Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Δάσκαλε που πάλευες

Tου Πασχου Μανδραβελη

Είναι εκπληκτικό -και ίσως ειρωνικό-, αλλά ο μόνος οργανισμός που εφαρμόζει πλήρως το Μνημόνιο είναι το ΚΚΕ στις επιχειρήσεις του. Εφαρμόζει ακόμη και εκείνα που δεν προβλέπονται από το Μνημόνιο, αλλά το ΚΚΕ καταγγέλλει ότι γίνονται ελέω Μνημονίου. Δεν το λέμε εμείς, το περιέγραψε η ίδια η γενική γραμματέας του κόμματος στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε την περασμένη εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη. Απλώς υπογράμμισε ότι το κάνει για αγαθούς, ήτοι σοσιαλιστικούς, σκοπούς.
Οπως είπε η κ. Παπαρήγα «έχουμε πάρει μια σειρά αποφάσεις περικοπών και σε εκδόσεις κ. λπ. Και αυτά, κοιτάξτε να δείτε, είναι πρόβλημα γιατί αφορούν τη δράση του κόμματος. Επομένως, γίνανε απολύσεις στον “902”, αυτό δεν το κρύψαμε».
Το Μνημόνιο, βέβαια, δεν προβλέπει απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, ούτε στον κομματικό. Κάθε νουνεχής άνθρωπος, όμως, γνωρίζει ότι η περικοπή του κόστους λειτουργίας των επιχειρήσεων αναπόφευκτα οδηγεί σ’ αυτό που περιέγραψε η κ. Παπαρήγα: «αναγκάζεσαι να συρρικνώσεις κάποιες δραστηριότητες γιατί δεν έχεις...». Για να υπογραμμίσει την ανάγκη των απολύσεων η γ. γ. του ΚΚΕ έθεσε ένα ρητορικό ερώτημα στη συνέντευξη Τύπου της ΔΕΘ: «Δε μου λέτε, είναι ο “902” εδώ ως τηλεόραση; Δεν είναι. Πρώτη φορά συνεργείο του “902” δεν ήρθε στην περιοδεία. Γιατί; Περικοπή. Που δεν έχει ξαναγίνει αυτό, εδώ οποιαδήποτε συγκέντρωση κάναμε έτρεχε ο “902”. Βλέπετε τώρα τον “902”; Δεν υπάρχει “902”. Που σημαίνει ότι θέλεις λιγότερο προσωπικό».
Εκτός των απολύσεων όμως, το ΚΚΕ εφαρμόζει στην πράξη όσα καταγγέλλει και μάλιστα η κ. Παπαρήγα επαίρεται γι’ αυτό: «Στα στελέχη του κόμματος, όχι μόνο δεν έγινε αύξηση τα τελευταία χρόνια... αλλά σήμερα παίρνουν λιγότερα, έγινε περικοπή μισθών, με απόφαση και έχει ενημερωθεί όλο το κόμμα... Και χωρίς ωράρια λειτουργίας 8 - 5 κ. λπ.».
«Μισθοί πείνας» και «καταστρατήγηση του ωραρίου» από το ΚΚΕ; Φυσικά, διότι το κόμμα, όπως είπε η κ. Παπαρήγα δεν βγαίνει: «Γενικά, τα οικονομικά του ΚΚΕ, τα έσοδά του, έχουν πέσει πάρα πολύ, όπως έχουν πέσει και τα έσοδα της λαϊκής οικογένειας, όπως έχουν πέσει και τα έσοδα του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού λαού. Εξαιτίας της κρίσης. Βεβαίως εξαιτίας της κρίσης». Δηλαδή για την κ. Παπρήγα έχουν μειωθεί τα έσοδα όλων εκτός των ιδιωτικών επιχειρήσεων από τις οποίες το ΚΚΕ ζητά κατώτατο μισθό 1.400 ευρώ και καμία απόλυση;
Βεβαίως, όπως υπονόησε η κ. Παπαρήγα οι περικοπές σε επίπεδο πείνας και η πλήρης ελαστικοποίηση του ωραρίου είναι από τα μέλη του ΚΚΕ εθελοντική προσφορά. Αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε, διότι ανυπακοή σ’ αυτές τις αποφάσεις σημαίνει διαγραφή και απόλυση. Και πού θα βρει δουλειά ο 64χρονος κ. Σπύρος Χαλβατζής αν απολυθεί από το ΚΚΕ; Αρα, το στοιχείο το εκβιασμού, αυτό που καταγγέλλει το ΚΚΕ για όλες τις άλλες επιχειρήσεις, ενυπάρχει.
«Τι να κάνουμε; Πείτε μας. Πώς θα το αντιμετωπίσουμε; Δεν τους πληρώνεις; Τους απολύεις, και τους απολύεις με τον παλιό νόμο, όχι με τον καινούργιο νόμο των απολύσεων, με την προηγούμενη αποζημίωση. Ο, τι μπορείς κάνεις, αλλά πέστε μου τι;». Λογικότατα τα ερωτήματα της κ. Παπαρήγα. Ας σκεφθούμε τώρα το Δημόσιο, που επίσης δεν έχει λεφτά...

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

ΚΚΕ Ή ΛΟΓΙΚΗ


ΚΚΕ, Οι αλάνθαστοι της “Αριστεράς” [μέρος 1ο]
Eagainst – 11/09/2011

Με αφορμή το 37ο Φεστιβάλ της νεολαίας του ΚΚΕ που θα πραγματοποιηθεί σε λίγες μέρες και έχει ως κεντρικά συνθήματα «Ο δικός σου δρόμος για τις δικές σου ανάγκες – Με το ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό», θα επιχειρήσουμε σ’ αυτό το άρθρο (που αποτελείται από δύο μέρη [1][2]) μια αναλυτική παρουσίαση και κριτική του ρόλου που κατέχει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος στην πολιτική σκηνή της χώρας, λαμβάνοντας υπόψη μας τις θέσεις του ΚΚΕ, τις δημοσιεύσεις του κομματικού εντύπου «Ριζοσπάστης», αλλά και όσα η ιστορία έχει καταγράψει. Θα αναφερθούμε σε πρόσφατες θέσεις του πολιτικού φορέα, στο ρόλο που έπαιξε σε διάφορές εξεγέρσεις, στην ιδεολογική του τοποθέτηση, στα ιστορικά του σφάλματα και τέλος, στην δική μας πρόταση, ως ατόμων που υπερασπίζονται την αυτονομία, προς το ΚΚΕ.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα, το οποίο αν και κραυγάζει υπέρ του κομμουνισμού, αν και φαινομενικά εναντιώνεται στο πολιτικό σύστημα και την κοινοβουλευτική δημοκρατία της αντιπροσώπευσης, συμμετέχει σε αυτό και σε όλες τις λειτουργίες του.

Επιθυμεί πράγματι το ΚΚΕ την ανάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη; Εργάζεται προς την κατεύθυνση της σοσιαλιστικής επανάστασης; Ασπάζεται τον επαναστατικό μαρξισμό; Άσχετα αν εμείς, που οραματιζόμαστε μια κοινωνία αυτονομίας, συμφωνούμε ή όχι και γιατί, με τα κομμουνιστικά προτάγματα, το ΚΚΕ εκπροσωπεί πράγματι τους «κομμουνιστές», ή παίζει σε βάρος τους μια κακοσκηνοθετημένη παντομίμα; Μπορεί να φτάσει κανείς με το ΚΚΕ στο Σοσιαλισμό; Και αν ναι, σε ποιο Σοσιαλισμό; Πώς είναι ο Σοσιαλισμός που οραματίζεται το ΚΚΕ και πώς επεδίωξε και επιδιώκει να πραγματοποιήσει τους στόχους του; Και τί τελικά επιθυμούν όσοι το στηρίζουν;

Ακόμα κι αν κάποιος θελήσει να είναι παραπάνω από καλοπροαίρετος, αναπόφευκτα θα οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι το ΚΚΕ αποτελεί μέρος του προβλήματος και όχι λύση – παραδοχή που ισχύει είτε δεχτούμε ότι το κόμμα πραγματικά εναντιώνεται στο πολιτικό σύστημα και την κοινοβουλευτική δημοκρατία είτε δεχτούμε το αντίθετο.

Στο άρθρο αυτό, δεν είναι δυνατόν ν’ αναφερθούμε σε όλα τα ιστορικά σφάλματα του ΚΚΕ, δεν είναι δυνατόν ν’ αναλύσουμε όλες τις άστοχες κινήσεις του, ν’ αναφέρουμε όλες τις ασυνέπειές του τόσο από άποψη πολιτικής ανάλυσης, όσο και από άποψη πολιτικών στρατηγικών και στοχεύσεων. Ούτε μπορούμε ν’ απαριθμήσουμε όλες τις παλινωδίες του. Ενδεικτικά μόνο καταγράφουμε μερικές στιγμές του, οι οποίες γεννάνε πάρα πολλά ερωτήματα.

-Ιανουάριος 1934. 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ. Αποφασίζεται ότι πρέπει να εγκαταλειφθεί ο σκοπός της σοσιαλιστικής επανάστασης (η γραμμή του επαναστατικού μαρξισμού) και να υιοθετηθεί αυτός της «αστικοδημοκρατικής επανάστασης». Το κόμμα πρέπει να συμμαχήσει με τους «φτωχομεσαίους», πρέπει να περιμένει «να ωριμάσουν οι συνθήκες», δεν πρέπει να εναντιωθεί άμεσα στο πολιτικό καθεστώς… Πρόκειται για την πιο μηχανιστική και αφελή ερμηνεία της θεωρίας των σταδίων (αν ο Λένιν την ερμήνευε με τον ίδιο τρόπο, η οκτωβριανή επανάσταση δεν θα είχε γίνει ποτέ). Η παλινόρθωση της μοναρχίας το 1935 και η έλευση του Μεταξά το 1936, φαίνεται να είναι, σε κάποιο βαθμό, αποτέλεσμα και των επιλογών αυτών.

-Μάιος 1944. Διάσκεψη του Λιβάνου. Το ΕΑΜ (στο οποίο συμμετέχουν κομμουνιστές, σοσιαλιστές και δημοκρατικοί ριζοσπάστες αλλά ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από το ΚΚΕ), δέχεται όλους τους όρους των Άγγλων και του Γ.Παπανδρέου και συμμετέχει στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, παραδίδοντας ουσιαστικά την εξουσία στα αστικά κόμματα (στο συγκεκριμένο σημείο φαίνεται να δικαιώνεται, εν τοις πράγμασι, ο Ταμτάκος) , παρόλο που κυριαρχούσε σχεδόν σε όλη την ελληνική επικράτεια. Τον Σεπτέμβριο του 1944, ακολούθησε η Συμφωνία της Καζέρτας, με την οποία το ΕΑΜ δέχτηκε να θέσει τις δυνάμεις του υπό την διοίκηση του άγγλου στρατηγού Σκόμπι…

-Δεκέμβριος 1944. Μετά το μακελειό της 3ης και 4ης Δεκεμβρίου από Άγγλους και χίτες, κατά τις οποίες πυροβολήθηκε το πλήθος, το ΕΑΜ αντί να χρησιμοποιήσει τον ΕΛΑΣ που ήταν πανίσχυρος, πείθεται ότι ο Τσώρτσιλ, υπό το βάρος της διεθνούς κοινής γνώμης θα συμβιβαζόταν, μην απαιτώντας την διάλυση και τον αφοπλισμό του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και χτυπάει τους Άγγλους μόνο στην Αθήνα (ίσως περιμένοντας έγκριση από τον Στάλιν, ο οποίος όμως σφυρίζει αδιάφορα για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα).

-12 Φεβρουαρίου 1945. Συμφωνία της Βάρκιζας. Το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ, παραδίδονται άνευ όρων στους Άγγλους (ας σημειωθεί ότι από 4 έως 11 Φεβρουαρίου, γινόταν η διαπραγμάτευση της Συνθήκης της Γιάλτας, με την οποία συμφωνήθηκε η Ελλάδα να περάσει στη σφαίρα επιρροής των Άγγλων). Η μη συμμετοχή του ΚΚΕ στις εκλογές του Μαρτίου του 1946 και το δεύτερο αντάρτικο που ακολούθησε, ήταν καταδικασμένες επιλογές μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας (ουσιαστικά του Λιβάνου). Αποτέλεσμα των γεγονότων αυτών, ήταν η ήττα του κινήματος, η εξόντωση χιλιάδων αγωνιστών (μελών του ΚΚΕ ή άλλων τάσεων του ΕΑΜ), οι εξορίες ή η προσφυγιά για χιλιάδες άλλους (και η γέννηση της χαφιεδολογίας ακόμα και στις κοινότητες του εξωτερικού, π.χ. γεγονότα Τασκένδης), ο εκφασισμός μιας ολόκληρης κοινωνίας με την δημιουργία του παρακράτους, την καταπίεση, τις δηλώσεις νομιμοφροσύνης κλπ.

-Ιούλιος 1965 (αποστασία) – 21.4.1967 (πραξικόπημα συνταγματαρχών). Το ΚΚΕ αδυνατεί να κάνει μια ρεαλιστική πολιτική ανάλυση κατά την περίοδο αυτή. Μέχρι την 19.4.1967, η επίσημη θέση του ήταν ότι δεν υπάρχει πιθανότητα εκτροπής και πραξικοπήματος. Αποτέλεσμα αυτής του της στάσης, ήταν να πιαστεί στον ύπνο και το ίδιο και ολόκληρη η κοινωνία που, αν μη τι άλλο, θεωρούσε ότι για ένα τέτοιο θέμα ο «λόγος του μετράει».

-Φεβρουάριος 1968. Ενώ έχει εγκαθιδρυθεί η χούντα, το ΚΚΕ καταφέρνει να διασπαστεί, αποδυναμώνοντας ακόμα περισσότερο το κομμάτι της κοινωνίας που προσπαθούσε να οργανώσει μια αντιχουντική δράση. Η εμμονή στις σχέσεις εξάρτησης και υπακοής με την ΕΣΣΔ φάνηκε ισχυρότερη από την ανάγκη για αντίδραση στους χουντικούς εγκληματίες.

Θα έπρεπε ίσως να μιλήσουμε και για τους ατελείωτους καταλόγους αγωνιστών και διανοητών που πέρασαν από αυτό (και οι οποίοι, αν μη τι άλλο, προσέφεραν πάρα πολλά στο ίδιο το ΚΚΕ και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς στις τάξεις του ή γενικά συνέβαλαν με την προσπάθειά τους στην ενδυνάμωση του εργατικού κινήματος) και αποκηρύχθηκαν, κατασυκοφαντήθηκαν, προδόθηκαν, διαγράφηκαν, απομονώθηκαν (π.χ. Πουλιόπουλος, Βελουχιώτης, Πλουμπίδης, Στίνας, Καστοριάδης, Ταμτάκος) ή τον πολιτικό απομονωτισμό του ο οποίος εκφράζεται π.χ. με τις «χωριστές πορείες» σε περιόδους κρίσης του καπιταλισμού, ή το γεγονός ότι το ΠΑΜΕ (συνδικαλιστικό όργανο του κόμματος) δεν υποστήριξε καμία κινητοποίηση ή απεργία που δεν προετοιμάστηκε ή καθοδηγήθηκε από το ίδιο (π.χ. οι 35 ημέρες απεργίας των δασκάλων το 2007, οι αντιδράσεις των φοιτητών τον ίδιο χρόνο), ή τα τελευταία γεγονότα που διαδραματίστηκαν στον 902…

Αλλά θα περιοριστούμε στην στάση που κράτησε για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το Νοέμβριο του 1973, στην εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008 και στην στάση που έχει απέναντι στις λαϊκές Συνελεύσεις των τελευταίων μηνών.

ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ

17 Νοέμβρη 1973, Πολυτεχνείο

Είναι πλέον γνωστό σε όλους μας το πώς ξεκίνησε η εξέγερση του Πολυτεχνείου (αν όχι μπορείτε να δείτε μία συνέντευξη εδώ), όπως επίσης, μάς είναι πλέον γνωστό πως η εξέγερση δεν ήταν κάτι προσχεδιασμένο από καμία πολιτική δύναμη. Κι όμως, το Φλεβάρη του 74′, στο 8ο φύλλο της Πανσπουδαστικής κυκλοφορεί πλαστή ανακοίνωση της συντονιστικής επιτροπής του Πολυτεχνείου, με την οποία καταγγέλλει προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, από 350 περίπου οργανωμένους πράκτορες της ΚΥΠ. Δημοσιεύουμε παρακάτω ολόκληρο το εν λόγω κείμενο (κάντε κλικ πάνω στην εικόνα και zoom στη συνέχεια ώστε να είναι ευκολότερη η ανάγνωση)

Λίγους μήνες πριν εκδηλωθεί η εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι νεοέλληνες πολιτικοί (που επί έξι χρόνια ενέκριναν σιωπηρά τη δικτατορία) διεξήγαγαν συνεννοήσεις «κάτω από το τραπέζι» με τους συνταγματάρχες, για επιστροφή στη «δημοκρατική ομαλότητα». Κάτι τέτοιο αποτελούσε επιθυμία και των δικτατόρων, προκειμένου να εξέλθουν της εξουσίας χωρίς ποινικές συνέπειες. Το σχήμα που είχαν προκρίνει οι δύο πλευρές ήταν μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», στην οποία θα συμμετείχαν όλα τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένης κατά πάσα πιθανότητα τής αυτοαποκαλούμενης «επίσημης» κομμουνιστικής αριστεράς.

Η αυθόρμητη και παντελώς απρόβλεπτη εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, χαλούσε τις ενδοεξουσιαστικές μηχανορραφίες, υπονόμευε το μεταπολιτευτικό μοίρασμα της εξουσιαστικής πίτας και εξέθετε ανεπανόρθωτα, τόσο τη δικτατορία, όσο και τους πολιτικάντηδες της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας». Άλλωστε η εξέγερση δεν είχε σαν στόχο μια απλοϊκή επάνοδο στον κοινοβουλευτισμό και στους παραγκωνισμένους πολιτικάντηδές του, αλλά μια βαθύτερη ποιοτική αλλαγή της νεοελληνικής κοινωνίας.

Από τη δύσκολη θέση ανέλαβε να βγάλει τους νεοέλληνες πολιτικάντηδες η ΚΝΕ, αφού στο εικονιζόμενο ντοκουμέντο (φύλλο αρ.8, Νοέμβριος 1973, της φοιτητικής της εφημερίδας «Πανσπουδαστικής»), όπου αποκαλεί πράκτορες της Κ.Υ.Π. τους καταληψίες του Πολυτεχνείου και καλεί σε …απομόνωσή τους. Σαν απάντηση των εξεγερμένων σε αυτές τις σταλινικές ρυπαρότητες, προέκυψε και το γνωστό ειρωνικό αντικομμουνιστικό σύνθημα «Προβοκάτορα Λαέ».

Τελικά τόσο το ΚΚΕ, όσο και οι άλλες «δημοκρατικές δυνάμεις», όταν είδαν ότι η εξέγερση φούντωνε (κυρίως από τη δεύτερη ημέρα) επέτρεψαν σε μέλη τους να μπουν στο Πολυτεχνείο δίπλα στους κομματικά ανένταχτους, που αποτελούσαν και τον κορμό των εξεγερμένων. Τότε επινόησαν και τα περί δήθεν προβοκατόρικης αρχικής κατάληψης (στις 14/11/1973), την οποία δήθεν «εξυγίανε», η είσοδος της ΚΝΕ στο Πολυτεχνείο (μια μέρα αργότερα…). Ο στόχος τους ήταν φυσικά να μην χάσουν την ευκαιρία να εκμεταλλευθούν προς όφελός τους την κατάσταση. Αυτοί ήταν οι πραγματικοί προβοκάτορες, που αργότερα κάθισαν και στα κοινοβουλευτικά έδρανα.

Σημειωτέον πως το ΚΚΕ και η ΚΝΕ αν και έχουν κάνει σαφές ότι δεν θεωρούν έγκυρη αυτή την ανάλυση, ποτέ δεν αποκήρυξαν ανοιχτά το δελτίο αυτό της παράνομης «ΑντιΕΦΕΕ», απεναντίας το 2004, με αφορμή τη συμπλήρωση 31 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η νεολαία του κόμματος έκανε και πάλι σημαία της αυτή την παραχάραξη των πραγματικών γεγονότων, αναρτώντας το σχετικό φύλλο στο ταμπλό της.

Δεκέμβρης 2008

Τον Δεκέμβρη του 2008, τις ημέρες που η νεανική ορμή ξεχυνόταν στους δρόμους, που αμφισβητήθηκε σε όλη τη χώρα η κάθε μορφής εξουσία και οι νέοι διεκδίκησαν ενωμένοι την δικαιοσύνη, το ΚΚΕ τήρησε την στάση ακροδεξιού κόμματος, απέναντι σε ότι αυτό δεν μπορεί να ελέγξει. Πιο συγκεκριμένα:

1. Aνέδειξε τη διάσταση των καταστροφών και των «κουκουλοφόρων» (με την έννοια που τους δίνουν τα ΜΜΕ..) ως το κεντρικό σημείο της εξέγερσης.

2. Έφτασε στο τραγικό σημείο να δηλώσει ότι … ακόμη και αν κατέβαιναν 50.000 κουκουλοφόροι, θα καταδίκαζε την εξέγερση. Όμως, στην περίπτωση αυτήν η επιρροή του ΚΚΕ θα ήταν ούτως ή άλλως μηδαμινή.

3. Αδιαφόρησε και στάθηκε εχθρικά στην έκφραση του δίκαιου θυμού της νεολαίας, αλλά και ιδιαίτερα της εργατικής νεολαίας.

4. Επέκρινε το κράτος για την κατασταλτική του ανικανότητα να τσακίσει τους «κουκουλοφόρους». Σε αυτό το σημείο τοποθετήθηκε δεξιότερα και από τον Παυλόπουλο και συνέκλινε με το ΛΑ.Ο.Σ. σχετικά με την νομιμότητα.

5. Απέδωσε τη βία όχι στις κοινωνικές επιπτώσεις της χρόνιας καταπίεσης – γεγονός απόλυτα συμβατό με την κοινωνική δυναμική και τις αρχές του Ιστορικού Υλισμού – αλλά, για ακόμα μία φορά, στην «υποκίνηση». Ταυτίστηκε έτσι με τις δεξιόστροφες θεωρίες συνωμοσίας.

6. Ενώ μιλά συνεχώς για επαναστατικές διαδικασίες στο μέλλον, αρνήθηκε να δει την κοινωνική διάσταση μιας εξέγερσης που ήταν παρούσα και είχε δυναμική.

