονται με προσοχή, ώστε να έχουν τη μέγιστη αντίδραση της Αστυνομίας, και να κερδηθεί το επικοινωνιακό παιχνίδι.
Ενα τελευταίο ήταν η αντίδραση στην απόφαση της διοίκησης του μετρό να κλείσει ο σταθμός στο Σύνταγμα. Φυσικά σε μια ειρηνική συνάθροιση οι διαδηλωτές πρέπει να διευκολύνονται με κάθε τρόπο να πάνε στον χώρο της διαμαρτυρίας. Σε ταραχές ένας υπόγειος σταθμός είναι πολλαπλά επικίνδυνος και γι' αυτό παλαιότερα έκλεινε. Πριν από μερικές μέρες όμως κάποιοι στη συνέλευση έβγαλαν πύρινους λόγους για τον «εκβιασμό των εργαζομένων από τη διοίκηση για να κλείσει ο σταθμός». Σύμφωνα με ανακοίνωση της συνέλευσης: «Η αφόρητη πίεση όλων μας και της πλειονότητας των εργαζομένων στο μετρό έφερε τους πρώτους νικηφόρους καρπούς στον αγώνα μας. Το μετρό θα λειτουργήσει καθόλη τη διάρκεια του απεργιακού διημέρου (Τρίτη-Τετάρτη), προκειμένου να διευκολύνει -και όχι να παρεμποδίσει- την προσέλευση του κόσμου στις προγραμματισμένες κινητοποιήσεις». Η διοίκηση κάμφθηκε και το τυπικό κομμάτι της ασφάλειας παρακάμφθηκε. Το αποτέλεσμα αποτυπώθηκε στην κάμερα: αστυνομικοί πάνω στα σκαλιά, ένα δακρυγόνο δυνάμει θανατηφόρο σε κλειστό χώρο, κουκουλοφόροι που εκτόξευαν διάφορα αντικείμενα κατά των αστυνομικών και οργή των ειρηνικών διαδηλωτών. Δι' αυτών των τρόπων ο περίγυρος αυτής της ανομίας θα ριζοσπαστικοποιήσει μερικά νέα παιδιά για να ανακυκλωθεί το φαινόμενο των «γνωστών-αγνώστων» και εμείς θα μένουμε με την απορία: «Μα πώς δεν τούς πιάνουν τόσα χρόνια;»
Δεν είναι εύκολη η αντιμετώπιση αυτών των ταραξιών, παρά τα άψογα επιχειρησιακά σχέδια που χαράσσουν κάθε βράδυ οι θαμώνες των τηλεκαφενείων. Οι αστυνομικοί βρίσκονται μεταξύ της μη-βίας με τραγικά αποτελέσματα (π.χ. Δεκέμβριος 2008) και της υπερβολικής χρήσης βίας που πάντοτε καταγγέλλεται.
Κάποιες φορές αυτά τα συμβάντα είναι χονδροειδείς διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας κι άλλες φορές απίστευτες και αναίτιες προκλήσεις των αστυνομικών που χειροδικούν επί δικαίων και αδίκων. Το τελευταίο είναι πρώτης τάξης πραγματικό υλικό για τις «ηγέτες του γκρίζου χώρου» που κάνουν τεράστια επικοινωνιακή σπέκουλα για κάθε συμβάν. Είναι παλιές καραβάνες και εξαιρετικοί σ' αυτό που κάνουν. Ξέρουν ότι κάθε τέτοιο βίντεο πολλαπλασιάζεται από την εντυπωσιοθηρία και τη ρηχή ανάλυσή των τηλεοπτικών δελτίων. Από την άλλη είναι πολλοί οι δημοσιογράφοι που έχουν εμποτιστεί με φόβο (από τις ευθείες απειλές που δέχονται) ή τις ενοχές επειδή «είναι μέρος του συστήματος» (θανάσιμο αμάρτημα σ' αυτή τη χώρα) και η ΕΛ.ΑΣ. είναι εύκολος στόχος να δείξουν την αντιεξουσιαστική πτυχή του χαρακτήρα τους, ή την αντικειμενικότητά τους. «Αντικειμενικότητα» στην Ελλάδα δεν είναι να εξετάζεις σε βάθος τα γεγονότα, αλλά να χτυπάς μια στο καρφί των διαδηλωτών και μια στο πέταλο των αστυνομικών.