Τώρα, σβήστε από το παρακάτω  κείμενο τις λέξεις «Λιάνα» και «ΚΚΕ», ξεχάστε την εφημερίδα που δημοσιεύθηκε το καταπληκτικό αυτό έργο τέχνης και κλείστε τα μάτια.. Βάλτε ένα φίλο σας να σας ξαναδιαβάσει το κείμενο και σκεφτείτε: σε τι είδους έντυπο, ποίου πολιτικού χώρου είναι το πιθανότερο ν’ ανήκει αυτό το διηγηματάκι καλών προθέσεων που είναι γεμάτο από σκληρό λυρισμό και μπατσικό ρεαλισμό;

                “Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά”, 28 Δεκέμβρη του 2008

    Άκου με προσεχτικά φίλε, χωρίς να με διακόψεις. Ξέρω πως έχεις βοηθήσει πολλούς ανώνυμους ν’ ακουστεί η φωνή τους, γι’ αυτό σε παίρνω κι εγώ. Ελπίζω να φερθείς και σε μένα όπως στους άλλους.

    Λοιπόν, ναι του την άναψα! Και δεν το μετανιώνω, να το ξέρεις, μόνο που άλλον νόμιζα ότι βαρούσα, αν και καλά να πάθει το κωλόπαιδο, το πλουσιόπαιδο που γύρευε να κάνει πλάκα σε μας, που μας έβριζε κωλόμπατσους και τα τέτοια…

    Κι όλοι εσείς που ουρλιάζετε τώρα στα κανάλια και μυξοκλαίτε, δεν ξέρετε τίποτα ή ξέρετε και κάνετε τον παλαβό. Λένε λοιπόν κάποιοι από σας πως έπρεπε να πάω σε ψυχίατρο αφού ήμουνα λέει με σπασμένα νεύρα, ή να φύγω από την Αστυνομία και να μην κρατάω όπλο και άλλα τέτοια… Τόσα ξέρουν οι κοπρίτες, οι καναλάκηδες και όλοι οι βολεμένοι. Μόνο εκείνη η καριόλα η Λιάνα σα να μου φάνηκε πως το πλησίασε το θέμα, λέγοντας πως μ’ έχουνε καρφωμένο δέκα χρόνια στα Εξάρχεια! Έχει τις πληροφορίες της αυτή, όπως όλοι στο σινάφι σας, μόνο που τις χρησιμοποιείτε όπως και όταν σας βολεύει…

    Νομίζω λοιπόν πως ακούω τους αραχτούς όλους στους καναπέδες να λένε, «δηλαδή δεν πρέπει όλοι να περνούν από ψυχίατρο;» και άλλες τέτοιες μαλακίες. Όπως ας πούμε, περνάνε από ψυχίατρο οι γιατροί, οι δικαστές και τόσοι άλλοι που σε σφάζουν ή σε ξεφτιλίζουν όταν σε πετυχαίνουν στο «γήπεδό» τους, τα νοσοκομεία και τα δικαστήρια δηλαδή. Δηλαδή, πόσοι σε υπεύθυνες θέσεις περνάνε από ψυχίατρο κανονικά και μετά από κάποια διαστήματα στην υπηρεσία; Δεν μπορεί να είσαι ή να φαίνεσαι καλά και ξαφνικά κάτι να στη βαρέσει; Να σε κερατώνει η γυναίκα σου ας πούμε ή κάτι άλλο σοβαρότερο ή να σε κάψει η καθημερινή υπηρεσία, ειδικά αν δε σου δίνουν άδεια, δεν πας διακοπές γιατί πότε το ένα πότε το άλλο, η υπηρεσία θεωρεί πως πρέπει να ανακαλέσει τις άδειες και όλα τα σχετικά; Για να μη σου θυμίσω πως οι τελευταίοι που μπορούν να εξετάσουν και να κρίνουν αν είσαι ψυχικά εντάξει είναι οι ψυχίατροι, έτσι δε λένε; Και να μη σου θυμίσω πόσοι πολιτικοί αποδείχτηκε πως ήταν βαρεμένοι και σε άλλη περίπτωση θα τους είχανε δεμένους, όχι αμολητούς να κυβερνάνε τον κοσμάκη, ούτε να σου θυμίσω πόσοι στρατιωτικοί που δίνουν διαταγές στα παιδάκια είναι για τα σίδερα, άσε που… αλλά τι να πρωτοπείς…

    Λοιπόν, εγώ, είν’ αλήθεια πως υπηρετώ κοντά δέκα χρόνια εκεί, που λέει η έτσι. Το προσπάθησα τρεις φορές μετά τα τρία πρώτα χρόνια να την κάνω με μετάθεση, έπιασα διάφορους, παρακάλεσα αλλά τίποτα! Δεν είχα βλέπεις βύσμα, άσε που είχα και τη φωλιά μου λερωμένη από την αρχή. Ύστερα τα παράτησα και κάπου μάλλον βολεύτηκα, έμαθα τη «δουλειά», έμαθα να λουφάρω και κοίταξα να στήσω κι εγώ μια οικογένεια που μέχρι τότε είχα στερηθεί. Αλλά ησυχία δεν είχαμε ποτέ. Πότε ο ένας πότε ο άλλος είμαστε οι μόνιμοι στόχοι. Οι πολιτικοί και οι διάφοροι κομπιναδόροι κάνουν τις αρπαχτές τους κι εμείς γινόμαστε σάκοι του μποξ – «γι’ αυτό πληρώνεστε ρεμάλια!» φωνάζει συχνά ο διοικητής, ενώ οι υψηλά ιστάμενοι είναι πιο ευγενείς αλλά και πιο σκληροί. «Κυρίους» μας προσφωνούν αλλά στάζουνε φαρμάκι και μας στέλνουν στο στόμα του λύκου.

    Ξέρεις πόσες φορές πήγαν να με κάψουν σαν λαμπάδα αυτά τα κωλόπαιδα, οι φονιάδες οι κουκούλες; Ξέρεις με τι τέχνη φτιάχνουν και πετάνε τις μολότοφ; Πάνω στη μαρκίζα τις αμολάνε κάτω από κει που καθόμαστε να προστατευτούμε, κι έρχεται η φωτιά και σε λούζει… τρεις φορές με έχουνε κάψει και τη γλίτωσα με μέτρια εγκαύματα σε όλο το σώμα. Ξέρεις εσύ που με δείχνεις με το δάχτυλο, ξέρεις πόσες φορές γύρισα στο σπίτι με τα αίματα και το δέρμα μου καμένο και με ρωτούσαν τα παιδιά μου τι έπαθα και κρυβόμουνα για να μη με δουν καμένο και κλαίγανε;

    Ενα κομμάτι ψωμί έβγαζα κι εγώ, το παιδί της παραδουλεύτρας από το χωριό, με τον πατέρα χαμένο στο πιοτό, να γυρίζει στο σπίτι και να τσακίζει στα χαστούκια κι εμένα και τη μάνα μου γιατί δεν του άρεσε πότε το ένα πότε το άλλο…

    Και πώς βρέθηκα στο Σώμα δε θα το αναλύσω, αν και ξέρω πως όλοι ξέρετε πάνω – κάτω με ποιο τρόπο μας χώνουν στο τσουβάλι, όπως τα φίδια που τα αμολάνε μετά – μας αμολάνε δηλαδή, γιατί να μην το ομολογήσω; – μας στέλνουνε καταπάνω στον κοσμάκη. Λεπτομέρειες δεν τολμάω να σου πως, πάντως εκείνο το βράδυ αφού με σύρανε με κλοτσιές και μπουνιές στην Ασφάλεια, με μούρη πρησμένη και αίματα να τρέχουν από τα χείλια και τη σπασμένη μύτη – όλα για μια μηχανή που είχα κλέψει από το πάρκινγκ, κάναμε απίθανες κόντρες τότε, τι άλλο να κάναμε, πεταμένοι απ’ όλους, μάνα, πατέρα, χωρίς φράγκο στην τσέπη, από το σχολείο τρεις αποβολές και στο τέλος έπρεπε ν’ αλλάξω σχολείο, και τι να το κάνω το σχολείο; – αφού λοιπόν με αφήσανε χωρίς φαΐ και νερό τρεις μέρες, μου είπαν: «ή δέκα χρόνια μέσα ή στην Αστυνομία και θα κάνεις ό,τι σου λέμε, γκέγκε μάγκα;». Διάλεξα τα σίγουρο ψωμί και να μας, δέκα χρόνια στη σφηκοφωλιά, στα Εξάρχεια με όλο εκείνο το αληταριό, που τους ήξερα και από τη μια και από την άλλη – και ανάμεσά τους κάμποσους παραστρατημένους. Μήπως ξέρεις φίλε τι ρόλο παίζουν πολλοί από αυτούς; Δικοί μας είναι, τι δικοί μας δηλαδή, της Ασφάλειας είναι και από κει παίρνουν οδηγίες, πότε θα την ανάψουν τη μια ή την άλλη φωτιά εδώ κι εκεί! Για πες μου εσύ που είσαι έξυπνος και σπουδαγμένος, γιατί δε χτυπάνε κανένα στόχο πλουτοκρατίας, κανέναν με γιοτ, με αυτοκίνητα ακριβά και τεράστιες περιουσίες; Γιατί χτυπάνε τον μεροκαματιάρη με το μαγαζάκι, τον περιπτερά και άλλους ανυπεράσπιστους; Δειλά πραχτοράκια της μαύρης συμφοράς είναι, πεμπτοφαλαγγίτες τους έλεγε ο μόνος σοβαρός και τίμιος άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου, ένας δικηγόρος που έλεγε πως είναι με το ΚΚΕ, αλλά είναι έξω και απ’ αυτό γιατί θέλει λέει να είναι ανεξάρτητος.

    Λοιπόν, τον φουκαρά το μικρό τον έφαγα.

    Είχα φτάσει στο αμήν, και πώς φτάνει κανείς στο αμήν δε θα στο αναλύσω, πάντως είχα μπουχτίσει. Με βρίζανε τα κωλόπαιδα, με είχαν βρίσει τουλάχιστον άλλες πενήντα φορές την ίδια μέρα, βρίζανε τη μάνα μου – «γαμώ το μ… που σε πέταγε» μου είχε φωνάξει ένα καθίκι το ίδιο απόγευμα – και είχα φτάσει ως το λαιμό – σου είπα ότι η μάνα μου ήταν παραδουλεύτρα, τίποτε άλλο δε σου λέω. Κάτι αυτές οι βρισιές, κάτι οι σπόντες του αστυνόμου την προηγουμένη «δεν κάνετε για τη δουλειά για την οποία προσληφθήκατε, και πλησιάζει η λήξη ή ανανέωση της σύμβασής σας και πρέπει να αποδείξετε πως αξίζετε το ψωμί που τρώτε…» και άλλα τέτοια.

    Ξέρεις πώς είναι να έχεις το σιδερικό στη θήκη και να σε βλαστημάνε και να σου πετάνε μπουκάλια που μπορεί να είναι και μολότοφ; Όχι φίλε, δεν ξέρεις, και να μην αξιωθείς να μάθεις, στο λέω εγώ, ο γιος της πλύστρας που θέλησα να ζήσω έξω στην κοινωνία και με στολή εξουσίας και όχι στη φυλακή.

    Τον σημάδεψα και πρώτη φορά το χέρι μου δεν έτρεμε. Γιατί πρώτη φορά δεν είχα πιει πριν βγω περιπολία – στο λέω κι αυτό και να μείνει μεταξύ μας: αν κρατήθηκα τόσα χρόνια και δε σκότωσα, είναι που έπινα μισό μπουκάλι ουίσκι πριν βγούμε περίπολο και έτσι ό,τι κι αν άκουγα για τη μάνα μου και το αντριλίκι μου το πέρναγα ντούκου – έχω ακούσει πως άμα μεθύσεις βγαίνει ο πραγματικός εαυτός σου κι εγώ είμαι καλό παιδί στο βάθος και όλοι στην υπηρεσία το ξέρουν και μ’ αγαπάνε, αλλά και με εκμεταλλεύονται. Και δε θα σου πω τι καλοσύνες έχω κάνει εγώ στη ζωή μου, γιατί θα με περάσεις ή για παινεψιάρη ή για μαλάκα. Μέσα στο πιοτό κατάλαβα σιγά σιγά και τον πατέρα μου, που δεν ήταν κακός άνθρωπος έστω κι αν μεθώντας έβγαινε η κακή του πλευρά. Να σου πω κάτι; Αποτυχημένος σε όλα ήτανε, γι’ αυτό έπινε. Όπως κι εγώ δηλαδή: Τι πέτυχα στη ζωή μου; Τίποτα! Ένας μπάτσος έγινα κι αυτό από σπόντα, όπως σου είπα, και μάλιστα χωρίς καν μόνιμη σύμβαση. Και να ‘ρχονται αυτά τα κωλόπαιδα, που δεν έχουν δουλέψει στη ζωή τους, που δεν ξέρουν τι θα πει βάρδια και ξενύχτι, τι πάει να πει μεροκάματο και τι σφαλιάρα κάθε είδους από το αφεντικό και να σου ρίχνονται μετά από δώδεκα ώρες ορθοστασία στις γωνίες ή στις εισόδους τραπεζων, να ‘ρχονται και να σε βρίζουν και να σου πετάνε ό,τι βρουν στο δρόμο. Και να σου πω κάτι άλλο; Πόσοι από αυτά τα κωλόπαιδα είναι εργαζόμενοι των 700 ευρώ που λένε και ξαναλένε; Να σου πω εγώ; Κανένας! ‘Η κάτι πρεζόνια είναι ή κάτι τύποι από τα βόρια προάστια που βαριούνται στη σιγουριά του σπιτιού ή τα πραχτοράκια, οι πεμπτοφαλαγγίτες που λέγαμε πριν. Ποιος μεροκαματιάρης προλαβαίνει να βγει στους δρόμους, πόσοι από τους αναγκεμένους έχουν τέτοιες πολυτέλειες; Εντάξει, είμαι απόλυτος θα μου πεις, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία αυτού που λέω.

    Λοιπόν, για να τελειώνω γιατί σε ζάλισα: το έκανα!

    Πριν, σου έλεγα πως τον σημάδεψα και έτσι έγινε, όπως ήμουνα με το αίμα στο κεφάλι. Όμως, φίλε, πρέπει να σου πω πως δε θυμάμαι αν εκείνη τη στιγμή που πάτησα τη σκανδάλη, σημάδευα ακόμη τον πιτσιρικά ή το χέρι μου είχε κατέβει. Και μη νομίσεις πως πάω να πω ότι δεν το ‘κανα, αφού ξέρω ότι εσύ δε θα με δώσεις. Απλά, δε θυμάμαι γιατί το μυαλό μου έχει σκεπαστεί από μια θολούρα και έχω χάσει εκείνες τις στιγμές τελείως. Για να μη λέω πολλά: δεν ξέρω ποια δύναμη ή ποια κούραση μου κατέβασε το χέρι – αν το κατέβασε – πάντως ό,τι έγινε, έγινε χωρίς τη θέλησή μου.

    Και να στο πω; Ενα βουνό έχει πέσει πάνω μου από την επόμενη στιγμή που έφυγε η σφαίρα και είδα το κορμάκι του πιτσιρικά να διπλώνεται στις πλάκες. Όταν σκέφτομαι πως θέρισα μια ψυχούλα που δεν είχε κάνει ούτε ένα βήμα ακόμα στη ζωή, άνετο ή ζόρικο βήμα – τι σημασία έχει;

    Αλλά φίλε, είχε φτάσει ένας κόμπος και μ’ είχε πνίξει, αν δεν τράβαγα το πιστόλι εκείνη τη στιγμή θα είχα πεθάνει από ασφυξία. Όλο τον τελευταίο καιρό με είχε μαγκώσει ένα μούδιασμα – ξέρεις τι σημαίνει μούδιασμα; – ένα μούδιασμα που ξεκίνησε από τα πόδια και σκαρφάλωνε σιγά σιγά στο λαιμό. Δε θα το πιστέψεις φίλε, όμως με το που έφυγε η σφαίρα, μου φάνηκε πως πήρε μαζί της κι αυτόν τον βραχνά, έστω κι αν αυτό κράτησε όσο και η διαδρομή του βλήματος που άφησα να φύγει μέσα στο πάθιασμά μου. Ξέρω καλά πως θα με κυνηγάει πάντα αυτή η στιγμή αλλά πίσω δεν μπορώ να τη φέρω ούτε τη σφαίρα ούτε τη ζωούλα του πιτσιρικά. Όλοι εσείς που σήμερα φωνάζετε και χτυπιέστε τάχα, θα το προσπεράσετε γρήγορα, θα το ξεχάσετε μέχρι τις επόμενες δυο – τρεις μέρες, όπως ξεχάστηκαν τόσα και τόσα φριχτά εγκλήματα, δικά μας ή των άλλων, των επωνύμων που δεν τους αγγίζει ούτε νόμος ούτε συνείδηση. Έτσι κυλάει η ζωή, με όλες τις καθημερινές σκοτούρες, γιατί έτσι πρέπει, οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι νεκροί με τους νεκρούς. Εγώ βέβαια εδώ σημαδεύτηκα και εδώ θα καρφωθώ, αλλά δε θ’ αφήσω να το καταλάβει κανείς και πιστεύω πως εσύ θα κρατήσεις το μυστικό που σου εμπιστεύτηκα.

    Να το ξέρεις: ό,τι και να δείξει η βαλλιστική που θα γίνει, όπως πάντα, εγώ δε θα το παραδεχτώ δημόσια πως του την άναψα και μάλιστα εν βρασμώ, που λένε, ούτε πως τον σημάδεψα κατάστηθα. Έχω τρία παιδιά να μεγαλώσω κι εγώ. Ναι, σαν εκείνο που σκότωσα, θα μου πεις, το ξέρω και τα δικά μου έχουν μόνο εμένα και τη μάνα τους, δεν έχουν σπίτι ιδιόκτητο, δεν έχουν τρία αυτοκίνητα, δεν έχουνε νταντάδες και καθηγητές στο σπίτι. Δε θα έχουν καλά καλά να φάνε άμα εγώ μπω φυλακή.

    Ούτε συγγνώμη με παίρνει να ζητήσω, γιατί θα είναι σα να ομολογώ. Άλλωστε, πόσοι απ’ όλους αυτούς που κακοποιούν κάθε μέρα τους ανθρώπους – και δεν είναι και λίγοι, κοίταξε στα ρετιρέ της παλιοκοινωνίας μας και θα καταλάβεις τι εννοώ – πόσοι απ’ αυτούς ζήτησαν συγνώμη; Όχι, δεν οφείλω κανένα συγγνώμη σε κανέναν, κανέναν από τούτη τη βρωμοκοινωνία που ζούμε, εκτός ναι, εκτός από κείνο το παιδάκι που έστειλα στον άλλο κόσμο, αλλά όπως σου είπα, θα είναι η καταδίκη μου, άλλωστε τι θα άλλαζε αν ζητούσα συγγνώμη; Θα έφερνα πίσω τον πιτσιρικά ή θα μου το αναγνώριζαν σαν ελαφρυντικό;

    Εμένα η μόνη μου ελπίδα τώρα είναι οι εγγυήσεις που μας έχουν δώσει από τότε που μπήκαμε στο Σώμα, πως ό,τι κι αν κάνουμε θα το κουκουλώσουν, αρκεί να πειθαρχούμε στις διαταγές των ανωτέρων.

    Και μου το ‘χουν υποσχεθεί πως κι εγώ θα πέσω στα μαλακά.

    Τόσα χρόνια κάνω τον μαλάκα, μου το χρωστάνε.

    Κυρίως φοβούνται, μην ανοίξω εγώ και άλλοι πολλοί το στόμα μας.

    Γι’ αυτό θα μου το κλείσουν απαλά και κομψά. Κρατώντας, μέχρι να περάσει η μπόρα μου, το στόμα των παιδιών μου γεμάτο. Που με τη σειρά τους, μεγαλώνοντας, θα βαδίσουν στα χνάρια μου, τη λαμπρή «σταδιοδρομία» μου.

    Γιατί άλλη επιλογή δεν έχουν.

    Όπως κι εσύ και τόσοι άλλοι που νομίζουν πως ποτέ δε θα τους αγγίξει η κακιά η ώρα.

    Όλοι στο ίδιο καζάνι κλωθογυρνάμε βλαστημώντας την τύχη μας που δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε.

    Ριζοσπάστης 28 Δεκέμβρη 2008 “


ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ

«Η φλόγα της Ισπανίας ήρθε και στην Ελλάδα» τόνισε η γραμματέας του ΚΚΕ, μιλώντας το βράδυ της 26.5.2011 στο Δημοτικό Ωδείο Λάρισας. «Κάποιοι πήγαν να εκμεταλλευτούν αυτό το Κίνημα, αλλά κάποιοι πήγαν αυθόρμητα» δήλωσε και τάχθηκε υπέρ της κοινωνικής συμμαχίας για την ανατροπή του σημερινού πολιτικού συστήματος, σημειώνοντας ότι «οι πλατείες που γεμίζουν αυθόρμητα από αγανακτισμένους εύκολα αδειάζουν» και εξήρε τους αγώνες που έχουν αφετηρία τους εργατικούς αγώνες.

Την αποτελεσματικότητα των κινητοποιήσεων των «αγανακτισμένων» αμφισβήτησε η γραμματέας του ΚΚΕ, μιλώντας στο πλαίσιο της επίσκεψής της στις εγκαταστάσεις της ΠΥΡΚΑΛ (την 5.6.2011): «Δεν φοβούνται τα κινήματα της πλατείας όσο και αν σε αυτά συμμετέχουν μάζες, κόσμος με διάθεση πραγματικά να διεκδικήσει κάποια αλλαγή – αν κι εδώ είναι λίγο θολά τα πράγματα, τι θέλει ο καθένας», είπε και πρόσθεσε ότι εκείνο που φοβούνται όσοι βρίσκονται απέναντι στους πολίτες είναι “η ταξική πάλη, η πάλη στους τόπους δουλειάς”. Όπως διευκρίνισε, «δεν τους νοιάζει, εφόσον στα εργοστάσια οι εργάτες υπογράφουν ατομικές συμβάσεις, δέχονται να υπογράφουν ότι παίρνουν πλαστό εισόδημα, δέχονται να κάνουν υπερωρίες χωρίς αμοιβή. Αυτό θέλουν και σου λένε: Πήγαινε σε μια πλατεία να εκτονωθείς. Θα πας μια μέρα, δυο, τρεις, ένα μήνα, θα κουραστείς». Η γενική γραμματέας του ΚΚΕ δήλωσε ότι το κόμμα δεν υποτιμά τις πλατείες –«κι εμείς κάνουμε κεντρικές κινητοποιήσεις», είπε-, αλλά πρόσθεσε ότι ο αγώνας δεν μπορεί να μείνει εκεί. «Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα, δεν είναι απλώς ένα κίνημα, χρειάζεται ένα κίνημα αποτελεσματικό, γιατί πολύ εύκολα, όταν διαψευστούν οι ελπίδες, τις διαδέχεται η απογοήτευση».

Ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ για τους «αγανακτισμένους» της 8ης Ιουνίου 2011

             Είναι ενθαρρυντικό στοιχείο να βρίσκεται λαός και νεολαία στο δρόμο διαδηλώνοντας τη συσσωρευμένη οργή του. Μπορεί να διαμορφώσει ένα κλίμα πιο ουσιαστικής αγωνιστικής ανάτασης, αν μετεξελιχθεί σε πιο αποφασιστική συμμετοχή στο οργανωμένο ταξικό λαϊκό κίνημα που παλεύει για να αποκρούσει και να ανατρέψει τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική και όχι να αλλάξουν τα πρόσωπα στην κυβέρνηση, ή να γίνουν μικροδιορθώσεις στα μνημόνια των μονοπωλίων.

    Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη, για να αντιμετωπίσει ο λαός την καπιταλιστική βαρβαρότητα, να βγάλει σωστά συμπεράσματα, να κατανοήσει τις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, του χρέους, των κλιμακούμενων μνημονίων, να δει καθαρά ότι οι υπεύθυνοι είναι η πολιτική, τα κόμματα και η ΕΕ που υπηρετούν την κερδοφορία και τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Είναι καιρός οι λαϊκές συνειδήσεις να κάνουν πολιτικό, ιδεολογικό άλμα, να απεγκλωβιστούν από τα ιδεολογήματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, να εμπιστευτούν το ΚΚΕ. Το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να δώσει πια τίποτα καλό για το λαό, είναι ξεπερασμένο, σαπίζει, μόνο φτώχεια, κρίσεις, πολέμους θα φέρνει.

    Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που πολύ πριν φέρουν το μνημόνιο καλούσε το λαό σε ξεσηκωμό, όταν η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του έκρυβαν τις αιτίες και τον καθησύχαζαν για τις συνέπειες της κρίσης, γι’ αυτά που θα έφερναν. Άλλωστε το ΚΚΕ είχε προβλέψει ότι αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν και αυθόρμητα μαζικά ξεσπάσματα δίπλα στις μάχες που δίνει το οργανωμένο ταξικό λαϊκό κίνημα.

    Το ΚΚΕ έγκαιρα και πριν τις εκλογές προειδοποίησε το λαό για τη θύελλα που θα έφερναν, είτε εκλεγόταν στην κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ είτε η ΝΔ. Έγκαιρα και με θάρρος πρόβλεψε ότι η πλουτοκρατία, η κυβέρνηση, η ΕΕ κήρυξαν στο λαό πόλεμο και τον κάλεσε να απαντήσει με ανυπακοή, απειθαρχία και αντεπίθεση για να μην πληρώσει αυτός την κρίση, το χρέος και τα αδιέξοδα του συστήματος. Στα τρομοκρατικά διλήμματα «χρεοκοπία ή βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα» έδωσε με θάρρος ξεκάθαρη απάντηση: Καμιά θυσία για τα κέρδη, την κρίση και το χρέος. Την κρίση και το χρέος να πληρώσει η πλουτοκρατία. Πατριωτισμός είναι να μην χρεοκοπήσει ο λαός.

    Το ΚΚΕ με αίσθημα ευθύνης και εμπιστοσύνης απευθύνεται στα λαϊκά στρώματα που βγαίνουν σήμερα στο δρόμο και τους επισημαίνει ότι οι αγώνες που δεν στοχεύουν στους υπεύθυνους και τις αιτίες δεν μπορούν να φέρουν ουσιαστικά αποτελέσματα και τα καλεί να προχωρήσουν αποφασιστικά προς τα εμπρός.

    Η γενική απαίτηση «κάτω το μνημόνιο» επί της ουσίας δεν λέει τίποτα, αν δεν γίνει αφετηρία για την παρεμπόδιση κάθε αντιλαϊκής πολιτικής, αν δεν συνοδεύεται με «κάτω τα μονοπώλια, η ΕΕ και τα κόμματα που τα υπηρετούν». Αλλιώς, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα φέρνουν συνεχώς χειρότερα μνημόνια. Αυτό κάνουν σε όλες τις χώρες της ΕΕ, ανεξάρτητα από το ύψος τους χρέους. Δεν γίνεται να γυρίσουμε προς τα πίσω σε λύσεις που δοκιμάστηκαν σε προηγούμενες δεκαετίες.

    Η διαμαρτυρία κατά της ανεργίας για να έχει νόημα πρέπει να συνοδεύεται και με την πάλη να γίνουν λαϊκή – κοινωνική περιουσία οι μεγάλες επιχειρήσεις. Όσο ανήκουν στους καπιταλιστές, αυτοί θα καθορίζουν την οικονομία και την παραγωγή, που είτε βρίσκεται σε φάση ανάπτυξης είτε κρίσης δημιουργεί ανέργους. Ο άγριος ανταγωνισμός τους για υψηλότερη κερδοφορία θα κλείνει τις πιο αδύναμες επιχειρήσεις, θα εκτοπίζει τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες, θα μειώνει τον αριθμό των εργαζομένων, θα τσακίζει μισθούς και δικαιώματα.

    Τα γνωστά καλλιεργούμενα επιφανειακά και λαϊκίστικα συνθήματα «κλέφτες», «ψεύτες», απαλλάσσουν τον πραγματικό ένοχο, την πλουτοκρατία που ληστεύει νόμιμα το λαό και τον φυσικό και ορυκτό πλούτο της χώρας. Τα σκάνδαλα, ο χρηματισμός πολιτικών των κομμάτων του συστήματος, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που φέρνει δεινά στο λαό και όχι αιτία. Δίνουν συγχωροχάρτι στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και άλλων κομμάτων που στηρίζουν τα βάρβαρα μέτρα για ιδεολογικούς λόγους κι ας μην έχουν κλέψει.

    Τα αντιδραστικά συνθήματα «έξω τα κόμματα, τα συνδικάτα», που προβάλλουν ορισμένα κέντρα και θέλουν να αποκτήσουν απήχηση στο λαό, έχουν ως κύριο στόχο να μπερδέψουν τις λαϊκές συνειδήσεις. Έτσι έχουν τη δυνατότητα η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα να ερμηνεύουν το μήνυμα της διαμαρτυρίας με διαφορετικό τρόπο και όπως τους συμφέρει. Να βάλουν στο ίδιο τσουβάλι με τους υπεύθυνους, το ΚΚΕ που αποκάλυψε και αντιπάλεψε με συνέπεια την πολιτική ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, να κρύψουν την πολιτική ευθύνη του λαού που τους στήριξε ή τους ανέχτηκε με την ψήφο του.

    Να κρύψουν ότι οι ταξικές δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ παλεύουν σταθερά και πρωτοπόρα για το δίκιο των εργαζομένων, σε αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό της πλειοψηφίας ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ.

    Οι εργατικοί λαϊκοί και νεανικοί αγώνες σήμερα, για να έχουν αποτέλεσμα και τη δύναμη να ορθώσουν εμπόδια στα κλιμακούμενα βάρβαρα μέτρα, πρέπει να στοχεύουν τους υπεύθυνους για τα λαϊκά δεινά που είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, η ΕΕ και τα κόμματα που τους υπηρετούν. Να διεκδικούν τα σύγχρονα δικαιώματα, να στοχεύουν σε αναγκαίες ριζικές αλλαγές που χρειάζονται στην οικονομία και στην εξουσία, ώστε η ανάπτυξη να υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.

    Το ΚΚΕ προειδοποιεί και καλεί τις λαϊκές δυνάμεις που συνειδητοποιούν ότι είναι αναγκαία η λαϊκή δράση για να αποτραπεί η μόνιμη πτώχευση του λαού στην οποία οδηγούν κυβέρνηση – ΕΕ, να αντιμετωπίσουν με δυσπιστία τις κολακείες και τα «αγκαλιάσματα» των αστικών κομμάτων, των ΜΜΕ των μεγαλοεπιχειρηματιών, διάφορων μηχανισμών και ομάδων που παριστάνουν τους ανεξάρτητους και ακομμάτιστους. Αυτοί έχουν πολλαπλούς στόχους, ειδικούς λόγους και επιδιώξεις, ωστόσο συμπίπτουν σε μια κοινή συνισταμένη παγίδευσης, ναρκοθέτησης ή εκτόνωσης των λαϊκών αγωνιστικών διαθέσεων.

    Η κυβέρνηση, τα κόμματα και οι μηχανισμοί του συστήματος έχουν κάθε λόγο να μείνει θολή η αυθόρμητη μαζική αγανάκτηση. Να εγκλωβιστεί σε ανούσια συνθήματα ή σε αντιδραστικά ιδεολογήματα. Έτσι έχουν τη δυνατότητα να βάλουν αυτοί όποια ταμπέλα θέλουν στις λαϊκές απαιτήσεις και κινητοποιήσεις. Με αυτόν τον τρόπο επιδιώκουν να ελέγξουν προς όφελός τους τις λαϊκές αντιδράσεις. Να τις χρησιμοποιήσουν για να εκτονώσουν από ένα σημείο και μετά τη λαϊκή οργή και να την μετατρέψουν σε μοιρολατρία, ότι τίποτα δεν γίνεται, και σε υποταγή. Να τις περιορίσουν σε απατηλούς στόχους μιας καλύτερης διαπραγμάτευσης μέσα στην ΕΕ, όπως προβάλλουν η ΝΔ, το κόμμα του Καρατζαφέρη και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

    Η λαϊκή αγανάκτηση που φουντώνει ανησυχεί την πλουτοκρατία, ωστόσο δεν τη φοβίζει, γιατί γνωρίζει ότι χωρίς οργάνωση και ταξική συνειδητοποίηση δεν μπορεί να γίνει αποτελεσματική και επικίνδυνη γι’ αυτούς η λαϊκή αγωνιστική δράση. Αντίθετα επιδιώκουν να την αξιοποιήσουν προκειμένου να σπρώξουν τα κόμματα εξουσίας σε πιο αντιδραστικές και επιθετικές θέσεις. Στο όνομα των «ικανών, άξιων και τίμιων πολιτικών» και με αφορμή τις λαϊκές αντιδράσεις προετοιμάζουν το έδαφος, ώστε αν το σημερινό κυρίαρχο πολιτικό σύστημα αποδειχτεί ανίκανο να διαχειριστεί τον λαϊκό παράγοντα, να προχωρήσουν σε μεταμφίεσή του, στη δημιουργία νέων αστικών κομμάτων, ώστε να κερδίσουν χρόνο, να πάρουν «περίοδο χάριτος» ως νέα κόμματα, για να προχωρήσουν πιο αποφασιστικά στην καταδίκη των εργαζομένων στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, στην οποία οδηγεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και η πολιτική που τα υπηρετεί.

    Το ΚΚΕ δεν χρησιμοποιεί προσωπεία, δεν παριστάνει τον ακομμάτιστο, δεν απευθύνεται πλαγίως στο λαό για να υιοθετήσει τα συνθήματά του. Με παρρησία και θάρρος έχει αποδείξει ότι λέει άφοβα όλη την αλήθεια και προτείνει διέξοδο προς όφελος του λαού.

    Το ΚΚΕ απευθύνεται με εμπιστοσύνη στο λαό. Υπάρχει λύση. Η χώρα μας έχει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες για να αναπτυχθεί και να καλύψει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Για να γίνει αυτό απαιτείται να γίνουν κοινωνική λαϊκή περιουσία οι μεγάλες, στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις. Να διαμορφωθεί ο παραγωγικός συνεταιρισμός της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων. Να υπάρχει πανεθνικός κεντρικός σχεδιασμός με λαϊκή εξουσία και εργατικό λαϊκό έλεγχο. Αυτός ο δρόμος της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας σημαίνει αποδέσμευση από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Μπορεί να τον ανοίξει μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία που ξεκινάει από τους τόπους δουλειάς και απλώνεται παντού. Δίνει ταυτόχρονα καθημερινά μάχες για την υπεράσπιση των ανέργων, της λαϊκής οικογένειας, των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων, των μικρομεσαίων αγροτών και επαγγελματιών, χωρίς να χάνει το στόχο της ριζικής ανατροπής.

    Το ΚΚΕ καλεί σε αυτόν το δρόμο συμπόρευσης τις εργατικές λαϊκές δυνάμεις, ειδικά αυτές που για χρόνια ακολούθησαν το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Τις καλούμε για να οργανώσουμε τη λαϊκή ανυπακοή και αντεπίθεση, τη μεγάλη λαϊκή συμμαχία που θα τα αλλάξει όλα προς όφελος των εργαζομένων και του λαού.

    Καμιά υποταγή στα τρομοκρατικά διλήμματα και τις απειλές του κεφαλαίου, της ΕΕ, της κυβέρνησης. Ο λαός δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στα δικά τους διλήμματα και αδιέξοδα. Έχει τη δυνατότητα να αξιοποιήσει την εμπειρία του. Έχει τη δύναμη με την οργάνωση και τη συμμαχία του, με ισχυρό ΚΚΕ, να προχωρήσει αποφασιστικά μπροστά για τη δική του εξουσία, με αποδέσμευση από την ΕΕ και λαϊκή οικονομία, να γίνει πραγματικά αφεντικό στον τόπο του και να συμβάλει καθοριστικά και ουσιαστικά στην πάλη των λαών της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου, κατά της καταπίεσης των μονοπωλίων και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης”.

Παρατηρούμε λοιπόν τα εξής: Το ΚΚΕ κρατά αποστάσεις από τις κινητοποιήσεις της «πλατείας» και τις Λαϊκές Συνελεύσεις, θεωρώντας ότι εκείνο που φοβίζει πραγματικά το σύστημα είναι το οργανωμένο κίνημα με κατεύθυνση την αλλαγή «τάξης στην εξουσία». Έχει την άποψη ότι αφενός το αυθόρμητο αναπτύσσεται γιατί υπάρχει ένα συνειδητό κίνημα και αφετέρου πως, για να αποκτήσει δύναμη ανατροπής το «αυθόρμητο στοιχείο» πρέπει να μετατραπεί σε ταξική πάλη.

ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ

Επιδίδεται σε μία πολιτική ανάλυση η οποία, ουσιαστικά περιορίζεται στην συνθηματολογία, υποστηρίζοντας ότι η πλουτοκρατία σε συνεργασία με τα αστικά κόμματα της χώρας και την Ε.Ε. επιδιώκουν να εξαναγκάσουν το λαό να πληρώσεις αυτός την κρίση και το χρέος. Καλά ως εδώ. Θα περίμενε κανείς όμως, από το κομμουνιστικό κόμμα να είναι σε θέση να προβεί σε μία πιο οξυδερκή ανάλυση τόσο για την φύση και τα αίτια της κρίσης, όσο και για τους τρόπους αντιμετώπισής της.

Παραγνωρίζει λοιπόν το ΚΚΕ ότι η σημερινή κρίση του καπιταλισμού είναι δομική κρίση του, ότι οφείλεται σε εγγενείς αδυναμίες του, ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια φάση του καπιταλισμού που χρειάζονται άλλα εργαλεία προκειμένου να την εξηγήσουν και να τεθεί η βάση για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού: Ο καπιταλισμός δεν είναι πλέον παραγωγικός και μάλιστα, μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο αντιπαραγωγικός, για το λόγο ότι επικράτησε το τραπεζικό κεφάλαιο έναντι των άλλων μορφών κεφαλαίου. Σήμερα, περισσότερο διεξάγεται μια ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση παρά μια ευθεία σύγκρουση μεταξύ καπιταλισμού και εργατικής τάξης. Είναι άλλο ζήτημα αν, σε τέτοιες συνθήκες, επωφελείται μία μικρή ομάδα επιχειρήσεων, ένα απειροελάχιστο τμήμα της, κατά ΚΚΕ, «πλουτοκρατίας» και αν ο λαός λυγίζει κάτω από το βάρος της κρίσης, συμπαρασυρόμενος.

Το ΚΚΕ φαίνεται να αγνοεί ότι για πρώτη φορά στην ιστορία, έχουν πληγεί σημαντικότατα τμήματα του ίδιου του κεφαλαίου (ή, για ν΄ ακριβολογούμε, μετά την 25η Μαίου 2011 φάνηκε να περνάει αμυδρά αυτό από το μυαλό κάποιων στον Περισσό, χωρίς ακόμα να είναι σαφές και ξεκάθαρο σημείο αναφοράς στην ανάλυση του κόμματος) και μάλιστα του παραγωγικού κεφαλαίου (βιομηχανικού) ή του λιγότερο παρασιτικού κεφαλαίου (εφοπλιστικό, εμπορικό) σε σχέση με το τραπεζικό κεφάλαιο που έχει την πρωτοκαθεδρία σήμερα. Κοιτάζοντας την Ελλάδα, φαίνεται να αγνοεί ότι μεγάλα τμήματα της αστικής τάξης βυθίζονται για πρώτη φορά σε βαθιά φτώχεια ή έστω σε μόνιμη ανασφάλεια (με μόνη προοπτική τη βαθιά φτώχεια). Φαίνεται να αγνοεί ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε αδιέξοδο, αφού, υπό την ηγεμονία του τραπεζικού – χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και με οδηγό τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ε.Ε. (και λιγότερο των ΗΠΑ), είναι αδύνατο να επιτευχθεί και πάλι «ανάπτυξη» και ότι ο καπιταλισμός δείχνει να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει, το ίδιο εύκολα με το παρελθόν τουλάχιστον, τις γνωστές μεθόδους για την τεχνητή ανάκαμψή του.

Το ΚΚΕ δείχνει αμήχανο και ανίκανο να εξηγήσει ακόμα και τα πιο απλά «καπιταλιστικά παράδοξα», όπως το πώς εξηγείται ότι για πρώτη φορά φαίνεται να είναι μόνιμη και διαρκής μία κατάσταση με ταυτόχρονη και παράλληλη αύξηση και της ανεργίας και του πληθωρισμού. Αδυνατεί να καταλάβει (όπως αδυνατούν βέβαια και οι ίδιοι οι καπιταλιστές) ότι μία εξαθλιωμένη κοινωνία που πένεται, δεν μπορεί να καταναλώσει και ότι αυτό αποτελεί το μεγάλο αδιέξοδο του νεοφιλελευθερισμού. Αρκείται στην συνθηματολογία, και η λέξη «πλουτοκρατία» είναι η μία στις δύο που χρησιμοποιεί, χωρίς ν’ αντιλαμβάνεται ότι η ίδια η «πλουτοκρατία» είναι διχασμένη, ότι βρίσκεται σε ένα είδος εμφυλίου σπαραγμού με πολλά θύματα, δημιουργούμενης έτσι μιας κατάστασης που όσο μοιραία μπορεί να είναι για τις κοινωνίες, για τους λαούς, άλλο τόσο θα μπορούσε ν’ αποτελέσει την αφετηρία για το ξεπέρασμα του ανορθολογισμού της καπιταλιστικής «ορθολογικότητας».

Αρκείται να βλέπει παντού συνωμοσίες, διαδίδει άμεσα ή έμμεσα, ότι ο καπιταλισμός είναι ένα τρομερό και αδηφάγο, αλλά “έξυπνο” τέρας, αντί να προσανατολίσει την ανάλυσή του προς μία κατεύθυνση ερμηνείας των αιτίων του προφανούς: ότι ο καπιταλισμός «τα έχει χαμένα» και παραπαίει, ότι δεν υπάρχει “άνωθεν σχέδιο” για καταλήστευση των λαών, αλλά απλώς πανικός στις τάξεις των καπιταλιστών οι οποίοι τρώγονται ζωντανοί μεταξύ τους και εγκαταλείπουν το πλοίο σαν τα ποντίκια (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον λαό – επιβάτη του πλοίου).

Εν ολίγοις, το ΚΚΕ (και γενικά η Αριστερά σήμερα) προτιμά να κοιτάζεται αμήχανο στον καθρέφτη, προσπαθώντας να λύσει ένα νέο πρόβλημα με απαρχαιωμένα εργαλεία. Ή απλώς δεν το ενδιαφέρει να λύσει το πρόβλημα.

ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΤΟΧΕΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΩΝ

Θεωρεί το ΚΚΕ τα συνθήματα «έξω τα κόμματα, τα συνδικάτα» αντιδραστικά και δεν κάνει καμία προσπάθεια για αυτοκριτική, προσπαθώντας να εξηγήσει τα αίτια αυτής της απέχθειας για κόμματα και συνδικάτα. Δεν γίνεται (ή συγκαλύπτεται προσεκτικά, αν γίνεται) καμμία σκέψη πάνω στο ρόλο που παίζει το ίδιο, τόσο ως κόμμα που στηρίζει ανεπιφύλακτα τον κοινοβουλευτισμό και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία», όσο και ως φορέας που προσπαθεί να ποδηγετήσει τον συνδικαλισμό και να εμποδίσει τη γέννηση κάθε νέου προτάγματος στους χώρους εργασίας ή την κοινωνία ολόκληρη.

Μιλά για ανάγκη μετεξέλιξης του αυθόρμητου στοιχείου των Λαϊκών Συνελεύσεων σε «δύναμη ανατροπής» και δεν μας λέει ότι έχει ξεχάσει (και αποκηρύξει) τη λέξη επανάσταση και ότι, στην πράξη, δρα διασπαστικά σε κάθε προσπάθεια δημιουργίας ενιαίου μετώπου έστω και για τη διεκδίκηση των βασικότερων λαϊκών αιτημάτων. Το ΠΑΜΕ, αρέσκεται σε παρελάσεις, στις οποίες χιλιάδες μέλη περπατούν καμαρωτά με το βήμα της χήνας δίπλα στα ΜΑΤ που εκείνη την ώρα αρχίζουν ν’ αρματώνονται προετοιμαζόμενα για την έλευση των υπόλοιπων διαδηλωτών, αλλά ουσιαστικά λείπει από κάθε λαϊκό αγώνα, έχοντας εγκαταλείψει και την παραμικρή συγκρουσιακή διάθεση. Το μεσοπρόθεσμο και ο εφαρμοστικός νόμος ψηφίζονταν, το ΠΑΜΕ παρήλαυνε στην επαναστατική πασαρέλα και τα άλλα «παιδιά του λαού», οι αστυνομικοί…, περίμεναν να περάσει και να χαθεί στο βάθος, προκειμένου να αρχίσουν τις απίστευτες ακρότητες και τις προκλητικές επιθέσεις κατά του λαού.

Το ΚΚΕ αρέσκεται να εφευρίσκει συνωμότες παντού, πάντα διαβολικούς, πάντα έτοιμους να εξαπατήσουν τον κακόμοιρο, τον αφελή λαό που είναι αυθόρμητα καλός αλλά χαζούλης…και δεν τόλμησε ποτέ ούτε καν να προσπαθήσει να πλησιάσει αυτό τον λαό όταν εξεγείρεται, πρώτα ακούγοντάς τον και μετά απευθυνόμενο σ’ αυτόν.

Όποιος δεν είναι μαζί τους είναι είτε πλουτοκράτης που ψηφίζει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είτε δεκανίκι αυτών (ΛΑ.Ο.Σ. , ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και λοιπά κόμματα), είτε επικίνδυνος αναρχικός – κουκουλοφόρος – τρομοκράτης – κωλοπαιδαράς – προβοκάτορας «με σκοπό να προβάλει με κάθε μέσο τραμπουκισμούς και προβοκάτσιες, γελοία και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζουνε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις» που αγωνίζονται (εκτός κι αν έχουν κομματική ταυτότητα με σφραγίδα Περισσού βλ. και πάλι 8ο φύλλο Πανσπουδαστικής 2.1974 και διηγηματάκι Δεκεμβρίου 2008).

Αλήθεια, αυτή την άποψη έχει για τον λαό το ΚΚΕ; Το ΚΚΕ θα κάνει την ανατροπή ή ο λαός ο ίδιος; Ή μήπως δεν έχει το χρέος, το ΚΚΕ, σύμφωνα με τις θέσεις που υποτίθεται ότι εκφράζει, ν’ αφουγκραστεί τον λαό και να προσπαθήσει να τον βοηθήσει όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται; Δεν το ενδιαφέρει να παίξει, έστω, ηγεμονικό ρόλο, στα κινήματα; Φαίνεται πως όχι. Γιατί έχει εγκαταλείψει επίσημα κάθε επαναστατική προοπτική και αρκείται να ψηφοθηρεί για ένα εκλογικό ποσοστό που θα κυμαίνεται μεταξύ του 5 και 10 % του εκλογικού σώματος.

ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΩΝ

Μια ιστορία σχεδόν ενός αιώνα είναι ικανό διάστημα για να κριθεί ένα πολιτικό κόμμα. Απ’ όλες τις παραπάνω ιστορικές στιγμές που είδαμε, προκύπτει ότι το ΚΚΕ δεν επιθυμεί σε καμμία περίπτωση την σοσιαλιστική επανάσταση, έχοντας εγκαταλείψει τον επαναστατικό μαρξισμό, τους σκοπούς του οποίου υποτίθεται ότι επιδιώκει να πετύχει.

Πρόκειται για ένα κόμμα που έχει άκρως γραφειοκρατική δομή και που θεωρεί την εσωκομματική δημοκρατία επικίνδυνη και ύποπτη. Ένα κόμμα που περιθωριοποίησε και φίμωσε όλες τις φωνές όλων των αξιόλόγων στελεχών που είχε και που προσπάθησαν να δώσουν στο κόμμα μία επαναστατική ή ελευθεριακή κατεύθυνση, καταφέρνοντας έτσι ν’ αποδυναμωθεί το ίδιο.

Το ΚΚΕ, μπροστά σε κάθε κρίσιμο ιστορικό δίλημμα, κατάφερε να κάνει πάντα την «λάθος» επιλογή . Δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά για τις αμέτρητες χιλιάδες αγνών αγωνιστών που πέρασαν απ’ αυτό, που πολέμησαν και βασανίστηκαν γι’ αυτό, «προδίδοντας» σε κάθε ευκαιρία τις προσδοκίες και τα όνειρα χιλιάδων υποστηρικτών του.

Είναι δυνατόν να κάνει κανείς πάντα λάθος; Ή μήπως η επανάληψη των ίδιων πρακτικών δεν μπορεί να είναι τυχαία; Μήπως αυτά που εμείς θεωρούμε «λάθη» τελικά ήταν οι συνειδητές επιλογές ενός κόμματος προσκολλημένου στον σταλινισμό; Φαίνεται πως ναι. Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που αντιστάθηκε κάθε φορά στον εκδημοκρατισμό του, που απεμπόλησε την επαναστατικότητά του (αν ποτέ υποθέσουμε ότι είχε), που είναι ολοκληρωτικό, απολυταρχικό και ανελεύθερο. Ένα φάντασμα του σταλινισμού που άλλοτε μαζεύεται στη γωνιά του, μιλώντας για «αστικοδημοκρατικό μετασχηματισμό», άλλοτε τραγουδάει θούριους για έναν σοσιαλισμό που κανείς δεν αντιλαμβάνεται, που κανείς δεν θέλει. Για έναν “σοσιαλισμό” που όποιος αγωνίστηκε γι’ αυτόν έχοντας αγνές προθέσεις, πέθανε στα κάτεργα, στην εξορία ή την εξαθλίωση και την απαξίωση.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Πιστεύοντας πως στις τάξεις του ΚΚΕ ακόμα και σήμερα υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που επιθυμούν μια κοινωνία που θα χαρακτηρίζεται από πραγματική δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και ελευθερία, τους καλούμε να αναρωτηθούν αν πράγματι πιστεύουν ότι το ΚΚΕ είναι ο δρόμος για τον Σοσιαλισμό. Να σκεφτούν ποιο είναι το αληθινό νόημα του Σοσιαλισμού, αν αυτός μπορεί να επιζήσει και ν’ αναπτυχθεί σε συνθήκες ανελευθερίας, ολοκληρωτισμού και έλλειψης αυτόνομων δημοκρατικών θεσμών.

Μέχρι τότε, τους καλούμε, να συνειδητοποιήσουν ότι οι λαϊκοί αγώνες μπορούν να έχουν αποτελέσματα μόνο μέσα από τη μαζικότητα και τη συλλογικότητα και όχι με τον πολιτική και κοινωνική απομόνωση, τον δογματισμό, την διασπαστικότητα και τον ψευτοεπαναστατικό ναρκισσισμό.

Υπάρχει πιθανότητα για κοινούς αγώνες, σ’ ένα minimum ή όχι; Μπορούμε τουλάχιστον να διεκδικήσουμε μαζί τα εντελώς βασικά; Αυτά στα οποία συμφωνούμε όλοι; Αν ναι, ας το κάνουμε και (και μετά ας πάρει ο καθένας τον δρόμο του)…

Τέλος, κατά την άποψή μας, η ηγεσία του κόμματος τις απαντήσεις για την πορεία του και τις επιλογές του, τις οφείλει σε ολόκληρο το λαό (και διαβεβαιώνουμε ότι δεν είμαστε Αμερικάνοι, καπιταλιστές, πλουτοκράτες, Εβραίοι, μασόνοι, Τούρκοι, προβοκάτορες, αστοί, κουκουλοφόροι κλπ. αλλά απλώς προβληματισμένοι).

Ας μας εξηγήσει επιτέλους γιατί θεωρεί ότι κάθε αυθόρμητη, αυτό-οργανωνόμενη, λαϊκή προσπάθεια που προσπαθεί να αναδείξει νέα προτάγματα μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, όταν η ίδια η ηγεσία του ΚΚΕ, δεν κατάφερε να παρουσιάσει ούτε μία φορά μια οργανωμένη στρατηγική για συντονισμένους λαϊκούς και αποτελεσματικούς αγώνες οι οποίοι θα έδιναν όραμα στο λαό για μία πραγματική, ολοκληρωτική και διαρκή δικαίωσή του.

Συγγραφή: Ian Delta, Efor


απο:   http://eagainst.com

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Βάσανα που ’χει και ο κομμουνισμός...







Πετυχημένη και δυναμική ήταν η συγκέντρωση και διαμαρτυρία των απολυμένων του 902 με την ενεργό συμπαράσταση της Ένωσης Τεχνικών Ιδιωτικής Τηλεόρασης Αττικής (ΕΤΙΤΑ) έξω από το κτίριο του σταθμού (που είναι και έδρα του ΚΚΕ, στο οποίο ανήκει ο 902) στον Περισσό. Οι εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν στην πλατεία απέναντι από την είσοδο της οδού Κηφισού και λίγο μετά τις 4 άπλωσαν το πανώ τους λίγα μέτρα από την κεντρική πύλη του Περισσού.



ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΔΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ – ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΛΙΜΑ ΓΚΕΤΟ ΤΟΥ 902 έγραφε το πανώ των απολυμένων του σταθμού, ενώ ΟΙ ΤΕΧΝΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ τόνιζε εκείνο της ΕΤΙΤΑ.



Στα πρώτα μόλις λεπτά της αγωνιστικής εκδήλωσης, αντιπροσωπεία του Δ.Σ. της ΕΤΙΤΑ ζήτησε συνάντηση με την εργοδοσία, συναντώντας την κάθετη άρνηση από πλευράς της διεύθυνσης, που δήλωσε ότι δε συζητάει με κανέναν. Αυτό όπλισε τους απολυμένους με μεγαλύτερη θέληση να αναδείξουν την κατάφωρη αδικία που έγινε σε βάρος τους, και συνεχίζεται καθημερινά σε βάρος και των συναδέλφων τους που παραμένουν στο σταθμό.



Τα συνθήματα που φωνάχτηκαν ήταν κυρίως:



- ΠΑΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ



- Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΤΗ – ΩΣ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ (υπονοώντας την πόρτα του κτιρίου του Περισσού που βρισκόταν πίσω τους)



- ΟΧΙ ΣΤΟ ΨΕΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΑΤΗ – ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ



- ΟΥΤΕ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΟΥΤΕ ΔΟΥΛΙΚΟΙ – ΕΡΓΑΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ



Με τον παλμό και τη δύναμη της φωνής τους, οι συγκεντρωμένοι τράβηξαν την προσοχή δεκάδων ανθρώπων της γύρω περιοχής και των περαστικών πεζών και οδηγών. Πολλοί πήραν και την ανακοίνωση των απολυμένων που αφορά στις συνθήκες που επικρατούν στο σταθμό και στον απαράδεκτο τρόπο με τον οποίο η εργοδοσία αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους, και οι περισσότεροι εκφράζανε τη συμπάθειά τους στο κίνημα των απολυμένων του 902. Πολλοί παρακολουθούσαν τη συγκέντρωση από τα μπαλκόνια τους στις γύρω πολυκατοικίες.



Η εργοδοσία και (για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας) η καθοδήγηση του ΚΚΕ είχε κλείσει ερμητικά την κάτω πύλη του Περισσού, αναγκάζοντας ακόμη και στελέχη και συνδικαλιστές του ΚΚΕ να κάνουν το γύρο του κτιρίου με τα πόδια(!), για να μπουν από άλλη είσοδο. Επικεφαλής του «εκπληκτικού» αυτού σχεδιασμού, που είχε στόχο και πάλι να βάλει τους απολυμένους στο ρόλο του «επικίνδυνου εχθρού», ήταν μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, που παραφύλαγε κοιτώντας τους συγκεντρωμένους πίσω από το κουβούκλιο του θυρωρείου(!), ενώ υπάρχει και σοβαρή υποψία, έως βεβαιότητα, ότι η συγκέντρωση καταγραφόταν με κάμερα μέσα από το κτίριο!



Την ίδια ώρα, και ενώ είχε κηρυχθεί στάση εργασίας 16.00 – 00.00 από την ΕΤΙΤΑ για το σταθμό, για άλλη μια φορά οι «επιτελείς» του 902 αποφάσισαν ότι «φυσικά» και με «απόλυτη σύμπνοια εργαζομένων και εργοδοσίας» το πρόγραμμα θα έβγαινε κανονικά. Κι ας τολμούσε κανείς να εκφράσει αντίρρηση!



Μετά από περίπου δύο ώρες, οι απολυμένοι και οι συμπαραστάτες τους από το σωματείο των τεχνικών τηλεόρασης μεταφέρθηκαν στην πάνω πύλη του κτιρίου του Περισσού, όπου και φώναξαν τα συνθήματά τους και ενημέρωσαν πολλούς οδηγούς που διέσχιζαν τη λεωφόρο Ηρακλείου για περίπου μισή ώρα. Πρέπει να τονίσουμε πως οι συγκεντρωμένοι δεν εμπόδισαν σε καμία στιγμή την είσοδο και έξοδο ανθρώπων από το κτίριο και τήρησαν απόλυτα την απόφασή τους η διαμαρτυρία τους να είναι δυναμική αλλά ειρηνική.



 Η συγκέντρωση ολοκληρώθηκε στο Σταθμό του ΗΣΑΠ του Περισσού, όπου μοιράστηκε και πάλι και διαβάστηκε από τη ντουντούκα η ανακοίνωση των απολυμένων. Οι απολυμένοι του 902 και οι συμπαραστάτες τους ολοκλήρωσαν την κινητοποίησή τους μέσα σε κλίμα χαράς, αγωνιστικής ανάτασης και ικανοποίησης για την πρώτη αυτή επιτυχία, τονίζοντας πως η συγκέντρωση της 5/9 ήταν μονάχα η αρχή!



Υ.Γ. Πρέπει τέλος να σημειώσουμε πως η τηλεόραση του ΣΚΑΪ έστειλε συνάδελφο οπερατέρ, ο οποίος κάλυψε μεγάλο μέρος της συγκέντρωσης διαμαρτυρίας. Στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ ωστόσο, δεν ακούστηκε το παραμικρό για τη διαμαρτυρία των εργαζομένων. Τους λόγους για τους οποίους το θέμα «πνίγηκε» τόσο βάναυσα τους αφήνουμε στην κρίση κάθε καλοπροαίρετου ανθρώπου...




Φίλοι, συνάδελφοι, εργαζόμενοι στα ΜΜΕ,

Σας κοινοποιούμε την πρώτη ουσιαστικά ανακοίνωσή μας σαν απολυμένοι του 902, μια ανακοίνωση που αναγνωρίζουμε πως όπως ήρθαν τα πράγματα έπρεπε να έχει υπάρξει εδώ και αρκετό καιρό. Δεν είναι ώρα τώρα να δούμε το πώς και το γιατί αυτό δεν έγινε. Το ζήτημα για μας είναι να μας βοηθήσετε να διαδώσουμε την ΑΛΗΘΕΙΑ για το τι συμβαίνει μέσα στον 902 εδώ και ένα χρόνο, για να μάθει ο κόσμος πώς πολλές φορές τα λόγια μερικών ανθρώπων είναι σε πλήρη αντίθεση και διάσταση με τις πράξεις τους. Για να μπορέσουμε να σώσουμε το ψωμί των συναδέλφων μας που παραμένουνε στο σταθμό και όσοι απολυμένοι θέλουνε να έχουνε δικαίωμα να γυρίσουνε με ψηλά το κεφάλι, για να χτυπηθεί η αλαζονεία της εργοδοσίας του 902 και να κάτσει αυτή η τελευταία ΕΣΤΩ και ΤΩΡΑ στο τραπέζι με τους εργαζόμενούς της, να πάψει να τους περιφρονεί και να τους προσβάλει με το χειρότερο τρόπο, μη μιλώντας μαζί τους και αποκεφαλίζοντας – απολύοντας συνεχώς συναδέλφους.

Τη Δευτέρα 5/9 στις 4 το απόγευμα, θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση έξω από τον 902 (στην πίσω πλευρά του μεγάλου κτιρίου – έδρας του ΚΚΕ, στην οδό Κηφισού – κάτω από τη Λεωφόρο Ηρακλείου) με πρωτοβουλία της Ένωσης Τεχνικών Ιδιωτικής Τηλεόρασης Αττικής (ΕΤΙΤΑ) και των απολυμένων του 902.

Ζητάμε τη βοήθεια και τη συμπαράστασή σας τόσο για να διαδοθεί το μήνυμα για τη συγκέντρωση και να είναι αυτή επιτυχημένη, όσο και για τη διάδοση της ανακοίνωσής μας, ακόμα και μετά τη συγκέντρωση της Δευτέρας 5/9. Η πάλη που δίνουμε για την αξιοπρέπειά μας και για τη δουλειά των συναδέλφων μας και ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία στον 902 είναι νομίζουμε κομμάτι της ευρύτερης πάλης όλων των εργαζομένων (ειδικά τώρα μες στην κρίση) για να μη μας διαλύουνε τις ζωές μας, για να υπερασπιστούμε το ψωμί και τα δικαιώματά μας.

Την ανακοίνωση – κάλεσμά μας την επισυνάπτουμε σε μορφή αρχείου Word. Κάνουμε έκκληση στα ΜΜΕ να καλύψουν έστω και μόνο με την παρουσία δημοσιογράφου την κινητοποίησή μας, για να μην μπορέσει κανείς να μας χρεώσει οποιαδήποτε ενέργεια τον βολεύει για να συκοφαντήσει την πάλη μας.

Υ.Γ. ΝΑ ΘΥΜΙΣΟΥΜΕ ΠΩΣ Η ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ (ΕΤΙΤΑ) ΕΧΕΙ ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙ 8ΩΡΗ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ 16.00 – 00.00 ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 5/9 ΣΤΟΝ 902, Η ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΗΔΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΑΚΥΡΩΣΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ.

ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΑΔΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ – ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΛΙΜΑ ΓΚΕΤΟ ΣΤΟΝ 902

Από το Δεκέμβρη του 2010 η εργοδοσία του 902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM – 902 ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ έχει ξεκινήσει ένα κύμα απολύσεων εργαζομένων, που μέχρι σήμερα φτάνουν τους 21 (απολύει λίγους λίγους κάθε μήνα, χωρίς προειδοποίηση). Αυτό η εργοδοσία του 902 το κάνει μιλώντας για μεγάλα οικονομικά προβλήματα λόγω κρίσης και μείωσης της κρατικής επιχορήγησης στο ΚΚΕ.

Οι φήμες για απολύσεις ακούγονταν καιρό. Μέχρι και τις δημοτικές εκλογές του Νοέμβρη του 2010, μας λέγανε ότι τα περί απολύσεων είναι ψέματα για να χτυπηθεί πολιτικά το ΚΚΕ. Αμέσως μετά, τέλη Νοέμβρη του 2010, ο διευθυντής του σταθμού Τάκης Τσίγκας μας ανακοίνωσε ότι λόγω οικονομικών δυσκολιών, ο σταθμός θα κάνει μαζικές απολύσεις. Μας είπε πως αυτές θα γίνουνε με κοινωνικά κριτήρια (οικογενειακές υποχρεώσεις του κάθε εργαζόμενου, ηλικία, οικονομική κατάσταση του κλπ.) και όχι με βάση το ποιος ανήκει ή στηρίζει το κόμμα που είναι και ο ιδιοχτήτης του σταθμού και ποιος όχι. Παράλληλα, μας κάλεσε να στηρίξουμε συνδικαλιστικά το ΠΑΜΕ και να παλέψουμε για ψηλά επιδόματα ανεργίας (!). Αυτό εμείς το πήραμε για ειρωνεία και βαριά προσβολή, όπως και ήτανε.

Χωρίς κανείς να μας εξηγήσει τα οικονομικά δεδομένα με νούμερα, να συζητήσει μαζί μας για λύσεις, να μας ενημερώσει καθαρά τι συμβαίνει και πώς μπορούσε να βρεθεί η πιο καλή για τους εργαζόμενους λύση, μας ξεκαθαρίσανε ότι από 1η του Δεκέμβρη (5 μέρες μετά την παραπάνω ξαφνική ανακοίνωση!!) πιάνουνε το τσεκούρι των απολύσεων. Προσπαθήσαμε να οργανωθούμε για πρώτη φορά, γιατί μέσα στο σταθμό ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΤΑΝΕ από πάντα η συνδικαλιστική οργάνωση. Κάναμε μια σύσκεψη και βγάλαμε μια επιτροπή τριών συναδέλφων, για να πάνε στο σωματείο των τεχνικών τηλεόρασης (ΕΤΙΤΑ) και να ζητήσουνε συμπαράσταση. Η εργοδοσία του 902-ΚΚΕ, αρνιόταν να συζητήσει μαζί μας, και έδειχνε ότι μας έγραφε -σαν εργαζόμενους και σαν προσωπικότητες- στα παλιά της τα παπούτσια.

Την ίδια ώρα, όπως αποδείχτηκε αργότερα, είχε στείλει στη σύσκεψή μας εκείνη έναν δικό της άνθρωπο να μας χαφιεδέψει, κι έσπειρε έπειτα κατάλληλες φήμες για να μας διασπάσει. Στη συνέχεια, έκανε κάτι ακόμα χειρότερο. Έστειλε πέντε πρώην συναδέλφους μας (και με δική τους μεγάλη ηθική ευθύνη) να βρίσκονται στα γραφεία της ΕΤΙΤΑ, κι όταν πήγε η Επιτροπή μας να μιλήσει, τους είχε δασκαλέψει να πούνε ότι η Επιτροπή δεν εκφράζει τους εργαζόμενους του 902 κι ότι οι απολύσεις είναι αναγκαίες. Έριξε δηλαδή εργαζόμενους ενάντια σε εργαζόμενους, υποχρέωσε τους συναδέλφους μας να γίνουν γενίτσαροι για να μην χάσουν τη δουλειά τους.

Στη συνέχεια, η εργοδοσία – καθοδήγηση του ΚΚΕ έβαλε «περιφρουρήσεις» κατά ανύπαρκτων εχθρών  του κόμματος στο κτίριο του 902-ΚΚΕ στον Περισσό και την κατάλληλη στιγμή, βράδυ σαν τον κλέφτη, στις 10 του Δεκέμβρη, απόλυσε 2 από τους 3 της Επιτροπής μας και άλλον έναν εργαζόμενο, που είχε μπει μπροστά στον αγώνα κατά των απολύσεων. Υποχρέωνε μάλιστα εργαζόμενους του 902 – μέλη του ΚΚΕ να συμμετέχουν σε αυτές τις περιφρουρήσεις κατά δήθεν «απειλής» από τους απολυμένους!! Εκείνες οι πρώτες απολύσεις ρίξανε μια απαισιοδοξία σε πολλούς εργαζόμενους, που δεν είχανε προλάβει να οργανωθούνε καλά. «Πού ξέρεις, μπορεί να μην κάνουν άλλες απολύσεις», έλεγαν πολλοί. Δυστυχώς δεν έγινε έτσι, κι αυτό είναι ένα μεγάλο μάθημα για το μέλλον.