Ετσι δημιουργείται «κλίμα» που αποτρέπει τους έμφοβους για την καριέρα τους αστυνομικούς να ασκήσουν την επόμενη φορά ακόμη και νόμιμη βία. Για να υποστούν την κριτική ότι η Αστυνομία «έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια». Μονά-ζυγά χαμένη. Κι αυτό το ξέρουν καλά οι «επικοινωνιολόγοι» του χώρου...
Η επικοινωνία της βίας
Ακόμη κι αν εξαιρέσουμε τα αυτογκόλ που βάζουν κάποιοι αστυνομικοί με την υπερβολική και πολλές φορές αναίτια χρήση βίας, η ΕΛ.ΑΣ. επικοινωνιακά «παίζει εκτός έδρας».
Κατ' αρχήν είναι η ισχυρή, απέναντι σε κατά κανόνα πιο αδύναμους διαδηλωτές. Δεύτερον τα δακρυγόνα δεν ξεχωρίζουν τους ειρηνικούς από τους παράνομους, εξοργίζοντας δικαίως και τους πρώτους που αναίτια τα υφίστανται. Τρίτον: δύσκολα οι ειρηνικοί διαδηλωτές μπορούν να αποκρούσουν τους μπαχαλάκηδες για να μην μπουν στα μπλοκ τους. Οι αντεπιθέσεις της Αστυνομίας δεν γίνονται... ευγενικά. Πολλές φορές ασκείται υπερβολική και αθέμιτη βία, κι άλλες φορές ακόμη και η νόμιμη βία -μια άγαρμπη απώθηση ειρηνικών διαδηλωτών για να συλληφθούν οι παράνομοι- μπορεί να θεωρηθεί υπερβολική.
Τέταρτον: σε κάθε ενέργεια της Αστυνομίας αναγκαστικά λειτουργούν τα σύνδρομα της μεταπολίτευσης. Είναι χαρακτηριστικό ένα συμβάν προ διετίας όταν αστυνομικοί μπήκαν σε καφετέρια να συλλάβουν κάποιο ύποπτο για τραμπουκισμούς και ξεσηκώθηκαν οι θαμώνες για να τον προστατεύσουν. Δεν ξέρουμε αν ο ύποπτος ήταν αθώος ή ένοχος, αλλά σίγουρα δεν το ήξεραν και οι θαμώνες που τον υπερασπίστηκαν. Η ανταπάντηση των αστυνομικών στις διαμαρτυρίες απλώς έκανε τα πράγματα χειρότερα.
Πέμπτον: κυκλοφορούν πολλές κάμερες που δείχνουν μερική εκδοχή των γεγονότων και δημιουργούν άμεσες εντυπώσεις. Ολοι εξεπλάγημεν από το βίντεο των ανδρών της ΔΙ.ΑΣ. που στον πεζόδρομο της Μητροπόλεως έριξαν βόμβες κρότου-λάμψης. Αυτό που δεν είδαμε ήταν εκείνοι που -σύμφωνα με την μαρτυρία του καταστηματάρχη- πετούσαν στους αστυνομικούς καρέκλες και ποτήρια.
Εκτον: η ιστορία της Αστυνομίας με τις ΕΔΕ που ποτέ δεν τελεσφόρησαν και τα χαϊδέματα σε ένστολους τραμπούκους που παρανόμησαν έχει καταρρακώσει την αξιοπιστία της. Υπάρχει τεράστιο έλλειμμα δικαιοκρατίας στην ΕΛ.ΑΣ. και μια αρρωστημένη νοοτροπία ότι η τιμωρία κάποιου που παρανόμησε αποκαρδιώνει ολόκληρο το σώμα.