Τα κοινωνικά κριτήρια για τα οποία μίλαγε η εργοδοσία πήγανε περίπατο από την πρώτη κιόλας  φουρνιά (αφού οι πρώτοι που απόλυσε με εκδικητικότητα ήταν οι εκπρόσωποί μας!). Αυτό που νιώσαμε όλοι όσοι μείναμε στο σταθμό μετά τις 10/12/2010 μέχρι να μας διώξουνε, ήτανε το κλίμα πολέμου – γκέτο που φτιάξανε ενάντια στους μη οργανωμένους στο ΚΚΕ εργαζόμενους του σταθμού. Οι προϊστάμενοι -χρόνια τώρα- μας προσβάλανε και μας αποκαλούσανε στα μουλωχτά τεμπέλήδες, τη στιγμή που αυτοί έπιναν ολημερίς καφέδες και χασκογελάγανε στα γραφεία τους, κι εμείς ιδρώναμε και μας έτρωγε το άγχος και οι δρόμοι. Οι ίδιοι βάλανε μέλη του ΚΚΕ, δημοσιογράφους κυρίως, ανθρώπους που τρώγαμε μαζί το καθημερινό βάσανο του μεροκάματου, να μας κάνουνε το χωροφύλακα και να ακούνε τι λέμε. Το αντάλλαγμα ήταν να τους κρατήσουνε στη δουλειά, στόχος να μας διχάσουνε σε κομματικούς και μη κομματικούς και έτσι να κάνουνε τη δουλειά τους.

Μας απολύανε και γελάγανε, λέγοντας την ψευτιά ότι οι αντιδράσεις μας για τις απολύσεις ήταν μέρος «επίθεσης στο ΚΚΕ», πράγμα που ποτέ δεν κάναμε και δεν είχαμε σκοπό να κάνουμε (άσχετα από πολιτικές απόψεις). Κάνανε χυδαίες επιθέσεις προσωπικά σε συναδέλφους, απειλούσανε έμμεσα ή άμεσα, δείχνανε και δείχνουνε μια απανθρωπιά απέναντί μας που είναι σε πλήρη αντίθεση με αυτά που λένε συνέχεια στη θεωρία. Μας μιλάγανε για δικαιοσύνη και εργατικά δικαιώματα, και είδαμε τη χειρότερη αδικία και εκδικητικότητα, γιατί ζητήσαμε να μη χάσουμε τη δουλειά μας, και αυτοί δεν μας εξηγούσανε καν αντρίκεια και καθαρά γιατί δεν μπορούμε να μείνουμε και γιατί δεν ίσχυε κανένα κοινωνικό κριτήριο στις απολύσεις μας, παρά μόνο κομματικό.

Και δε μας εξηγήσανε ποτέ γιατί ΠΟΤΕ δε μας υπολογίσανε, γιατί περνιούνται για «ανώτεροι» από μας και μας περιφρονούνε επειδή δεν ξέρουμε τσιτάτα σαν κι αυτούς, οι ίδιοι που ορκίζονται στα λόγια στο όνομα του εργαζόμενου και του λαού. Δε σεβαστήκανε ούτε εργαζόμενους που είχανε άνεργες γυναίκες και παιδιά στην κούνια. Μέχρι στιγμής, δεν έχει απολυθεί ούτε ένα κομματικό μέλος (έχουνε παραιτηθεί δύο).

Είμαστε εργαζόμενοι με αξιοπρέπεια και δε ζητάμε να είχανε απολυθεί άλλοι στη θέση μας. Άλλωστε, οι περισσότεροι βάλαμε το κεφάλι μας στο ντορβά με τη θέλησή μας, αντιδράσαμε ανοιχτά, αν και ξέραμε ότι μας περίμενε η ανεργία. Δε μας ένοιαξε, αν και γνωρίζαμε ότι θα περάσουμε δύσκολα, γιατί δεν αντέχαμε αυτό το κλίμα της τρομοκρατίας, του γκέτο, της σπιουνιάς, που είχε φτιάξει η εργοδοσία μαζί με τους προϊστάμενους.

Αν μέναμε στη δουλειά, θα μέναμε με το κεφάλι ψηλά και όχι σα δούλοι, όπως μας αντιμετώπιζε για χρόνια η εργοδοσία του 902 με ατάκες όπως «αυτοί τρώνε τα λεφτά του ΚΚΕ», «συνδικαλισμοί στο ΚΚΕ δεν περνάνε» κλπ.

Εμείς ξέραμε πάντα ότι αριστερός είναι αυτός που σέβεται όσους βγάζουνε με κόπο το ψωμί τους, τους εργαζόμενους και το λαό, αγαπάει την αλήθεια, είναι ντόμπρος, δίκαιος, δε σηκώνει τη βρωμιά, τη ρουφιανιά, την υπουλοσύνη, δεν κοιτάει να τη γλιτώσει αυτός και να πονέσουν ή να πεινάσουν άλλοι. Δυστυχώς με σας κύριοι της εργοδοσίας εκεί μέσα, είδαμε τα ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ.

Ξαναλέμε: αν ήσαστε πραγματικά προοδευτικοί άνθρωποι, θα αγκαλιάζατε την Επιτροπή μας, θα μας ανοίγατε τα οικονομικά κιτάπια σας, θα εξηγούσατε το οικονομικό πρόβλημα του σταθμού, θα καθόμασταν μαζί να στύψουμε το κεφάλι μας να βρούμε την πιο δίκαιη για όλους λύση. Και μάλιστα -χωρίς αυτό να το απαιτούσαμε ποτέ, γιατί είμαστε περήφανοι άνθρωποι και συναδελφικοί- θα δίνατε μόνοι σας το καλό παράδειγμα, ξεκινώντας πρώτα από τους εαυτούς σας, από μέλη του ΚΚΕ-ΚΝΕ, φυσικά με κοινωνικά κριτήρια, για να δείξετε το διαφορετικό χαραχτήρα σας από έναν κλασσικό καπιταλιστή εργοδότη, από αυτούς που καταγγέλλετε καθημερινά στα λόγια. Επειδή έχουμε δουλέψει κι αλλού, σας λέμε ότι τη δικιά σας συμπεριφορά δύσκολα τη συναντάς στην πιάτσα. Η εικόνα να πετάτε εργαζόμενους με παιδιά στο δρόμο, να έχετε κινητοποιήσει τη μισή ΚΝΕ της Αττικής για να μην «εισβάλλουνε οι προβοκάτορες απολυμένοι στον Περισσό» (δηλαδή εμείς) και την ίδια ώρα να διασκεδάζετε γελώντας στο γνωστό μικρό δωματιάκι δίπλα στους δημοσιογράφους, θα σας είναι στίγμα και λεκές για πολλά χρόνια.

Εμείς δε θα σταματήσουμε να ξεσκεπάζουμε το αντεργατικό όργιο που σκαρώσατε στον 902 (μέχρι να το σταματήσετε), την ίδια ώρα που φωνάζετε «ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ» και κάνετε τους μεγάλους υπερασπιστές των εργαζομένων. Θα το αποκαλύψουμε σε όσο περισσότερο κόσμο μπορούμε, όχι γιατί μας στερήσατε το ψωμί μας ή γιατί είχαμε κανένα προηγούμενο με το ΚΚΕ ή τον 902, αλλά γιατί μας συκοφαντήσατε, μας βάλατε απέναντι σας σαν δήθεν εχθρούς της εργατικής τάξης, προσπαθήσατε να μας ταπεινώσετε.

- ΝΑ ΠΑΓΩΣΟΥΝΕ ΤΩΡΑ ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΟΝ 902 – ΟΧΙ ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ – ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ

ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΙ του 902

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 5/9 4μ.μ. ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΟΥ 902 ΣΤΟΝ ΠΕΡΙΣΣΟ (πίσω πλευρά του κτιρίου του ΚΚΕ – Οδός Κηφισού κάτω από την Λεωφόρο Ηρακλείου)




Ανακοίνωση ΕΤΕΡ 

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ενώσεώς μας, κατά την σημερινή του συνεδρίαση αποφάσισε την κήρυξη: 24ωρης απεργιακής κινητοποίησης από την ώρα 06.00η της Τετάρτης 7ης Σεπτεμβρίου 2011 μέχρι και την 06.00η ώρα της Πέμπτης 8ης Σεπτεμβρίου 2011, στον ραδιοφωνικό σταθμό «Κόκκινο», με αιτήματα :

1. Την καταβολή των δεδουλευμένων στους εργαζόμενους Τεχνικούς (ηχολήπτες και ηλεκτρονικούς) του ραδιοσταθμού, 2. Την καταβολή στην ΕΤΕΡ των συνδρομών των μελών μας που έχουν παρακρατήθει. Καλούμε τη Διοίκηση του ραδιοσταθμού Κόκκινο να προχωρήσει αμέσως ως οφείλει στην ικανοποίηση των δικαίων αιτημάτων μας.

Σχόλιο Παραπολιτικής: Μετά το κανάλι του ΚΚΕ (εδώ), ο ραδιοφωνικός σταθμός του ΣΥΡΙΖΑ προχωρά σε "στάση πληρωμών". Το σκληρό πρόσωπο της αριστερίστικης εργοδοσίας...



Βάσανα που ’χει και ο κομμουνισμός...

Tου Πασχου Mανδραβελη



Φυσικά θα διαψευσθούν οι ελπίδες (ή μήπως είναι σαρκασμοί;) όσων περιμένουν από το ΠΑΜΕ να διαδηλώσει στην επιχείρηση του ΚΚΕ «Τυποεκδοτική». Η εν λόγω εταιρεία προχώρησε αυγουστιάτικα σε 21 απολύσεις εργαζομένων, ενώ πληροφορίες αναφέρουν ότι θα απολύσει άλλους είκοσι μέχρι τον Οκτώβριο. Εντάξει! Σύντροφος, συντρόφου μάτι δεν βγάζει. Από την άλλη όμως δεν μπορούμε παρά να κατανοήσουμε τη δυσχερή θέση στην οποία έχει περιέλθει το κόμμα-εργοδότης, αφού λειτουργεί σε καθεστώς αγοράς και οι οικονομικές συνθήκες το αναγκάζουν να συμπεριφερθεί σαν εκείνους που καταγγέλλει: «Στυγνός καπιταλιστής που σκέφτεται τον ισολογισμό και όχι τους ανθρώπους». Η εξήγηση ότι η «Τυποεκδοτική» απολύει για να μεγιστοποιηθεί ταχύτερα η μιζέρια του λαού και να έρθει η πολυπόθητη επανάσταση μάλλον δεν ευσταθεί.

Ομως: εκ του δισυπόστατου χαρακτήρα (από τη μία προστάτης των εργαζομένων και από την άλλη εργοδότης που απολύει εργαζόμενους) το ΚΚΕ κάτι έπρεπε να διδαχθεί. Οφειλε να κατανοήσει ότι τα προβλήματα της «Τυποεκδοτικής» τα έχουν κι άλλοι. Ετσι, προχωρούν σε απολύσεις, όπως ακριβώς κάνει το κόμμα του λαού. Οι απολύσεις λοιπόν μπορεί να αποτελούν μέγα πρόβλημα, αλλά η πολιτεία δεν μπορεί να σταθεί σ’ αυτό. Αν μπορούσε το κράτος να τις απαγορεύσει, οι επιχειρήσεις -μαζί και η «Τυποεκδοτική»- θα έκλειναν οπότε θα είχαμε ακόμη περισσότερους ανέργους. Αυτό που μπορεί να φροντίσει η πολιτεία είναι η μοίρα εκείνων που η καθοδική φάση του καπιταλισμού αφήνει εκτός παραγωγής. Να απλώσει ένα δίχτυ προστασίας, να δημιουργήσει ευκαιρίες επανεκπαίδευσης, να δώσει διέξοδο στους χιλιάδες που μένουν εκτός δουλειάς, είτε επειδή απαξιώθηκαν οι δεξιότητές τους είτε διότι ο καπιταλισμός είναι κακούργος και λειτουργεί με σκαμπανεβάσματα, αντί να ακολουθεί ευθεία γραμμή. Ετσι κι αλλιώς το χρέος της πολιτείας είναι πρωτίστως προς τους πολίτες της και όχι προς τους συντελεστές παραγωγής, είτε αυτοί είναι εργοδότες είτε εργαζόμενοι. Πρέπει να κάνει κοινωνικό κράτος αντί να ρυθμίζει την οικονομική διαδικασία.


Δυστυχώς, για το ΚΚΕ αυτά είναι ψιλά και σοσιαλδημοκρατικά γράμματα. Παρ’ όλο που το ίδιο απολύει, από άμβωνος κηρύσσει την απαγόρευση των απολύσεων. Προφανώς μόνο των άλλων, αφού «ένα είναι το κόμμα» και μοναδικό...

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Η τεχνη της πολιτικης του αερα


Παρακατω ακολουθει αναλυτικη προταση διεξοδου απο την καταρρευση της οικονομιας της χωρας

«Προοδευτικό οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση» κατέθεσε η Λούκα Κατσέλη

Το αστειο φυσικα δεν ειναι οι προοδευτικες ανουσιοτητες και το απολυτο κενο που βασιλευει και στα 14 κομματια του μεγαλειωδους σχεδιου αλλα το γεγονος πως το 14ο τελευταιο και βασικοτερο κομματι του χαρτη εξοδου απο την κριση ειναι η δημιουργια ενος χαρτη εξοδου απο την κριση

Ναι καλα διαβασατε η λογικη του φαυλου κυκλου απο εναν φαυλο πολιτικο που δυστηχως ειναι και καθηγητης πανεπιστημιου

Έναν «προοδευτικό οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση» αποτελούμενο από 14 σημεία κατέθεσε η βουλευτής Β’ Αθήνας και πρώην υπουργός Εργασίας, Λούκα Κατσέλη, στην Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ.


Τα πρώτα επτά σημεία του «οδικού χάρτη» είναι προτάσεις προς την κυβέρνηση και ειδικότερα:
-Κατάθεση Εθνικού Σχεδίου για την Ανάπτυξη και την Κοινωνική Συνοχή.
-Ενεργοποίηση μιας βιώσιμης αναπτυξιακής διαδικασίας και δημιουργίας θέσεων εργασίας.
-Καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, διεύρυνση της φορολογικής βάσης και εφαρμογή της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης παντού.
-Βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη και εξυπηρέτησή του από ένα λειτουργικό κράτος.
-Προώθηση σε εθνικό και διεθνές επίπεδο της αυστηρής εποπτείας των χρηματοπιστωτικών αγορών.
-Διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος ιδιαίτερα κατά την διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων και της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας.
-Αναδιαπραγμάτευση συγκεκριμένων όρων και δεσμεύσεων με την τρόικα και προάσπιση συλλογικών διαπραγματεύσεων και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Τα άλλα επτά σημεία του «οδικού χάρτη» που πρότεινε η κ. Κατσέλη απευθύνονται στο ΠΑΣΟΚ. Πιο συγκεκριμένα, η βουλευτής Β’ Αθηνών και πρώην υπουργός Εργασίας προτείνει:
-Ανάδειξη των στρατηγικών του επιλογών που το διαφοροποιούν από τις νεοφιλελεύθερες και συντηρητικές επιλογές.
-Κινητοποίηση όλων των στελεχών του για την υλοποίηση αναπτυξιακών και κοινωνικών δράσεων.
-Διοργάνωση αποτελεσματικής υπηρεσίας πληροφόρησης, ενημέρωσης και επιμόρφωσης γύρω από τα πολιτικά δρώμενα.
-Αποκατάσταση επικοινωνίας, διαλόγου και συμμετοχής με παραδοσιακούς αλλά και νέους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ.
-Αναβάθμιση της πολιτικής λειτουργίας των οργάνων του.
-Διοργάνωση έως τον Νοέμβριο του 2011 ειδικής συνεδρίασης του Εθνικού Συμβουλίου με αντικείμενο την κατάρτιση ενός «Προοδευτικού Οδικού Χάρτη Εξόδου από την κρίση», ύστερα από δημόσια διαβούλευση του κειμένου που έχει καταρτίσει η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Κατσέλη



....σωθηκαμε

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Πανεπιστημιακο ασυλο - Το τελος της ιστοριας 1896-2011



«”Αν θέλετε νά έχετε τέκνα άνευ τιμής, άν νομίζετε δτι άτιμάζομεν τό Ίδρυμα τούτο, τότε περιττόν νά λεγόμεθα τρόφιμοι αυτού, άς κλείση δέ προτιμότερον όπως μή επεκτείνεται ή ατιμία καί πρός τούς προγενέστερους! Ημείς δμως τ’ άναντία φρονούντες, άπεφασίσαμεν νά συνταφώμεν μετ’ αύτου. Δηλουμεν δέ προσέτι, οτι, ούτε κυβέρνησις, ούτε άλλη τις μεγαλύτερα δύναμις, αν ύπάρχη έν τω κράτει, θά μας έκβιάση· καί είς δέ άστυφύλαξ, αν τολμήση νά πατήση τόν περίβολον, ή τό πεζοδρόμιον του Πανεπιστημίου, θά φονευθή».



Πρόκειται για μια “υπόσχεση” των καταληψιών φοιτητών του πανεπιστήμιου πριν από πάνω έναν αιώνα, το 1897.  Η παραπάνω υπόσχεση από τους φοιτητές προέκυψε εν μέσω ταραχών που θα μέναν στην ιστορία ως τα “Γαλβανικά”. Γεγονότα που ξεκίνησαν το Δεκέμβρη του 1896 από μια αντιπαράθεση μεταξύ του καθηγητή της ιατρικής σχολής Ι.Γαλβάνη και φοιτητών για θέματα που αφορούσαν τον τρόπο εξέτασης του μαθήματος του και στο λεκτικό επεισόδιο που ακολούθησε.
Τα γεγονότα έχουν ομολογουμένως … ενδιαφέρουσες πτυχές : από προπηλακισμούς και γιουχαρίσματα καθηγητών,πρυτάνεων και απεργοσπαστών φοιτητών, πετροβολισμούς σε αστυνομικούς , ξιφομαχίες , ανταλλαγές πυροβολισμών και βασανισμούς από τους μπάτσους , ένοπλη φοιτητική κατάληψη του πανεπιστημίου και πολιορκία του από τον αρχι-μπάτσο Μπαϊρακτάρη , δυναμίτη , ρεβόλβερ και τουφέκια , συνωμοτικές συσκέψεις, εφοδιασμούς από υπονόμους και συγκρούσεις…
ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟΥ 1896 ‘Ή ΤΟ ΠΡΩΤΟ «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»
Το παρακάτω κείμενο είναι σκαναρισμένο από το βιβλίο :

“Ελληνικό φοιτητικό κίνημα 1821-1973” Χ.Λάζος εκδ.Γνώση σ.164-178
Φτάνουμε μέ τό παρόν κεφάλαιο σ’ ένα πολύ αξιόλογο Ιστορι κό γεγονός, πού έλαβε χώρα στήν Αθήνα του 1896, καί του οποίου οί συνέπειες ήταν σημαντικές. Τό γεγονός αυτό θά μπορούσε νά χαρακτηριστεί σάν ή πρώτη στήν ιστορία του φοιτητικού κινήματος κατάληψη κτιρίου, καί, δπως έδειξαν τά επεισόδια πού επακολούθησαν, στάθηκε τυπικά ένα πρώτο «Πολυτεχνείο».
1. Τά «Γαλβανικά»
Ή αφορμή γιά νά αρχίσουν τά επεισόδια ήταν εντελώς ασήμαντη· ξεκίνησε άπό ένα καθαρά τυπικό αίτημα γιά νά εξε λιχτεί σέ μιά προσωπική διαμάχη μεταξύ τού καθηγητή Ίουλ. Γαλβάνη (άπ’ δπου καί τά επεισόδια χαρακτηρίστηκαν σάν «Γαλβανικά») καί τών φοιτητών του της Ιατρικής, τούς οποίους υπέβαλλε εντελώς αδικαιολόγητα σέ υπερβολικές θυ σίες καί οικονομικές επιβαρύνσεις, καθυστερώντας νά τούς εξετάσει καί νά τούς δώσει τό απολυτήριο τους. Οί φοιτητές προκειμένου νά λυθεί ένα τόσο δύσκολο πρόβλημα, έκλέξανε μιά επιτροπή γιά νά συναντηθεί μαζί του καί νά τού εκθέσει τά προβλήματα τους, άλλά δταν, στίς 16 Νοεμβρίου 1896, ή επι τροπή επιχείρησε νά εκπληρώσει τήν αποστολή της, έτυχε μιας σκαιής συμπεριφοράς άπό μέρους τού καθηγητή, ή οποία εξελίχτηκε σέ άπρεπη, μέ τόν καθηγητή Γαλβάνη νά λέει τά έξης: «…Είσθε ανάξιοι νά κατέχητε τάς φοιτητικός έδρας καί ατιμάζετε τήν Ελλάδα καί τό Έλληνικόν Πανεπιστήμιον». Μετά τήν ατιμωτική αυτή φράση τού καθηγητή, οί φοιτητές, δλοι μαζί, γεμάτοι όργή, τού απάντησαν: «Είσθε έσεϊς ανάξιος νά κατέχητε τήν καθηγητικήν έδραν τού Εθνικού Πανεπιστη μίου» καί αποχώρησαν δλοι άπό τήν αίθουσα τής χειρουργι κής, σ’ ένδειξη διαμαρτυρίας.
Τήν ίδια μέρα στίς 4 μ.μ. δλοι οί φοιτητές τής Ιατρικής συγκεντρώθηκαν καί έκλέξανε μιά επιτροπή 46 ατόμων, πού αντιπροσώπευε 500 καί ή οποία έπρεπε νά πάρει τά κατάλλη λα μέτρα μέχρι νά δικαιωθούν οί φοιτητές. Πράγματι, ή επι τροπή αυτή τήν ϊδια μέρα έγραψε ένα ψήφισμα πού απευθυνό ταν πρός τό Υπουργείο καί τόν Πρύτανη τού Πανεπιστημίου καί στό όποιο ζητούσαν τήν απόλυση τού καθηγητή. Τήν επο μένη συγκεντρώθηκαν δλοι οί φοιτητές τής Ιατρικής καί αφού ενέκριναν καί υπόγραψαν τό ψήφισμα, τό έστειλαν. Ταυ τόχρονα κήρυξαν γενική απεργία καί οί βοηθοί τού Γαλβάνη, πού αρνήθηκαν νά συνεργαστούν μαζί του. Τή δέ επόμενη μέ ρα οί φοιτητές συγκεντρώθηκαν στά Προπύλαια καί έπεισαν καί τούς συναδέλφους τους τών άλλων σχολών νά πάρουν μέ ρος στή γενική απεργία, άφοΰ ή υβριστική συμπεριφορά τού Γαλβάνη στρεφόταν εναντίον δλου τού φοιτητόκοσμου, δπως καί έγινε.
Τό στενό περιβάλλον τού Γαλβάνη τότε άρχισε νά υπόσχεται διάφορα σέ δσους άπό τούς φοιτητές θά έπήγαιναν στίς ακροάσεις του, άλλά τό μόνο πού πέτυχαν ήταν νά ξυλο κοπηθούν οί λίγοι φοιτητές πού πήγαν, συμπατριώτες τού Γαλβάνη από τή Ζάκυνθο. Τό Υπουργείο στό μεταξύ απάντη σε δτι δέν θεωρούσε δτι προσβλήθηκαν οί φοιτητές από τά λό για του Γαλβάνη καί απείλησε δτι δν δέν πήγαιναν οί της Ια τρικής στίς ακροάσεις θά τούς απέκλειε τό ίδιο τό Υπουργείο. Φυσικό ηταν δτι ή απάντηση αυτή ερέθισε τούς φοιτητές, οί όποιοι πήγαν στό Πανεπιστήμιο καί συμφώνησαν μέ τούς υπόλοιπους νά κλείσουν εκείνοι πρώτοι τό Ιδρυμα. Όταν μά λιστα επεχείρησε νά μπει στίς αίθουσες ό Γαλβάνης, τόν γιου-χάρανε, έγινε επεισόδιο μεταξύ μπράβων του καί φοιτητών, επενέβη ή αστυνομία καί έγιναν συμπλοκές.
Μετά τά επεισόδια αυτά τό Υπουργείο διέταξε νά κλεί σουν ή Ιατρική Σχολή καί τό Νοσοκομείο καί νά τιμωρηθούν οί πρωταίτιοι. Ό δέ Πρύτανης Χρηστομάνος ζήτησε νά πα ραιτηθεί ή επιτροπή τών φοιτητών γιατί οί αρχές τή θεωρού σαν υπαίτια γιά τίς ταραχές. Πράγματι ή επιτροπή παραιτήθη κε, εκλέχτηκε νέα καί τά μέλη κλήθηκαν σέ μυστική συνεδρία­ση, τούς παρακολουθούσε δμως ή αστυνομία, τό βράδυ της 20ής Νοεμβρίου 1896, στό ζυθοπωλεΐο τοΰ Μέτς. Στή μυστι κή συνάντηση, δπου παραβρέθηκαν 80 περίπου φοιτητές, αφού οργανώθηκε επιτροπή αγώνα, γιατί διέβλεπαν δτι τά πράγματα θά οξύνονταν, αποφάσισαν α) νά εμμείνουν στό αί τημα τους, β) νά οπλιστούν δλοι αφού έβλεπαν δτι ή αστυνο μία τούς ενοχλούσε καί σέ περίπτωση είσόδου της αστυνομίας στους πανεπιστημιακούς χώρους νά της αντισταθούν ένοπλα, γ) νά συσπειρώσουν δλους τούς φοιτητές γύρω από τόν αγώ να τους, δ) νά επαναλάβουν τή διαμαρτυρία τους πρός τόν Πρύτανη καί τό Υπουργείο καί ε) δταν χρειαζόταν νά συγκα λείται ή επιτροπή τους, αυτό θά γινόταν μέ κωδικά μηνύματα μέσω τών εφημερίδων.
Όλα αυτά άρχισαν νά υλοποιούνται άπό τήν επόμενη μέ ρα. Στό μεταξύ φοιτητές οπαδοί τοΰ Γαλβάνη, πού προσπάθη σαν κατά διαστήματα νά επηρεάσουν τούς άλλους ώστε νά παραβρεθούν στίς ακροάσεις του, πέτυχαν, αντίθετα, νά ανά ψουν τά αίματα καί νά γίνουν συμπλοκές στίς όποιες συχνά έπαίρνε μέρος καί ή αστυνομία. Σέ λίγο έφτασαν οί γιορτές της Πρωτοχρονιάς, τό Πανεπιστήμιο έκλεισε, αφήνοντας τό θέμα ανοικτό, δμως, γιά τό νέο έτος. Καί πράγματι μέ τήν έναρξη τοΰ νέου έτους μετά άπό προτροπή της Κυβέρνησης ή αστυ νομία διατάχτηκε νά μπει στό Πανεπιστήμιο καί νά αναγκάσει τούς φοιτητές νά πάνε στίς ακροάσεις τοΰ Γαλβάνη. Ό ίδιος ό διευθυντής της αστυνομίας, ό γνωστός Μπαϊρακτάρης, ανάγ κασε δύο φοιτητές, τραβώντας τους, νά μπουν μέσα. Αυτοί αρνήθηκαν καί τότε τούς συνέλαβαν καί τούς οδήγησαν πρός τίς κλούβες (αμάξια τότε ίππήλατα), ενώ οί αστυνομικοί μέ χο3ροφύλακες επεχείρησαν νά μπουν στήν αίθουσα τής Νομι κής άπ’ δπου διωχθήκανε, ένώ άρχισε μεγάλη συμπλοκή μπροστά στό Άνατομεϊο. Βλέποντας νά συλλαμβάνονται οί συνάδελφοι τους, άπό τούς οποίους ό ένας ηταν αναίσθητος καί γεμάτος αίματα, δλοι μαζί οί φοιτητές έπεσαν πάνω στους αστυνομικούς χτυπώντας τους μέ πέτρες καί ρόπαλα, αυτοί βγάλανε τά σπαθιά τους καί άρχισαν νά χτυπάνε στό ψαχνό· ταυτόχρονα δσοι φοιτητές είχαν πιστόλια άρχισαν νά πυροβο λούν τούς αστυνομικούς πού άντιπυροβόλησαν καί μεγάλη μάχη έγινε μπροστά στίς κλούβες στήν προσπάθεια τών φοι τητών νά πάρουν πίσω τούς συναδέλφους τους. Πάνω στή συμπλοκή δυό αστυνομικοί χάνουν τά ξίφη τους καί λαβώ νονται ένώ αρκετοί άλλοι λαβωμένοι υπάρχουν καί άπό τίς δύο πλευρές. Αμέσως έρχεται ενίσχυση τής αστυνομίας καί τά επεισόδια παίρνουν μεγάλη έκταση. Σ’ δλες τίς σχολές τοΰ Πανεπιστημίου γίνονται συμπλοκές, ένώ ανταλλαγές πυροβο λισμών γίνονται μπροστά στά Προπύλαια καί στό Νοσοκο μείο στή Σόλωνος. Ό δέ Μπαϊρακτάρης μαζί μέ άλλους πού επεχείρησαν νά εκβιάσουν τήν ανατολική πύλη τοΰ Ιδρύμα τος βρέθηκαν μπροστά στά στόμια τών περιστρόφων τών φοι τητών καί αναγκάστηκαν νά οπισθοχωρήσουν. Τελικά οί συμ πλοκές σταμάτησαν μέ τήν επέμβαση τών καθηγητών, τοΰ ει σαγγελέα, τοΰ φρούραρχου τής πόλης καί τοΰ Πρύτανη τοΰ Πανεπιστημίου. Υπήρχαν πολλοί λαβωμένοι ελαφριά καί δυό σοβαρά· ένας αστυνόμος άπό σφαίρα καί άπό ξίφος ό φοιτη τής Φιλολογίας Παναγιωτόπουλος

.

2. Ή κατάληψη του Πανεπιστημίου
Τά επεισόδια αυτά απέδειξαν δτι ό καθηγητής Γαλβάνης είχε ερείσματα πολιτικά, τά όποια τόν βοηθούσαν καί δταν τήν επόμενη μέρα οί φοιτητές πήγαν στόν πρωθυπουργό Θεό δωρο Δεληγιάννη γιά νά διαμαρτυρηθούν, αυτός τούς απάν τησε ότι είχαν άδικο καί έπρεπε νά επιστρέψουν στό Πανεπι στήμιο, ένώ οί φοιτητές ζήτησαν τώρα καί τήν ποινική δίωξη τοΰ Γαλβάνη, σάν ηθικού αυτουργού των επεισοδίων. Κατό πιν ή επιτροπή πήγε νά συναντήσει τούς υπόλοιπους φοιτητές καί αφού τούς ενημέρωσε αποφάσισαν νά αντισταθούν μέχρι τέλους, νά ζητήσουν τήν παραίτηση τοΰ Πρύτανη καί έκαναν έρανο γιά νά συγκεντρώσουν χρήματα καί νά τυπώσουν σέ φυλλάδιο τά αιτήματα τους ώστε νά ενημερωθεί ό κόσμος σω στά. Ή επόμενη ενέργεια ηταν νά πάνε στό σπίτι τού Πρύτα νη, πού τόν υποχρέωσαν νά παραιτηθεί αφού ή αστυνομία εί χε καταπατήσει τό πανεπιστημιακό άσυλο καί, τέλος, αποφά σισαν νά κάνουν τήν πρώτη στήν ιστορία τού φοιτητικού κι νήματος κατάληψη. Επειδή είχαν πληροφορίες δτι ή Κυβέρ νηση γιά νά εμποδίσει τίς συναθροίσεις θά τοποθετούσε φρου­ρά στό Πανεπιστήμιο, αποφάσισαν νά τήν προλάβουν· έτσι, 200 φοιτητές κατέλαβαν τό Πανεπιστήμιο ένοπλοι, όσοι μπο ρούσαν φυσικά, καί μείνανε μέσα μέχρι τήν πολιορκία του, ό πως θά δούμε. Ακόμα κυκλοφόρησαν τό παράρτημα τό «Πα νεπιστήμιο», στό όποιο, άφοΰ εξιστορούσαν τά πάντα, καλού σαν τό λαό σέ συγκέντρωση στά Προπύλαια τήν επόμενη μέ ρα.
Τά πρωτόφαντα αυτά γεγονότα, δηλ. ή κατάληψη τοΰ κτιρίου άπό ένοπλους καί ή διανομή τοΰ φυλλαδίου, σέ 10.000 αντίτυπα δημιούργησαν μεγάλη εντύπωση στό κοινό, τήν οποία επέτειναν τά δημοσιεύματα τών εφημερίδων. Πλήθος κόσμου πήγαινε στό Πανεπιστήμιο γιά νά συζητήσει, νά συμβουλέψει ή νά συγχαρεί τούς φοιτητές. Στή συγκέντρωση εκείνης της ημέρας, συγκέντρωση ηλεκτρισμένη, όπου οί φοι τητές ανάπτυξαν τά αίτήματά τους, είπαν στόν κόσμο καί τούς γονείς τους πού είχαν πάει εκεί, τά έξης:
«”Αν θέλετε νά έχετε τέκνα άνευ τιμής, άν νομίζετε δτι άτιμάζομεν τό Ίδρυμα τούτο, τότε περιττόν νά λεγό-μεθα τρόφιμοι αυτού, άς κλείση δέ προτιμότερον όπως μή επεκτείνεται ή ατιμία καί πρός τούς προγενέστερους! Ημείς δμως τ’ άναντία φρονούντες, άπεφασίσαμεν νά συνταφώμεν μετ’ αύτοΰ. Δηλοΰμεν δέ προσέτι, δτι, ούτε κυβέρνησις, ούτε άλλη τις μεγαλύτερα δύναμις, αν ύπάρχη έν τω κράτει, θά μας έκβιάση· καί είς δέ άστυφύλαξ, αν τολμήση νά πατήση τόν περίβολον, ή τό πεζοδρόμιον τοΰ Πανεπιστημίου, θά φονευθή».
Έτσι ένα καθαρά εκπαιδευτικό θέμα πήρε μορφή κοινω νική καί πολιτική. Άπό τό σημείο αυτό καί μετά τά «Γαλβανι κά» θά πάψουν νά είναι μιά εσωτερική σύγκρουση μεταξύ της έδρας καί τού φοιτητικού κόσμου, άλλά θά γίνουν σύγκρουση τοΰ τελευταίου μέ τό κατεστημένο. Καί είναι ίδιαίτερα αξιοση μείωτη ή διαπίστωση τών φοιτητών, στή συγκέντρωση εκεί νης της νύχτας μεταξύ τους, πού δήλωσαν ότι
«οί εχθροί της Ελλάδος, οί πραγματικοί καί αληθείς, ύπάρχουσιν έν αύτη τη Ελλάδι, έν δσω δέ δέν έξοντωθώ-σιν ούτοι ή τουλάχιστον άν τούτο δέν γίνη, δέν καταστώ-σι διά παντός τρόπου ανίκανοι πρός έξακολούθησιν τού καταχθονίου σχεδίου των, είναι αδύνατον νά προοδεύσω-μεν ώς Έθνος…».
Ή κατάσταση ηταν σοβαρή καί ακόμα σοβαρότερη έγινε δταν στάλθηκε στόν Γαλβάνη επιτροπή, πού τοΰ έδωσε μιά έγγραφη πρόταση τών φοιτητών στήν οποία υπήρχαν οί όροι κάτω άπό τούς όποιους οί φοιτητές δεχόντουσαν νά λήξει τό θέμα καί νά επανέλθουν στή σχολή τους. Όμως μόλις ό καθη γητής πήρε στά χέρια του τό σημείωμα καί άρχισε νά τό δια­βάζει, αμέσως τό πέταξε χάμω καί τούς είπε ότι έδώ καί μερι κές ήμερες όλη ή Ιατρική Σχολή βρίσκεται σέ νευρική υπε ρένταση, δηλ. ότι τρελάθηκε· κάτι παρόμοιο ανταπάντησαν οί φοιτητές καί τά πράγματα έφτασαν σέ αδιέξοδο.
Ή κυβέρνηση του Θ. Δεληγιάννη βλέποντας ότι τό πράγμα έπαιρνε διαστάσεις πού δεν είχε υπολογίσει, κατέφυγε στή βία. Εκδόθηκαν 80 εντάλματα σύλληψης φοιτητών, όσα καί τά μέλη της επιτροπής τους, γιά τούς οποίους στά κρατη τήρια άρχισαν τά βασανιστήρια καί οί ξυλοδαρμοί. Οί φοιτη τές Κολομβάκης καί Φανός (ό Φανός είχε πολεμήσει μέ τό σώμα τών Ελλήνων γαριβαλδινών στό Δομοκό σάν έφεδρος) ρίχτηκαν στίς φυλακές του Παλαιού Στρατώνα, όπου υπέστη σαν πολλούς βασανισμούς. Τρόμος κυριάρχησε στους φοιτη τές καί αποφάσισαν νά βγαίνουν έξω κατά ομάδες καί οπλι σμένοι ώστε νά μπορούν ν’ αντισταθούν. Ταυτόχρονα οί εφη μερίδες μέ διάφορα δημοσιεύματα τους άρχιζαν νά κατηγο ρούν τήν κυβέρνηση, ό κόσμος ξεσηκωνόταν καί ή κατάστα ση επιδεινώθηκε. ‘Ήδη υπήρχαν καί τά υπόλοιπα, πιό σοβαρά, εσωτερικά γεγονότα, κυρίως ή τότε εξέγερση τής Κρήτης, καί ή Εθνική Εταιρεία καλούσε τό λαό στά όπλα γιά τά εθνικά δί καια. Έτσι ή κυβέρνηση άντί νά παύσει τόν Γαλβάνη, προτί­μησε νά δώσει τή λύση πού ήθελε· αποφάσισε νά καταλάβει τό Πανεπιστήμιο μέ τή βία, φονεύοντας ακόμα καί φοιτητές, άν χρειαζόταν.

3. Ή πολιορκία του Πανεπιστημίου
Τήν απόφαση αυτή έμαθε ή επιτροπή τών φοιτητών καί μυστικά ειδοποίησε τούς άλλους νά συγκεντρωθούν στό Πα νεπιστήμιο, φέρνοντας καί όσα όπλα μπορούσαν νά βρουν. Έτσι ενώ στό Ίδρυμα συγκεντρώνονται καί ετοιμάζονται οί φοιτητές, τά γύρω αστυνομικά τμήματα ενισχύονται καί στους μπρος δρόμους αρχίζουν περιπολίες ίππέων καί ευζώνων. Στίς 2 μ.μ. τήν επομένη όλοι οί δρόμοι γύρω άπό τό Ιδρυμα καταλαμβάνονται άπό αστυφύλακες, ένώ μπροστά στά Προ πύλαια καί τήν Ακαδημία παίρνει θέση μιά ΐλη ίππικοΰ, ένώ δυό λόχοι ευζώνων τοποθετήθηκαν στά διπλανά κτίρια, τή Βι βλιοθήκη καί τήν Ακαδημία. Τά νέα διέτρεξαν τήν πόλη σάν αστραπή καί μαζί καί οί φήμες όπως λ.χ. ότι οί φοιτητές θ’ ανατίναζαν τό Πανεπιστήμιο μέ δυναμίτη κλπ. Οί δυνάμεις αυτές είχαν κλείσει ασφυκτικά γύρω γύρω τό Πανεπιστήμιο καί δέν άφηναν κανένα νά πλησιάσει. Παράλληλα Καλούσαν τούς φοιτητές νά βγουν καί ότι κανείς δέν θά τούς πειράξει. Πράγματι αρκετοί έφυγαν, άλλά τελικά έμειναν 150 περίπου αποφασισμένοι μέ τά όπλα στό χέρι νά σκοτωθούν. Ένας άπ’ αυτούς βρήκε τή σημαία τοΰ Ιδρύματος καί ανεβαίνοντας πά νω στό αέτωμα τήν ανάρτησε μέσα στους αλαλαγμούς τοΰ πλήθους πού είχε γίνει ασφυκτικό.
Αμέσως οί φοιτητές κάνουν σύσκεψη, διορίζουν γενικό αρχηγό τόν Σπυρ. Τασιόπουλο, φοιτητή τής Ιατρικής καί πρώην έφεδρο καί οργανώνουν τήν άμυνα τοΰ κτιρίου, βά ζουν σκοπούς, περιπόλους, σκοπευτές ανεβαίνουν στό αέτω μα, ένώ οί πιό πολλοί παίρνουν θέση στά προπύλαια πού ηταν καί τό πιό ευάλωτο σημείο γιά έφοδο. Τό σκοτάδι σιγά σιγά έ πεφτε, πολύς κόσμος, άπό τό πολύ κρύο, άρχισε νά φεύγει ένώ γύρω άπό τό Ιδρυμα έμειναν τά στρατιωτικά σώματα σιωπη λά. Είχε διαταχθεί άπό τήν κυβέρνηση νά κοπεί ή παροχή τοΰ ηλεκτρικού στό Ίδρυμα, τό όποιο ηταν κατασκότεινο μέ τήν πόλη γύρω-γύρω φωταγωγημένη. Οί φοιτητές όμως κάπου βρήκαν λαμπάδες άπό διάφορες εορταστικές εκδηλώσεις, τίς άναψαν καί έτσι τό Πανεπιστήμιο έμοιαζε σάν νά ζωντάνεψε ξαφνικά.
Οί φοιτητές έκαναν συμβούλιο καί ήλεγξαν τά όπλα τους· οί περισσότεροι άπό τούς 150 είχαν πιστόλια, μερικοί δέ καί μαχαίρια. Πολύ λίγοι ηταν άοπλοι. Ένώ σκεφτόντουσαν ότι ή άμυνα τους ηταν λειψή κάποιος είπε ότι πιθανό κάτω στά στό Πανεπιστήμιο καί νά διασπάσει τόν κλοιό καί νά λύ­σει την πολιορκία του μέ τή βία καί ή δεύτερη ηταν ταυτόχρο να μέ τόν ξεσηκωμό τοΰ λαού καί ενώ αυτός θά βάδιζε πρός τό Ίδρυμα, από κοντινές συνοικίες νά ορμούσαν 150 φοιτητές καλά οπλισμένοι, οί όποιοι θά έκαναν έφοδο πρός τούς πο λιορκητές καί θά τούς διασπούσαν προσπαθώντας παράλληλα νά ενωθούν μέ τούς μέσα. Έτσι τή νύκτα εκείνη πολλές συ σκέψεις γινόντουσαν καί όλοι περίμεναν μέ αγωνία τό ξημέ­ρωμα.
Μέ τό χάραμα ή πόλη έμοιαζε νά είναι σάν πολιορκημέ νη. Σιγά-σιγά ό κόσμος, πληροφορημένος από τίς εφημερίδες καί τίς διάφορες φήμες τά καθέκαστα, άρχισε νά συγκεντρώνε ται γύρω άπό τήν Όμόνοια καί περίμενε τούς αρχηγούς τών φοιτητών νά μπουν επικεφαλής τής πορείας. Όλη ή φρουρά τής πόλης βρισκόταν στό πόδι μέ τά όπλα της έτοιμα, οί αξιω ματικοί είχαν διαταχτεί νά είναι σέ ετοιμότητα καί αυτός ακό μη ό Διάδοχος, σάν αρχηγός τοΰ Γου αρχηγείου, πού έδρευε στήν Αθήνα, βρισκόταν στό πόδι, έτοιμος νά επέμβει όταν τά πράγματα θά έπαιρναν άσχημη καί επικίνδυνη τροπή.
Στίς 9.30 οί φοιτητές ξεκινούν γιά νά ηγηθούν τής πο ρείας, ένώ ή κυβέρνηση, παίζοντας τό τελευταίο χαρτί της, έ στειλε τόν αρχηγό τής αστυνομίας Μπαϊρακτάρη καί τό φρού-ραχο Στράτο πρός τούς φοιτητές στό Πανεπιστήμιο καί τούς διέταξε νά εκκενώσουν σέ πέντε λεπτά τό Ίδρυμα – οί φοιτητές αρνούνται, μερικοί επιχειρούν νά αιχμαλωτίσουν τόν Μπαϊρακτάρη, άλλά εμποδίζονται άπό άλλους πιό συνετούς, οί στρατιώτες διατάσσονται έφ’ όπλου λόγχη καί προχωρούν σιγά-σιγά πρός τά Προπύλαια, ένώ ένας ανθυπολοχαγός τοΰ Πυροβολικού κρατά μιά αντλία καί ετοιμάζεται νά τή στρίψει πάνω στους φοιτητές.
«…άστραπηδόν περί τούς 30 φοιτηταί ευρισκόμενοι πρό τών Προπυλαίων είσπηδώμεν ασκεπείς μέ τά περίστροφα καί δυναμίτιδας ανά χείρας καί τασσόμεθα κύκλω τοΰ περιβόλου έτοιμοι νά πυροβολήσωμεν πλέον έάν έβλέπω-μεν τόν στρατόν πατώντα έπί τοΰ προαυλίου·»,
ένώ τρεις κάννες όπλων σημαδεύουν τόν αξιωματικό μέ τήν αντλία.
Εκείνη τή στιγμή, λίγο πρίν τή σύγκρουση, εμφανίζον ται ό φρούραρχος καί μερικοί καθηγητές καί προσπαθούν νά ηρεμήσουν τά πράγματα, αναγκάζοντας τούς στρατιώτες νά οπισθοχωρήσουν λίγο. Ή ενέργεια αυτή αποσόβησε πραγμα τικά τήν επαπειλούμενη αιματοχυσία πού θά γινόταν κάτω άπό ανεξέλεγκτες συνθήκες, γιατί ήδη ή λαοθάλασσα τής Όμόνοιας είχε ανέβει πρός τά πάνω καί είχε κατακλύσει τήν περιοχή. Ή κυβέρνηση, στήν οποία είχε πλέον ξεσπάσει κρί ση, βλέποντας ότι δίχως αίματοχυσία δέν θά μπορούσε νά βγάλει τούς φοιτητές καί νά καταλάβει τό Πανεπιστήμιο, ετοι μαζόταν νά παραιτηθεί όταν έφτασε στό υπουργικό συμβού λιο ό καθηγητής Μιστριώτης — ήρωας πολλών μελλοντικών οπισθοδρομικών επεισοδίων — πού δήλωσε ότι ηρθε σ’ επαφή μέ τούς φοιτητές καί συνεννοήθηκε μαζί τους ώστε νά εμποδί σουν τό συλλαλητήριο καί τά έκτροπα πού θά ακολουθούσαν. Τό υπουργικό συμβούλιο έδωσε τότε εντολή στόν Μιστριώτη νά πάει στους φοιτητές καί νά τούς ανακοινώσει ότι ή κυβέρ νηση, μπροστά στά δίκαια αιτήματα τους, υποχωρεί, αποδέχε ται αυτά, όπως λ.χ. τήν παύση τοΰ Γαλβάνη, καί δίνει στους φοιτητές τέλεια αμνηστία γιά όσα είχαν γίνει. Όλα αυτά τά μετέφερε ό καθηγητής στους έγκλειστους φοιτητές, οί όποιοι τοΰ απάντησαν ότι θά αποφάσιζαν σέ μιά ώρα καί τούτο γιατί ήθελαν νά δούν τί θά γίνει μέ τό συλλαλητήριο. Φαίνεται ό μως ότι κάποιοι φοιτητές, άπό τούς έγκλειστους, είχαν προσυ-νεννοηθεί μέ τόν Μιστριώτη, καί ένώ αυτός ειχε ήδη πάει στό Πανεπιστήμιο καί συζητοΰσε μέ τούς εκεί φοιτητές, οί άλλοι έφθασαν στό χώρο τής συγκέντρωσης, προτού ή τελευταία φτάσει στά Προπύλαια καί ανάγγειλαν στόν κόσμο ότι έπρεπε νά σταματήσει τήν πορεία γιατί ή κυβέρνηση ειχε υποχωρήσει καί έπρεπε νά περιμένουν τούς πολιορκημένους φοιτητές πού θά έφταναν σέ λίγο.
Τό γεγονός αυτό στάθηκε ίκανό νά αποδυναμώσει τήν πορεία καί λίγο-λίγο ό κόσμος άρχισε νά διαλύεται- δέν φαί νονταν όμως νά έρχονται οί πολιορκημένοι φοιτητές καί οί σύντροφοι τους σέ λίγο πληροφορήθηκαν τη δολιότητα ή υστεροβουλία αυτών πού εϊχαν συμφωνήσει μέ τόν Μιστριώ τη, καί τό πράγμα άρχισε πάλι νά οξύνεται· είπαν στόν κόσμο πού παρέμενε τί είχε συμβεί καί όλοι μαζί αποφάσισαν νά πά νε νά διαλύσουν τόν κλοιό τών στρατιωτών μέ τό ζόρι. Οί κλεισμένοι μέσα, στό μεταξύ, μή βλέποντας νά φτάνει ό κό σμος πού περίμεναν κι ούτε νά γίνετα καμιά άλλη ενέργεια άρ χισαν νά ανησυχούν φοβούμενοι γιά προβοκάτσια· έβλεπαν δέ ότι ή στρατιωτική ζώνη καί οί αστυνόμοι πού πολιορκού σαν τό Πανεπιστήμιο παρέμεναν στή θέση τους καί αυτό τούς δημιουργούσε αμφιβολίες γιά τήν πιστότητα τών προτάσεων της κυβέρνησης, πού τούς είχε διαβιβάσει ό καθηγητής Μι στριώτης. Έτσι ετοιμάστηκαν νά τίς απορρίψουν, όταν έφτα σαν ταυτόχρονα διάφοροι καθηγητές, ό φρούραχος Στράτος καί ό μητροπολίτης Προκόπιος καί όλοι μαζί προσπάθησαν νά τούς πείσουν ότι οί προτάσεις της κυβέρνησης ηταν αληθι νές. Οί φοιτητές ζήτησαν πρίν άπ’ όλα νά διαλυθούν καί νά απομακρυνθούν τά στρατιωτικά σώματα καί ή αστυνομία καί συμφώνησαν νά βγουν άπό τό Πανεπιστήμιο καί νά κατευθυν θούν πρός τήν πλατεία τού Κολωνακίου, όπου θά διαλύονταν. Πράγματι, τά σώματα ασφαλείας καί ό στρατός αποσύρθηκαν καί οί φοιτητές βγαίνοντας έν σώματι, άνά τετράδες, άπό τό Πανεπιστήμιο, κατευθύνθηκαν στή γνωστή πλατεία όπου τούς περίμενε πλήθος κόσμου, φίλοι, συγγενείς, συμφοιτητές κλπ. Έκεΐ άφοΰ ακούστηκαν διάφοροι λόγοι, ανάλογοι μέ τό πνεύ μα της στιγμής, ό καθηγητής Μιστριώτης επαίνεσε τό φοιτητι κό κόσμο γιά τήν ηρωική καί παραδειγματική στάση του, κα ταδίκασε τόν καθηγητή Γαλβάνη γιά τήν άπρεπη συμπεριφο ρά του καί τόνισε ότι ό αγώνας τών φοιτητών έληξε κυρίως γιατί οί τελευταίοι είχα συναισθανθεί τήν κρισιμότητα τών εθνικών γεγονότων καί δέν σκόπευαν νά οδηγήσουν τήν δια μαρτυρία τους σέ επίπεδο εσωτερικής αναταραχής.
4. Ή κρισιμότητα τών εθνικών γεγονότων
Ή κυβέρνηση τού Δεληγιάννη όμως φέρθηκε ύπουλα, άφού αμέσως μετά τήν έξοδο τών φοιτητών αναίρεσε όσα εί χαν συμφωνηθεί μεταξύ της καί τών ϊδιων καί καταστρατήγη σε τίς υποσχέσεις πού είχαν δώσει όλοι οί επίσημοι πρός τούς φοιτητές. Έτσι τό ϊδιο εκείνο βράδυ έγινε γνωστό ότι ή κυ βέρνηση αποφάσισε νά κυνηγήσει ποινικά όλους τούς πρω ταίτιους τών επεισοδίων, ζήτησε καί πήρε τά κλειδιά τού Πα νεπιστημίου στό όποιο εγκατέστησε φρουρά, ώστε νά μήν εί ναι δυνατό νά ξανακαταληφθεΐ τό Ιδρυμα καί νά αποτελέσει φοιτητικό οχυρό. Εκδόθηκαν πράγματι γύρω στά 90 εντάλ ματα, άλλά οί ύποπτοι είχαν ειδοποιηθεί έγκαιρα καί δέν πιά­στηκε κανένας. Τό επόμενο πρωί έγιναν γνωστά όλα αυτά καί προκάλεσαν τήν οργή τού κόσμου, ιδιαίτερα όταν αποκαλύ φθηκε ότι τά κλειδιά τού Πανεπιστημίου δέν τά παραχώρησαν οί καθηγητές, άλλά είχε γίνει βίαιη κατάληψη καί καταπάτηση τού πνευματικού ιδρύματος.
Οί φοιτητές συγκεντρώθηκαν κρυφά στή λέσχη τους καί έκεΐ πήραν απόφαση νά κυκλοφορούν οπλισμένοι γιά νά μήν πιαστούν, ταυτόχρονα δέ έσύνταξαν ένα υπόμνημα «Πρός τήν Βουλήν τών Ελλήνων», τό όποιο καί έδωσαν στό προεδρείο τής Βουλής. Κατόπιν πήγαν νά διαμαρτυρηθούν στόν ει σαγγελέα γιά τήν έκδοση τών 90 ενταλμάτων καί τέλος συ-σκέφθηκαν, γύρω στό μεσημέρι τής 4ης Ιανουαρίου γιά τό ποιά πορεία θά ακολουθού