Εβδομον: γίνεται απίστευτη επικοινωνιακή σπέκουλα από τις παλιές καραβάνες του «χώρου» που εκμεταλλεύεται όλα τα παραπάνω. Δεν εννοούμε μόνο τις πραγματικές αθλιότητες, όπως ήταν η ζαρντινιέρα· αυτές είναι βούτυρο στο ψωμί τους. Ακόμη και απλά γεγονότα παρουσιάζονται μέσα στο πλαίσιο του στερεοποιημένου πλέον μύθου -«προβοκάτορες κι αστυνόμοι». Η κακή λειτουργία των ΜΜΕ συμβάλλει τα μάλα στην ενίσχυση αυτών των μύθων. Κυκλοφόρησαν, για παράδειγμα, φωτογραφίες και βίντεο κάποιων αστυνομικών που βρίσκονταν με κάποια κοντάρια στο Ζάππειο. Το συμπέρασμα βγήκε αμέσως ότι πρόκειται για απόδειξη ύπαρξης του γνωστού παρακράτους, (που κρατάει από τη χούντα μέχρι σήμερα). Η ανακοίνωση της Αστυνομίας ότι επρόκειτο για κατάσχεση (σκοπίμως;) παρατημένων κονταριών δεν είχε στη δημοσιότητα μοίρα. Αλλά ούτε καν ελέγχθηκε από τα ΜΜΕ ο ισχυρισμός. Τα κοντάρια του Ζαππείου είναι ένα ακόμη κομμάτι των αστικών θρύλων της χώρας και οι εντυπώσεις ενισχύουν το προειλημμένο δόγμα.
Σ' αυτές τις κρίσιμες στιγμές κάποιοι παίζουν την επανάσταση στις πλάτες μιας χρεοκοπημένης χώρας. Δεν είναι άγια η ΕΛ.ΑΣ., αλλά η θεωρία ότι αστυνομικοί δέρνουν αστυνομικούς για να αμαυρωθούν οι αγώνες της Αριστεράς, είναι απλώς ανοησίες.
Διαβάστε
- «Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική. Μια συλλογή κειμένων ενάντια στον τρόμο», συλλογικό, εκδ. Διάπυρον
Η κρίση και η αριστερά που δεν έχει κυβερνήσει
Ποιος κυβερνά;
Στα διόδια της Ελευσίνας κάποιοι νεαροί έχουν ανοίξει τις μπάρες και καλούν τον κόσμο να μην πληρώνει: «Μην κακομαθαίνετε τους νταβατζήδες και τους τοκογλύφους». Στο λιμάνι έχουν αποκλείσει τους καταπέλτες των πλοίων: «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Είναι φανερό! Ζούμε ημέρες επανάστασης, σύντροφοι...
Τι προσπαθούν να κάνουν αυτοί οι άθλιοι capital – ιστές! Να χρεώσουν στην αριστερά μερίδιο από τη σημερινή κρίση. Στην αριστερά που δεν έχει κυβερνήσει...
Καταρχάς είναι ψέμα ότι δεν έχουν κυβερνήσει. Συμμετείχαν στην Οικουμενική κυβέρνηση, όταν και ξεπεράστηκαν δύο μεγάλα εμπόδια: Τα ψηφιακά του ΟΤΕ και οι άδειες για την «Ελεύθερη Τηλεόραση». Δεύτερον, ακόμη κι αν αποδεχτούμε ότι ήσαν αθώοι για τα εγκλήματα και ότι οι ίδιοι απλά παρέστησαν στις συνεδριάσεις των αρμόδιων οργάνων, αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν κάποια μορφή ασυλίας κι ότι μπορούν να λένε και να κάνουν ό,τι τους κατέβει...
Νόμος δεν είναι ο νόμος του εργάτη, του κόμματος και της δήθεν φωτεινής πρωτοπορίας του «κινήματος». Νόμος είναι αυτό που αποφασίζει η συντεταγμένη Πολιτεία. Το γεγονός ότι η Πολιτεία δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει τους νόμους της και επιτρέπει σε πάσης φύσης τραμπούκους να επιβάλλουν τις απόψεις τους, αυτό δείχνει την κατάντια μας. Η αδυναμία του κράτους να είναι σοβαρό δεν νομιμοποιεί την παράνομη δράση του οποιουδήποτε.
Σε ποιο άλλο μέρος του πλανήτη μπορούν λίγοι φανατικοί να αποκλείουν ένα ολόκληρο λιμάνι, να καταπατούν περιουσίες τρίτων και να απειλούν τη σωματική ακεραιότητα όσων θέλουν να εργαστούν; Κάποιος στο σημείο αυτό μπορεί να ρωτήσει και τι θα συνέβαινε σε μια άλλη χώρα αν ένα κόμμα κέρδιζε τις εκλογές με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» και αμέσως μετά υπέγραφε ένα μνημόνιο σαν κι αυτό που υπέγραψε ο κ. Παπανδρέου. Το λιγότερο θα τον λέγανε ψεύτη...
Το πρόβλημα είναι ότι στο όνομα της αντίδρασης στις πολιτικές της κρίσης γίνονται πράγματα που έχουν επαναληφθεί και στο παρελθόν και τα οποία ευθύνονται σε έναν μεγάλο βαθμό για φαινόμενα που ταλαιπωρούν σήμερα την ελληνική Οικονομία. Για παράδειγμα, οι ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής της δεκαετίας του ‘70 και του ‘80 απέτρεψαν αρκετές νέες επενδύσεις στη συνέχεια. Για να μην πάμε τόσο μακριά, μπορεί κάποιος να μας πει τι κόστισαν στην ελληνική Οικονομία –άμεσα και έμμεσα– οι αγροτικές κινητοποιήσεις; Εκτός κι αν δεν ήταν η αριστερά εκείνη που συμμετείχε σε αυτό το άθλιο παιγνίδι. Σήμερα εκ των υστέρων μπορούμε να διαπιστώσουμε πόσο επιβλαβείς ήσαν εκείνες οι κινητοποιήσεις. Τότε όποιος τολμούσε να εκφέρει μία διαφορετική άποψη ήταν εχθρός της πατρίδας...
Σήμερα όσοι έχουν μία διαφορετική άποψη για το «δεν πληρώνω» είναι «λακέδες των εργολάβων». Αύριο θα απαιτούμε να γίνει άμεσα ο αυτοκινητόδρομος Κορίνθου Πατρών για να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα. Θα ζητάμε από τους «τοκογλύφους» να στείλουν γρήγορα λεφτά στην Ελλάδα για να τελειώσει το έργο. Και γι’ αυτό δεν θα έχει φυσικά ευθύνη η αριστερά, αφού δεν κυβερνά. Ούτε για μία πιθανή ζημία στον τουρισμό και μάλιστα στην καρδιά της τουριστικής σεζόν. Μπορεί να αποκλείουν τους καταπέλτες, αλλά είπαμε! Δεν κυβερνούν. Τελικώς, ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα;
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Στα διόδια της Ελευσίνας κάποιοι νεαροί έχουν ανοίξει τις μπάρες και καλούν τον κόσμο να μην πληρώνει: «Μην κακομαθαίνετε τους νταβατζήδες και τους τοκογλύφους». Στο λιμάνι έχουν αποκλείσει τους καταπέλτες των πλοίων: «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Είναι φανερό! Ζούμε ημέρες επανάστασης, σύντροφοι...
Τι προσπαθούν να κάνουν αυτοί οι άθλιοι capital – ιστές! Να χρεώσουν στην αριστερά μερίδιο από τη σημερινή κρίση. Στην αριστερά που δεν έχει κυβερνήσει...
Καταρχάς είναι ψέμα ότι δεν έχουν κυβερνήσει. Συμμετείχαν στην Οικουμενική κυβέρνηση, όταν και ξεπεράστηκαν δύο μεγάλα εμπόδια: Τα ψηφιακά του ΟΤΕ και οι άδειες για την «Ελεύθερη Τηλεόραση». Δεύτερον, ακόμη κι αν αποδεχτούμε ότι ήσαν αθώοι για τα εγκλήματα και ότι οι ίδιοι απλά παρέστησαν στις συνεδριάσεις των αρμόδιων οργάνων, αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν κάποια μορφή ασυλίας κι ότι μπορούν να λένε και να κάνουν ό,τι τους κατέβει...
Νόμος δεν είναι ο νόμος του εργάτη, του κόμματος και της δήθεν φωτεινής πρωτοπορίας του «κινήματος». Νόμος είναι αυτό που αποφασίζει η συντεταγμένη Πολιτεία. Το γεγονός ότι η Πολιτεία δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει τους νόμους της και επιτρέπει σε πάσης φύσης τραμπούκους να επιβάλλουν τις απόψεις τους, αυτό δείχνει την κατάντια μας. Η αδυναμία του κράτους να είναι σοβαρό δεν νομιμοποιεί την παράνομη δράση του οποιουδήποτε.