σαν. Εκείνο τό απόγευμα όμως τά γεγονότα τούς πρόλαβαν· στή Βουλή έγινε συζήτηση γιά τό Κρητικό ζήτημα μέσα σέ μιά ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα καί τελικά ή κυβέρνηση κάτω άπό τήν πίεση τής αντιπολίτευσης πήρε τήν απόφαση νά στείλει στόλο στή ν Κρήτη καί νά βοηθήσει τόν κρητικό λαό πού είχε ξεσηκωθεί. *Ηταν μιά απόφα ση μέ μεγάλη Ιστορική βαρύτητα.
«Ούτως εχόντων των πραγμάτων τήν έπομένην ά πας ό ελληνικός λαός διά ακράτητου ενθουσιασμού έχαι-ρέτιζε τήν νέαν κυβερνητικήν ένέργειαν καί δρασιν· οί δέ φοιτηταί άνελθόντες εν τη Λέσχη μιά φωνή άπεφασίσα-μεν νά άναβάλωμεν τάς περί Ικανοποιήσεως ημών ενερ γείας, καί μή παρεμβάλωμεν εμπόδια εις τήν κυβέρνησαν άποφασίσασαν τέλος εμπράκτως νά έπέμβη υπέρ των δούλων αδελφών· τή προτάσει δέ τινών άπεφασίσαμεν νά σχηματισθή πάραυτα σώμα φοιτητικόν, όπως κατέλθω-μεν εις Κρήτην καί συναγωνισθώμεν παρά τό πλευρόν τών αδελφών Κρητών, διά βοής δέ εξελέγη μία επιτροπή ήτις κατώρθωσεν αυθημερόν νά άναλάβη τήν άποστολήν του σώματος ή “Εταιρία ό Ελληνισμός”, άνοιχθέντος πρός τούτο καταλόγου».
“Ετσι τελείωσε ή πρώτη ένοπλη αντίσταση τών φοιτητών πού μπορεί νά χαρακτηριστεί σάν μιά πρώτη μορφή τοΰ «Πολυτεχνείου» καί γενικά ολων τών αγώνων, όπου θά λάβουν μέρος φοιτητές, άπό τό 1940 καί μετά.
Μέσα στή θύελλα τών εθνικών ανακατατάξεων ξανασυ-στήθηκε ή Φοιτητική ή Πανεπιστημιακή Φάλαγγα καί κατέβη κε νά πολεμήσει στήν Κρήτη, όπου καί αποδεκατίστηκε, γεγο νός πού οδήγησε καί στή διάλυση της.








Οι νίκες των φοιτητών

Το τρις... εξαμαρτείν ουκ υπουργείου σοφού. Καθώς η Μαριέττα Γιαννάκου βαδίζει στα χνάρια των Βαρβιτσιώτη και Κοντογιαννόπου-λου, αξίζει να θυμηθούμε την τύχη που το φοιτητικό κίνημα επιφύλαξε στις προηγούμενες απόπειρες να επιβληθεί μια αυταρχική τάξη πραγμάτων στα ελληνικά ΑΕΙ.


 Η πρώτη απόκρουση αυταρχικής νομοθετικής παρέμβασης στον χώρο των ΑΕΙ σημειώθηκε το καλοκαίρι του 1975: Στις 17 Ιουλίου το ΥΠΕΠΘ κατέθεσε αιφνιδιαστικά στο θερινό τμήμα της Βουλής νομοσχέδιο με το οποίο οι φοιτητικοί σύλλογοι μετατρέπονταν σε νομικά πρόσωπα δημόσιου δικαίου, ιδιότητα που θα επέτρεπε δικαστικές επεμβάσεις στην εσωτερική τους λειτουργία.


Η ΕΦΕΕ αντέδρασε και, παρά το κατακαλόκαιρο, 30.000 νέοι κατέκλυσαν το κέντρο της Αθήνας, διαδηλώνοντας κατά του «κρατικού συνδικαλισμού». Το νομοσχέδιο αποσύρθηκε.


Ο νόμος 815


Τρία χρόνια αργότερα η κυβέρνηση επανήλθε, σε μια φάση που το φοιτητικό κίνημα της μεταπολίτευσης είχε αρχίσει να παρουσιάζει τα πρώτα σημάδια κάμψης. Η κυριαρχία, βέβαια, των παρατάξεων της αριστεράς στο εσωτερικό του εξακολουθούσε να παραμένει αδιαμφισβήτητη: στις εκλογές του 1977 η ΠΣΚ (ΚΚΕ) είχε πάρει 27% των ψήφων, η ΠΑΣΠ (ΠΑΣΟΚ) 21,4%, ο Δ.Α. (ΚΚΕ εσ.) 20,9%, η ΠΠΣΠ (ΚΚΕ μ-λ) 4,9% και η ΑΑΣΠΕ (ΕΚΚΕ) 4%, ενώ η φιλοκυβερνητική ΔΑΠ-ΝΔΦΚ μόλις 13,2%.


Η κόπωση, όμως, από την υπερπολιτικοποίηση των πρώτων χρόνων δημοκρατίας ήταν πια εμφανής, όπως και η γραφειοκρατικοποίηση των επίσημων οργάνων του κινήματος (με τη σταδιακή υποκατάσταση των γενικών συνελεύσεων από τα δ.σ. των συλλόγων). Η συγκυρία θεωρήθηκε κατάλληλη για το δυναμικό ξεκαθάρισμα του πανεπιστημιακού τοπίου.


**Για να περιορίσει τις αντιδράσεις, η κυβέρνηση της Ν.Δ. επέλεξε ξανά το τμήμα διακοπών της Βουλής: το νομοσχέδιο κατατέθηκε από τον τότε υπουργό Παιδείας Ιωάννη Βαρβιτσιώτη στις 22 Αυγούστου 1978 και ψηφίστηκε (ως νόμος 815) μέσα στις επόμενες μέρες, παρ' όλο που αυτή η πρακτική καταγγέλθηκε ως αντισυνταγματική.


* Στόχος του Ν. 815 ήταν πάνω απ' όλα να «βάλει τάξη» στα ΑΕΙ.


«Η κυβέρνηση», εξήγησε λίγο αργότερα στο συνέδριο της Ν.Δ. ο Βαρβιτσιώτης, «δεν ήταν δυνατόν να μείνει αδιάφορη στην πράγματι απαράδεκτη κατάσταση η οποία είχε δημιουργηθεί με τις δήθεν διευκολύνσεις που είχαν παραχωρηθεί κατά καιρούς στους φοιτητάς. Αποτελούσε καθήκον και υποχρέωση της κυβερνήσεως να λάβει τα αναγκαία μέτρα ώστε το γενικό κλίμα χαλαρώσεως της φοιτητικής προσπαθείας, το οποίο υπάρχει δυστυχώς σε σημαντική μερίδα του φοιτητικού κόσμου, να μειωθεί. Και αυτό ακριβώς επιδιώκεται με ρυθμίσεις τις οποίες προβλέπει ο νόμος 815».


* Βασικές ρυθμίσεις του νόμου, σύμφωνα με τον δημιουργό του, ήταν η σκλήρυνση των εξεταστικών ρυθμίσεων (περιορισμός των εξεταστικών περιόδων από 3 σε 2, κατάργηση της δυνατότητας μεταφοράς μαθημάτων) και κυρίως η επιβολή ανώτατου χρονικού ορίου σπουδών (το περίφημο «ν + ν/2»), με το κλασικό επιχείρημα ότι έτσι «τίθεται τέρμα στην αδιανόητη κατάσταση των αιώνιων ή των κατ' επάγγελμα φοιτητών» («Αρχείο Καραμανλή», τ. 11ος, σ. 360).


Ως δικαιολογητική βάση, τότε όπως και σήμερα, επιστρατεύθηκε ο αναγκαίος «εξευρωπαϊσμός» και «εκσυγχρονισμός» της ανώτατης παιδείας. Ωστόσο, ακόμη και η κυβερνητική ΔΑΠ αισθάνθηκε υποχρεωμένη να διαφοροποιηθεί απ' αυτά τα μέτρα.


* Εξίσου αυταρχικές ήταν οι διατάξεις του Ν. 815 που αφορούσαν το «επικουρικό» διδακτικό προσωπικό των ΑΕΙ, οι επιστημονικές δραστηριότητες του οποίου επιτρέπονταν μονάχα «εφόσον τούτο δεν παραβλάπτει» τα «υποβοηθητικά» τους καθήκοντα προς τους κατόχους των καθηγητικών εδρών. Αλλά κι αυτοί οι τελευταίοι έπρεπε στο εξής να ζητάνε την έγκριση του υπουργείου για οποιαδήποτε αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών, για την πρόσληψη βοηθών, ακόμη και τη χορήγηση διδακτορικών!


* Αλλα κρίσιμα ζητήματα, όπως η «οριοθέτηση» του πανεπιστημιακού ασύλου και η «ρύθμιση» του φοιτητικού συνδικαλισμού παραπέμπονταν σε μελλοντικά νομοθετήματα, μετά το αναμενόμενο ξεδόντιασμα του ισχυρού φοιτητικού κινήματος.


**Αιφνιδιασμένα από την καλοκαιρινή επίθεση της κυβέρνησης, τα επίσημα όργανα του τελευταίου δεν μπόρεσαν ν' αντιδράσουν αποτελεσματικά.


Για την ακρίβεια, ούτε καν το επιχείρησαν: χαρακτηριστική η άρνηση της πλειοψηφίας στο Κ.Σ. της ΕΦΕΕ (ΚΚΕ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ εσ.) να μετατρέψει σε πορεία τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας της 29/8/78, ενώ ο νόμος ψηφιζόταν. Ωσπου ήρθε η εξεταστική του Ιουνίου κι έγινε αντιληπτή σε όλες της τις διαστάσεις η έκταση της επερχόμενης εκκαθάρισης των ΑΕΙ από τα κατάλοιπα της μεταπολίτευσης.


* Η συνειδητοποίηση των πρακτικών συνεπειών του Ν. 815 θα τροφοδοτήσει έτσι το «μπλοκ των καταλήψεων», που συγκροτείται από την αριστερή «μειοψηφία της ΕΦΕΕ» (Β' Πανελλαδική, ΠΠΣΠ, ΑΑΣΠΕ) και αυτόνομους φοιτητές, σε αντιπαράθεση με τη μετριοπάθεια του επίσημου οργάνου του φοιτητικού κινήματος.


Με σύνθημα «τέρμα πια στις εκτονώσεις, εμπρός για καταλήψεις και διαδηλώσεις», αυτές οι δυνάμεις επιχειρούν στις 12 Οκτωβρίου να μετατρέψουν τη «συνήθη» συγκέντρωση στα Προπύλαια σε πορεία προς τη Βουλή. Τα ΜΑΤ επιτίθενται, καταδιώκουν τους διαδηλωτές μέχρι τη Νομική και το βράδι εισβάλλουν, παραβιάζοντας το άσυλο και ξυλοκοπώντας όποιον βρίσκουν μπροστά τους. Το έναυσμα για την τελική μάχη ενάντια στο Ν. 815 έχει πια δοθεί.


* Στις 3 Δεκεμβρίου καταλαμβάνεται το Χημείο κι ακολουθούν η Πολυτεχνική Ξάνθης (4/12), το Γεωλογικό (7/12), το Φυσικό (10/12) και η Νομική της Αθήνας (11/12). Στους Πολιτικούς Μηχανικούς του ΕΜΠ, πάλι, οι φοιτητές αποφασίζουν «διαρκή παραμονή» στη σχολή τους (10/12).


Ολες αυτές οι αποφάσεις παίρνονται με πρόταση της «μειοψηφίας», ενώ η συμμαχία ΚΚΕ-ΠΑΣΟΚ, που ελέγχει την ΕΦΕΕ, επιχειρεί να στρέψει το κίνημα σε μετριοπαθέστερες πρακτικές (μονοήμερες ή τριήμερες αποχές, «εκστρατεία ενημέρωσης».


«Οι κομμουνιστές φοιτητές, μαζί με την πλειοψηφία του δημοκρατικού φ.κ.», διαβάζουμε σε πρωτοσέλιδο άρθρο του «Ριζοσπάστη» με τίτλο «Οι "καταλήψεις"» (8/12/79), «είναι κατηγορηματικά αντίθετοι με τη χρησιμοποίηση, στις σημερινές συνθήκες, τέτοιων μορφών πάλης. Λένε ΟΧΙ στις καταλήψεις, γιατί δεν βοηθούν σήμερα τους αγώνες ενάντια στον αντιδραστικό ν. 815. Η χρησιμοποίηση τέτοιων μορφών πάλης απομονώνει κι αποσυνδέει το φ.κ. από τους φυσικούς συμμάχους του. Δημιουργεί προσχήματα για να συκοφαντηθεί στην κοινή γνώμη το φοιτητικό κίνημα. Εξυπηρετεί αντικειμενικά, έστω και αν δεν το κατανοούν μερικοί φοιτητές που παρασύρονται, την κυβερνητική πολιτική».


* Η κυβέρνηση, απ' την πλευρά της, θα επιχειρήσει να στριμώξει ΕΦΕΕ κι αντιπολίτευση επισείοντας το φάσμα της «αναρχίας» και της υπονόμευσης του δημοκρατικού πολιτεύματος.


Οταν π.χ. ο Ανδρέας Παπανδρέου ζητάει την απόσυρση του Ν. 815 και «προειδοποιεί» πως το ΠΑΣΟΚ «δεν θα ανεχθεί καταστρατήγηση του πανεπιστημιακού ασύλου, με επέμβαση της αστυνομίας ή εξωπανεπιστημιακών παραγόντων» (7/12), ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τον κατηγορεί ότι «ενθαρρύνει την αναρχία και κλονίζει τα θεμέλια της δημοκρατίας. Εάν επικρατήσουν οι απόψεις του, θα μπορούσε η Ελλάς να δοκιμάσει τα δεινά που συνταράσσουν σήμερα γειτονικές χώρες» («Πρωινή» 9/12/79).


* Πιο οξυδερκείς παρατηρητές θα καταδικάσουν, αντίθετα, την κυβερνητική αδιαλλαξία ως βασικό τροφοδότη της εξέγερσης: «Δεν μπορώ», γράφει χαρακτηριστικά ο καθηγητής Κώστας Μπέης, «να ξεχάσω τη λιτή όσο και απεγνωσμένη έκκληση που απηύθυνε, πριν από λίγες μέρες, ο εκπρόσωπος των φοιτητών στη Νομική Σχολή Αθηνών: "Βοηθήστε μας, γιατί έχουμε αρχίσει να μην μπορούμε να ελέγξουμε την κατάσταση". [...] Η κυβερνητική πολιτική στην παιδεία έχει τραυματίσει τόσο βαθιά τη φοιτητική ευαισθησία, ώστε ο φοιτητικός κόσμος, αργά αλλά σταθερά, αποκόπτεται όχι απλώς από το κυβερνητικό κόμμα, αλλά από όλες τις νομιμόφρονες πολιτικές παρατάξεις. Κάποτε έπρεπε να αντιληφθούν οι πολιτικοί υπεύθυνοι ότι, από ορισμένο σημείο και πέρα, οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, όπως οι αριστεροί φοιτητικοί σύλλογοι, δεν είναι παρά ο κυματοθραύστης απέναντι σε δυνάμεις που απειλούν όλους από κοινού. Και είναι υπαρκτές αυτές οι απειλητικές δυνάμεις, που συνεχώς κατακτούν έδαφος, εξαιτίας των αδέξιων ή κοντόφθαλμων χειρισμών των υπευθύνων» («Πρωινή» 28/11/1979).