Σε ποιο άλλο μέρος του πλανήτη μπορούν λίγοι φανατικοί να αποκλείουν ένα ολόκληρο λιμάνι, να καταπατούν περιουσίες τρίτων και να απειλούν τη σωματική ακεραιότητα όσων θέλουν να εργαστούν; Κάποιος στο σημείο αυτό μπορεί να ρωτήσει και τι θα συνέβαινε σε μια άλλη χώρα αν ένα κόμμα κέρδιζε τις εκλογές με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» και αμέσως μετά υπέγραφε ένα μνημόνιο σαν κι αυτό που υπέγραψε ο κ. Παπανδρέου. Το λιγότερο θα τον λέγανε ψεύτη...
Το πρόβλημα είναι ότι στο όνομα της αντίδρασης στις πολιτικές της κρίσης γίνονται πράγματα που έχουν επαναληφθεί και στο παρελθόν και τα οποία ευθύνονται σε έναν μεγάλο βαθμό για φαινόμενα που ταλαιπωρούν σήμερα την ελληνική Οικονομία. Για παράδειγμα, οι ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής της δεκαετίας του ‘70 και του ‘80 απέτρεψαν αρκετές νέες επενδύσεις στη συνέχεια. Για να μην πάμε τόσο μακριά, μπορεί κάποιος να μας πει τι κόστισαν στην ελληνική Οικονομία –άμεσα και έμμεσα– οι αγροτικές κινητοποιήσεις; Εκτός κι αν δεν ήταν η αριστερά εκείνη που συμμετείχε σε αυτό το άθλιο παιγνίδι. Σήμερα εκ των υστέρων μπορούμε να διαπιστώσουμε πόσο επιβλαβείς ήσαν εκείνες οι κινητοποιήσεις. Τότε όποιος τολμούσε να εκφέρει μία διαφορετική άποψη ήταν εχθρός της πατρίδας...
Σήμερα όσοι έχουν μία διαφορετική άποψη για το «δεν πληρώνω» είναι «λακέδες των εργολάβων». Αύριο θα απαιτούμε να γίνει άμεσα ο αυτοκινητόδρομος Κορίνθου Πατρών για να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα. Θα ζητάμε από τους «τοκογλύφους» να στείλουν γρήγορα λεφτά στην Ελλάδα για να τελειώσει το έργο. Και γι’ αυτό δεν θα έχει φυσικά ευθύνη η αριστερά, αφού δεν κυβερνά. Ούτε για μία πιθανή ζημία στον τουρισμό και μάλιστα στην καρδιά της τουριστικής σεζόν. Μπορεί να αποκλείουν τους καταπέλτες, αλλά είπαμε! Δεν κυβερνούν. Τελικώς, ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα;
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Σάββατο 2 Ιουλίου 2011
Ενα μεγάλο ευχαριστώ
Tου Πασχου Μανδραβελη
Είναι εύκολο να είσαι δημοφιλής και δύσκολο να παίρνεις αποφάσεις που πονάνε. Είναι εύκολο να χαϊδεύεις τις ποικιλώνυμες πλατείες και δύσκολο να δέχεσαι το -στην καλύτερη περίπτωση- γιουχάισμά τους. Είναι εύκολο να ψέγεις το πολιτικό σύστημα, γιατί κάποτε δεν πήρε τις αντιδημοφιλείς αποφάσεις και πανεύκολο να κάνεις το ίδιο όταν τις παίρνει. Είναι εύκολο να είσαι πολιτευτής στα εύκολα, και είναι δύσκολο να είσαι βουλευτής στα δύσκολα.
Χθες, 155 βουλευτές ανταποκρίθηκαν στην ανάγκη του έθνους να επιβιώσει. Δεν κρύφτηκαν πίσω από τα εύκολα «όχι» ούτε τα περίτεχνα «παρών». Δεν άφησαν άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, κομίζοντας σχέδια αλλοτινά για έξοδο από την κρίση. Δεν κιότεψαν από τις ιαχές του πλήθους, ούτε τις δημαγωγίες των σωτήρων.
Δεν ήταν εύκολο αυτό που έκαναν. Προπηλακιζόμενοι στους δρόμους, με τραμπούκους να καραδοκούν ακόμη και στις κοινωνικές τους εκδηλώσεις, υβριζόμενοι και αναθεματισμένοι σήκωσαν τον σταυρό για να δώσουν ακόμη μια ευκαιρία στη χώρα. Απέναντί τους είχαν πλήθη που φωνασκούσαν για ελικόπτερα, και πανό που τους απειλούσαν με «Γουδί». Δεν πτοήθηκαν από τις ανιστόρητες χυδαιότητες «η χούντα δεν τελείωσε το ‘73», ούτε τα χουλιγκανικά «Ο λαός απαιτεί τις κρεμάλες στην Βουλή».
Ήταν βαρύ το καθήκον τους και το έπραξαν. Δεν κρύφτηκαν, δεν είπαν «εμείς συμφωνούμε με τους στόχους, αλλά μια άλλη πολιτική είναι εφικτή και καταψηφίζουμε». Το έπραξαν, δε, γνωρίζοντας πως στο τέλος της ημέρας δεν θα έχουν προσωπικό κέρδος. Ξέρουν ότι αν αποδειχθούν σωστοί -αν, δηλαδή, το πρόγραμμα εφαρμοστεί- κανείς δεν θα τους θυμάται. Αν αποδειχθούν λάθος -αν, δηλαδή, το πρόγραμμα στραβώσει- κανένας δεν θα τους ξεχάσει.
Δεν έγινε το ίδιο και με το διαβόητο Μνημόνιο; Θυμάται κανείς ότι τον Μάιο του περασμένου χρόνου η χώρα σώθηκε στο παρά πέντε από τα δόντια της χρεοκοπίας; Δεν συζητούν όλοι σήμερα για τις αστοχίες και τα προβλήματα του προγράμματος, ενώ έχει ξεχαστεί το μείζον; Δεν κορδακίζουν διάφοροι (φυσικά εκ του ασφαλούς και μετά τη σωτηρία της χώρας) περί δήθεν δικαίωσής τους;
Είναι δύσκολο να αιτιολογήσουν την απόφασή τους οι 155. Πώς να επιχειρηματολογήσεις υπέρ του υπαρκτού δυσάρεστου, όταν ο λαός δεν έχει ζήσει το καταστροφικό, επειδή το τελευταίο αποφεύχθηκε; Πώς να συγκρίνεις τη χρεοκοπία, που δεν έγινε, με τη σημερινή άχαρη κατάσταση; Πώς να πεις στον δικαίως «Αγανακτισμένο» άνεργο ότι χωρίς το Μνημόνιο δεν θα είχε ούτε αυτό το πενιχρό ταμείο ανεργίας; Πώς να εξηγήσεις στον αδίκως «Αγανακτισμένο» υπάλληλο των ΔΕΚΟ, ότι χωρίς τα 110 δισ. της μισητής τρόικας δεν θα του περικόπτονταν μόνο τα παχυλά επιδόματα, αλλά και το μεροκάματο;
Επειδή, λοιπόν, όταν περάσει ο εφιάλτης κανείς δεν θα θυμάται τη συμβολή αυτών των 155 βουλευτών πρέπει τώρα να πούμε το «μεγάλο ευχαριστώ» στο πολιτικό σύστημα, το οποίο -έστω «στο και πέντε»- έσωσε τη χώρα.
Ναι! Οι πολιτικοί έκαναν πολλά άσχημα στο παρελθόν και αν τους αφήσουμε μπορεί να κάνουν κι άλλα τόσα στο μέλλον. Ομως χθες, 155 από αυτούς τους πολιτικούς βουλεύτηκαν για το έθνος. Πρόταξαν την κοινωνία στην ολότητά της. Δεν κιότεψαν, δεν κρύφτηκαν, δεν χάιδεψαν πλατείες, ούτε πελατείες. Ηπιαν το πικρό ποτήρι για να μην χρεοκοπήσουμε όλοι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)