* Στις 10 Δεκεμβρίου, ο εισαγγελέας ασκεί δίωξη «κατά παντός υπευθύνου» για τις καταλήψεις Χημικού και Γεωλογικού. Αντιμέτωπη με ένα κίνημα που τη θέτει στο περιθώριο και ταυτόχρονα με την «απροσχημάτιστη ποινικοποίηση της πανεπιστημιακής ζωής» απ' τις αρχές, η ΕΦΕΕ αποφασίζει την επομένη (με εισήγηση της ΠΑΣΠ) τριήμερη κατάληψη όλων των σχολών την ερχόμενη εβδομάδα.


* Η κυβέρνηση απαντά με «λοκ άουτ», διατάσσοντας το κλείσιμο των ΑΕΙ ώς τις 8 Ιανουαρίου και σπρώχνοντας την ΕΦΕΕ να ανταπαντήσει με άμεση κατάληψη όλων των σχολών. Την ίδια μέρα, η σύγκλητος του πανεπιστημίου «αποδοκιμάζει» μεν ρητά τις καταλήψεις, σαν «πράξεις βίας ανάρμοστες με το ακαδημαϊκό και δημοκρατικό πνεύμα», υπενθυμίζει όμως ότι από τις 6/12/79 έχει στείλει στο ΥΠΕΠΘ τις δικές της προτάσεις ως «βάση για διάλογο προς εξεύρεση λύσεως».


* Παρά τις έντονες εσωτερικές αντιθέσεις του κινήματος (στρατιωτικοποιημένες ομάδες της ΚΝΕ επιχειρούν στις 16/12/79 να αποσπάσουν το Χημείο από τις Συντονιστικές Επιτροπές, με αποτέλεσμα τουλάχιστον 15 τραυματίες), αυτό έχει μπει στον δρόμο της νίκης: Στις 3 Ιανουαρίου 1980, ο πρωθυπουργός Κων/νος Καραμανλής εξαγγέλλει την αναστολή των εξεταστικών διατάξεων του Ν. 815 και τη σύσταση επιτροπών που θα επεξεργαστούν έναν νέο νόμο πλαίσιο για τα ΑΕΙ.


Οι διαβουλεύσεις αυτές δεν θα έχουν αποτέλεσμα, καθώς η χώρα εισέρχεται σε παρατεταμένη εκλογική περίοδο, με κατάληξη την πολιτική αλλαγή του 1981. Ο νέος «νόμος πλαίσιο» θα καταρτιστεί από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (Ν. 1268/82) σε σαφώς διαφορετική κατεύθυνση.


Το πολυνομοσχέδιο


**Η τρίτη μεγάλη νίκη του φοιτητικού κινήματος ενάντια στις προσπάθειες αυταρχικής μεταρρύθμισης της ανώτατης παιδείας σημειώθηκε το 1990-91, επί κυβέρνησης Μητσοτάκη. Προεκλογικές εξαγγελίες της τελευταίας αποτελούσαν τόσο η δημιουργία ιδιωτικών ΑΕΙ όσο και η επιβολή της «πειθαρχίας» στα ήδη υφιστάμενα δημόσια.


*Από το βιβλίο τού τότε ΥΠΕΠΘ, Βασίλη Κοντογιαννόπουλου, πληροφορούμαστε ότι το σχετικό πρόγραμμα αλλαγών είχε καταρτιστεί ήδη από το καλοκαίρι του 1990 και υποβλήθηκε στον πρωθυπουργό στις 5 Νοεμβρίου.


Αν και ο πρώην υπουργός είναι λιγόλογος όσον αφορά το περιεχόμενό του, από τα εκπαιδευτικά ρεπορτάζ των ημερών γνωρίζουμε πως το επικείμενο «πολυνομοσχέδιο» προέβλεπε κατάργηση της δωρεάν παροχής συγγραμμάτων και περικοπές στις υπόλοιπες παροχές προς τους φοιτητές (σίτιση-στέγαση), περιορισμό της φοιτητικής συμμετοχής στην ανάδειξη των πανεπιστημιακών οργάνων, λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ με περίεργες «ερμηνείες» του άρθρου 16 του συντάγματος, κατάργηση της επετηρίδας διορισμού των εκπαιδευτικών, επιβολή χρονικού ορίου στις σπουδές και πιθανότατα περιστολή του πανεπιστημιακού ασύλου («Ε» 29/10 & 6/11/90).


* Η «προληπτική» εξέγερση των φοιτητών δεν θα επιτρέψει την υλοποίηση αλλά ούτε και την πλήρη θεσμική αποκρυστάλλωση αυτών των σχεδίων.


Στο βιβλίο που εξέδωσε μετά την ανατροπή του, ο Κοντογιαννόπουλος εκτιμά -με στρατιωτικούς όρους- ότι η μάχη χάθηκε για τη Ν.Δ. κυρίως λόγω κακού τάιμινγκ: «Η αναμέτρηση με τις δυνάμεις του λαϊκισμού θα γινόταν στον χώρο της Παιδείας. Επρεπε, συνεπώς, η κυβέρνηση να επιλέξει τον χρόνο και να μην επιτρέψει να πάρουν οι αντίπαλοί της την πρωτοβουλία. Το μεγάλο πρόβλημα της Παιδείας έπρεπε να είχε αντιμετωπισθεί πριν εκπνεύσει το πρώτο εξάμηνο της κυβερνητικής τετραετίας. Σημειώθηκε έτσι σοβαρό λάθος. Οι δυνάμεις που καιροφυλακτούσαν δεν άφησαν την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη» («Παιδεία. Εκσυγχρονισμός υπό αναστολή», σ. 149). Παραδέχεται, ωστόσο, ότι βασικός λόγος για την καθυστέρηση της κατάθεσης του «πολυνομοσχεδίου» ήταν η πρόθεση του ίδιου και του Μητσοτάκη να αποφύγουν φοιτητικές κινητοποιήσεις τις μέρες του «Πολυτεχνείου» (όπ.π., σ. 154).


**Οι συσχετισμοί στο εσωτερικό του φοιτητικού κινήματος έδειχναν, άλλωστε, να ευνοούν τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς:


Αδιαμφισβήτητη πρώτη δύναμη στις φοιτητικές εκλογές από το 1987, η ΔΑΠ είχε αποσπάσει την άνοιξη του 1990 το 45,7% των ψήφων, ελέγχοντας πλήρως πολλά δ.σ. συλλόγων. Η ΕΦΕΕ ήταν ουσιαστικά ανενεργός, οι δε υπόλοιπες δυνάμεις διχασμένες μεταξύ «συναινετικών» οπαδών της επίσημης αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ-ΕΑΡ) και «αντισυναινετικών» δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς (ΚΝΕ-ΝΑΡ, ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, συσπειρώσεις).


* Είναι αυτοί οι τελευταίοι που θα πάρουν την πρωτοβουλία για τις πρώτες κινητοποιήσεις ενάντια στο επερχόμενο «πολυνομοσχέδιο», αξιοποιώντας την ανησυχία των φοιτητών από τις «διαρροές» του υπουργείου. Καθώς η ΔΑΠ προσπαθεί να εμποδίσει με κάθε τρόπο την πραγματοποίηση συνελεύσεων, για τη σύγκλησή τους θα χρειαστεί συχνά η συγκέντρωση υπογραφών από τους φοιτητές.


* Με έναυσμα τοπικά προβλήματα, οι πρώτες καταλήψεις ξεκινούν στα τέλη Οκτωβρίου. Την αρχή κάνουν οι φοιτητές του Παιδαγωγικού, που στις 29/10/90 καταλαμβάνουν το Χημείο για να κάνουν εκεί... μάθημα, αφού ώς τότε ήταν υποχρεωμένοι να τρέχουν από το ένα πανεπιστημιακό κτίριο στο άλλο. Η πρώτη διαδήλωση θα γίνει στις 15 Νοεμβρίου, με πρωτοβουλία 8 κατειλημμένων σχολών της Αθήνας. Η αξιόλογη -για τα έως τότε δεδομένα- επιτυχία της (5.000 άτομα) αποτελεί ενθάρρυνση για συνέχιση.


Τις επόμενες μέρες το κίνημα θα γενικευθεί, περνώντας από τα ΑΕΙ στα ΤΕΙ (οι σπουδαστές των οποίων κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς εργασιακά δικαιώματα λόγω της άρνησης του ΥΠΕΠΘ να τα δηλώσει στην ΕΟΚ ως τριτοβάθμια ιδρύματα) και κυρίως στα λύκεια, οι μαθητές των οποίων ξεσηκώνονται μαζικά ενάντια στα προεδρικά διατάγματα με τα οποία ο Κοντογιαννόπουλος είχε επιχειρήσει να «πειθαρχήσει» τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (κατάργηση αδικαιολόγητων απουσιών, επιβολή «ομοιόμορφης» ενδυμασίας και «πειθαρχικού ελέγχου» της εξωσχολικής ζωής, επανακαθιέρωση προσευχής, έπαρσης της σημαίας και εκκλησιασμού).


* Στα μέσα Δεκεμβρίου το 70% των σχολείων της χώρας τελεί υπό κατάληψη, οι διαδηλώσεις κυμαίνονται μεταξύ 10.000 (6/12) και 30.000 (18/12), ενώ σημειώνονται οι πρώτες μαζικές συγκρούσεις: στις 14/12/90 φοιτητές αναμετριούνται με τα ΜΑΤ στο κέντρο της πρωτεύουσας, μετά την απόκρουση απόπειρας 1.000 σπουδαστών να εισβάλουν στο ΥΠΕΠΘ.


* Την ίδια περίοδο εκδηλώνονται οι πρώτοι κυβερνητικοί ελιγμοί «για την υπερφαλάγγιση των καταλήψεων», ώστε να δοθεί στους μαθητές «η ευκαιρία μιας "ηρωικής" επιστροφής» (Κοντογιαννόπουλος, όπ.π., σ. 179-80).


Στις 12/12/90 ο υπουργός Παιδείας «διευκρινίζει» ότι τα επίμαχα διατάγματα δεν θα εφαρμοστούν για ένα τρίμηνο, ώσπου το περιεχόμενό τους να γίνει πλήρως «κατανοητό».


Στις 17 Δεκεμβρίου επανέρχεται, αναβάλλοντας για έναν χρόνο την εφαρμογή των διαταγμάτων και δίνοντας στη δημοσιότητα μια κουτσουρεμένη εκδοχή του «πολυνομοσχεδίου» για τα ΑΕΙ: μέτρα άμεσης και έμμεσης ιδιωτικοποίησης, ενίσχυση των τακτικών καθηγητών απέναντι στην υπόλοιπη «πανεπιστημιακή κοινότητα» και κατάργηση της επετηρίδας, χωρίς την παραμικρή αναφορά στις προαναγγελθείσες «πειθαρχικές» διατάξεις (άσυλο, χρονικό όριο σπουδών) και περικοπές (συγγράμματα κ.λπ.).


* Από τους καταληψίες αυτή η «αυτοσυγκράτηση» εκλαμβάνεται ως μια πρώτη νίκη και οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται, με αίτημα την απόσυρση του «πολυνομοσχεδίου» και την κατάργηση των προεδρικών διαταγμάτων. Οι διακοπές των Χριστουγέννων θα βρουν κατειλημμένες κάμποσες σχολές κι ακόμη περισσότερα σχολεία.


* Τη «λύση» θα προσφέρει η προσπάθεια του δυναμικού πυρήνα της Ν.Δ. να σπάσει τις καταλήψεις μετά τις γιορτές, καταφεύγοντας σε μια επίδειξη πρωτοφανούς παρακρατικής βίας συντονισμένης από τις κατά τόπους νομαρχίες: Τη νύχτα της 8-9 Ιανουαρίου 1991, ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας δολοφονείται σε σχολικό συγκρότημα της Πάτρας από ομάδα τραμπούκων της ΟΝΝΕΔ, με επικεφαλής τον τοπικό πρόεδρο της οργάνωσης, Γιάννη Καλαμπόκα, που είχαν σπεύσει να «ανακαταλάβουν» το κτίριο πετώντας έξω τους μαθητές.


Το επόμενο τετραήμερο η νεανική εξέγερση κλιμακώνεται, με δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές να συγκρούονται με τα ΜΑΤ στην Πάτρα (9/1) την Αθήνα (10-11.1) και, σε μικρότερο βαθμό, τη Θεσ/νίκη, και τέσσερις ακόμη νεκρούς, όταν βομβίδες δακρυγόνων των ΜΑΤ προκαλούν πυρκαγιά στο κατάστημα του «Κάππα Μαρούση» στα Χαυτεία (10/1/91).


* Κάτω από το βάρος των εξελίξεων ο Β. Κοντογιαννόπουλος παραιτείται και ο διάδοχός του, Γιώργος Σουφλιάς, ανακοινώνει την απόσυρση όλων των επίμαχων νομοθετημάτων και την έναρξη διαλόγου για την παιδεία «από μηδενική βάση».


**Αυτά όσον αφορά την ιστορία. Ας ελπίσουμε ότι η Μαριέττα Γιαννάκου δεν θα περιμένει τους πρώτους νεκρούς για να ακολουθήσει τον δρόμο των προκατόχων της...






Διαχρονικά στερεότυπα


Λες και είναι χθες... Διαβάζοντας την οργισμένη αρθρογραφία των φιλοκυβερνητικών (αλλά και κάποιων αντιπολιτευόμενων) εφημερίδων για την πανεπιστημιακή εξέγερση των ημερών μας, μένουμε με την αίσθηση ότι αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί. Οποτε οι φοιτητές εκδήλωσαν έμπρακτα την αντίθεσή τους σε κάποια αυταρχικά μέτρα της κυβέρνησης, μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ έσπευδε να τους συκοφαντήσει σαν αντικοινωνικά στοιχεία, αργόσχολους κι αδιάφορους για τις σπουδές τους. Με τα ίδια πάνω κάτω «επιχειρήματα» κάθε φορά, προσαρμοσμένα απλώς στο κλίμα της εποχής.


Το 1979, εποχή που η μεταπολιτευτική δημοκρατία δεν είχε καλά καλά εδραιωθεί, η κατάληψη θεωρούνταν «ακραία» μορφή αγώνα και οι διαδηλώσεις επιτρέπονταν μονάχα με γραπτή άδεια της αστυνομίας, ήταν η «Βραδυνή» του Τζώρτζη Αθανασιάδη που ανέλαβε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Για το μαζικό μαχητικό φύλλο τής τότε δεξιάς, οι καταληψίες φοιτητές δεν ήταν παρά «εισβολείς» (5.12) και «τεντιμπόιδες» (8.12) που ασκούσαν «απαράδεκτη τρομοκρατία» (6.12) στους πανεπιστημιακούς χώρους, ενώ δεν έλειπαν και οι σπόντες για «ηθική αποχαλίνωσή» τους.


«Με νυκτερινές... "πολιτιστικές εκδηλώσεις" -τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται- συνεχίστηκε για δεύτερη ημέρα η κατάληψη του Χημείου, που πραγματοποίησαν χθες οι αναρχικοί "φοιτηταί" που ανήκουν στις ομάδες "ΠΠΣΠ", "ΑΑΣΠΕ", "Ανεξάρτητοι" αλλά και μέρος του "Δημοκρατικού Αγώνα"», διαβάζουμε π.χ. στη στήλη «Σπουδαστικά» της 5.12.79, που επιμελείτο ο Αλέκος Μάλης.


«Οι υπότροποι αυτοί του νόμου 4.000 θρασύτατα και αναιδέστατα, επειδή θέλουν να τεμπελιάσουν, υποχρεώνουν τους κανονικούς φοιτητάς να χάνουν τα μαθήματά τους. Και έχουν ύστερα, με αναίδεια χιλίων πιθήκων, το θράσος να μιλάνε για "κατοχύρωσι πανεπιστημιακού ασύλου". Οι ιερόσυλοι!».


Αποκαλυπτική η οργή του ίδιου δημοσιεύματος για την «αδράνεια» των αρχών: «Με το θέμα της καταλήψεως του Χημείου δεν ασχολήθηκε η Σύγκλητος γιατί "δεν είχε επίσημη πληροφορία"!! Εν τούτοις λίγα μέτρα πιο μακριά από το κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου, το Χημείο είχε μεταβληθή σε καλύβα του Καραγκιόζη, με τεράστια κόκκινα πανώ που έγραφαν "Κατάληψη Χημείου" και από ένα πλήθος κολλημένα κουρελόχαρτα στις πόρτες και τους τοίχους που ανέφεραν την κατάληψη και διάφορα άλλα αίσχη!!


Η άθλια αυτή εμφάνιση που δεν συναντά κανείς σε καμιά χώρα της Δύσεως ή της Ανατολής, ούτε ακόμη στους κάφρους, είναι χαρακτηριστική της νοοτροπίας όχι μόνο των Συγκλητικών "που δεν είχαν καμιά επίσημη πληροφορία!" αλλά και όλων των άλλων αρμοδίων αρχών που δεν τολμούν να εφαρμόσουν το νόμο και την τάξη, για να μην θίξουν τους τεντυμπόυδες και χαρακτηρισθούν ότι δεν είναι "προοδευτικοί". Αίσχος...». «Κινδυνεύει από αναρχικούς η περιουσία του Πανεπιστημίου», προειδοποιεί η ίδια στήλη στις 8.12.79, πριν καρφώσει τις «ευθυνόφοβες» πανεπιστημιακές αρχές και τον τότε πρόεδρο της ΕΦΕΕ: «Τα "Σπουδαστικά" είναι σε θέση να γνωρίζουν ότι ετέθη θέμα επεμβάσεως του Εισαγγελέως, προκειμένου να διαφυλαχθή η περιουσία του Πανεπιστημίου που κινδυνεύει από τους αναρχικούς και να επιβληθή ο νόμος και η τάξις, αλλά ο πρύτανης κ. Φώτης ή Φώτιος Μήτσης ήθελε να γίνει αυτεπάγγελτα η επέμβαση αυτή, για να μην κατηγορηθεί από τους αναρχικούς!


Ετσι ο κ. Πρύτανης ανέχθηκε και το κόκκινο "πανώ" που έχουν αναρτήσει στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών με την επιγραφή "Κατάληψη Χημείου. Να καταργηθή ο Ν. 815", με το οποίο διαφημίζεται η κατάληψη δημοσίου κτιρίου, δηλαδή διαφημίζεται ποινικό αδίκημα, ενώ ταυτόχρονα εξευτελίζεται κάθε έννοια εννόμου τάξεως.


Είναι, όμως, απαράδεκτο να αφήνονται οι αναρχικοί ασύδοτοι να δημιουργούν αυτή την κατάσταση ενώ η αντιπολίτευση χωρίς συναίσθηση ευθύνης, υποδαυλίζει και υποθάλπει την αναρχία, νομίζοντας αφελώς ότι θα προσπορίσει πολιτικά οφέλη. Οι χιλιάδες των πραγματικών φοιτητών δεν χρωστάνε τίποτα να ταλαιπωρούνται, να χάνουν τα μαθήματά τους, να υφίστανται άγρια τρομοκρατία γιατί κάποιος συνταξιούχος φοιτητής που ονομάζεται Χρ. Παπουτσής θέλει να αποκτήσει τίτλους για να θέσει υποψηφιότητα "βουλευτή Επικρατείας" του ΠΑΣΟΚ, και κάποιοι άλλοι εμφανίζονται ως "φοιτηταί" για να υποσκάψουν τα θεμέλια του δημοκρατικού μας καθεστώτος χωρίς κανείς αρμόδιος να συγκινείται και να ενδιαφέρεται πραγματικά».




ΔΙΑΒΑΣΤΕ


Κων/νος Σβολόπουλος (επιμ.)
«Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αρχείο. Γεγονότα και κείμενα» (Αθήνα 1997, εκδ. Ιδρυμα Κ. Καραμανλής - Εκδοτική Αθηνών).
Ο 11ος τόμος περιλαμβάνει την εισήγηση του Καραμανλή για την αναστολή του Ν. 815, καθώς και κείμενα άλλων κυβερνητικών στελεχών της εποχής για το ζήτημα.


Βασίλης Κοντογιαννό-πουλος
«Παιδεία. Εκσυγχρονισμός υπό αναστολή» (Αθήνα 1991, εκδ. Gutenberg). Η εκδοχή του τότε υπουργού της Ν.Δ. για το «πολυνομοσχέδιο» και το κίνημα του 1990-91.


Για τα κινήματα των καταλήψεων του 1979 και του 1990-91, αλλά και για το φοιτητικό κίνημα εν γένει από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει κάποια ολοκληρωμένη εξιστόρηση. Μοναδική πηγή αποτελούν ο τύπος της εποχής και τα έντυπα των φοιτητικών παρατάξεων κι οργανώσεων που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα γεγονότα.
Για τις καταλήψεις του 1979, ιδιαίτερα χρήσιμα είναι τα αφιερώματα των περιοδικών «Αγώνας για την κομμουνιστική ανανέωση» (έκδοση της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος Β' Πανελλαδική, τχ.9, 2.1980), «Ρήξη» (τχ.3, 2.1980) και «Αντί» (τχ.143, 18.1.1980).
Η εκδοχή τού τότε ΚΚΕ αποτυπώνεται στο βιβλίο του Σπύρου Χαλβατζή, «Η πορεία της νεολαίας» (Αθήνα 1986, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σ. 189-97) και στα άρθρα των Παναγιώτη Λαφαζάνη («Για τις "αναρχοαυτόνομες" και περιθωριακές ομάδες») και Παύλου Τσίμα - Σ. Χατζηδάκη («Η νεολαία και η αλλαγή») στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» (2.1980, σ. 69-83 και 5.1980, σ. 13-25, αντίστοιχα).
Για το κίνημα του 1990-91 συμβουλευθήκαμε τα φοιτητικά περιοδικά «Απόπειρα» και «Versus» (Νομικό Αθήνας), «Homo Politicus» (Πολιτικό Αθήνας), «Κραχ» (Οικονομικό Αθήνας), «Αεικίνητο» (ΕΜΠ) και «Προβοκάτσια... με αφορμή» (ΑΣΟΕΕ).






υλικο απο indymedia