ΚΚΕ Ή ΛΟΓΙΚΗ

ΚΚΕ, Οι αλάνθαστοι της “Αριστεράς” [μέρος 1ο]

Eagainst – 11/09/2011

Με αφορμή το 37ο Φεστιβάλ της νεολαίας του ΚΚΕ που θα πραγματοποιηθεί σε λίγες μέρες και έχει ως κεντρικά συνθήματα «Ο δικός σου δρόμος για τις δικές σου ανάγκες – Με το ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό», θα επιχειρήσουμε σ’ αυτό το άρθρο (που αποτελείται από δύο μέρη [1][2]) μια αναλυτική παρουσίαση και κριτική του ρόλου που κατέχει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος στην πολιτική σκηνή της χώρας, λαμβάνοντας υπόψη μας τις θέσεις του ΚΚΕ, τις δημοσιεύσεις του κομματικού εντύπου «Ριζοσπάστης», αλλά και όσα η ιστορία έχει καταγράψει. Θα αναφερθούμε σε πρόσφατες θέσεις του πολιτικού φορέα, στο ρόλο που έπαιξε σε διάφορές εξεγέρσεις, στην ιδεολογική του τοποθέτηση, στα ιστορικά του σφάλματα και τέλος, στην δική μας πρόταση, ως ατόμων που υπερασπίζονται την αυτονομία, προς το ΚΚΕ.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα, το οποίο αν και κραυγάζει υπέρ του κομμουνισμού, αν και φαινομενικά εναντιώνεται στο πολιτικό σύστημα και την κοινοβουλευτική δημοκρατία της αντιπροσώπευσης, συμμετέχει σε αυτό και σε όλες τις λειτουργίες του.

Επιθυμεί πράγματι το ΚΚΕ την ανάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη; Εργάζεται προς την κατεύθυνση της σοσιαλιστικής επανάστασης; Ασπάζεται τον επαναστατικό μαρξισμό; Άσχετα αν εμείς, που οραματιζόμαστε μια κοινωνία αυτονομίας, συμφωνούμε ή όχι και γιατί, με τα κομμουνιστικά προτάγματα, το ΚΚΕ εκπροσωπεί πράγματι τους «κομμουνιστές», ή παίζει σε βάρος τους μια κακοσκηνοθετημένη παντομίμα; Μπορεί να φτάσει κανείς με το ΚΚΕ στο Σοσιαλισμό; Και αν ναι, σε ποιο Σοσιαλισμό; Πώς είναι ο Σοσιαλισμός που οραματίζεται το ΚΚΕ και πώς επεδίωξε και επιδιώκει να πραγματοποιήσει τους στόχους του; Και τί τελικά επιθυμούν όσοι το στηρίζουν;

Ακόμα κι αν κάποιος θελήσει να είναι παραπάνω από καλοπροαίρετος, αναπόφευκτα θα οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι το ΚΚΕ αποτελεί μέρος του προβλήματος και όχι λύση – παραδοχή που ισχύει είτε δεχτούμε ότι το κόμμα πραγματικά εναντιώνεται στο πολιτικό σύστημα και την κοινοβουλευτική δημοκρατία είτε δεχτούμε το αντίθετο.

Στο άρθρο αυτό, δεν είναι δυνατόν ν’ αναφερθούμε σε όλα τα ιστορικά σφάλματα του ΚΚΕ, δεν είναι δυνατόν ν’ αναλύσουμε όλες τις άστοχες κινήσεις του, ν’ αναφέρουμε όλες τις ασυνέπειές του τόσο από άποψη πολιτικής ανάλυσης, όσο και από άποψη πολιτικών στρατηγικών και στοχεύσεων. Ούτε μπορούμε ν’ απαριθμήσουμε όλες τις παλινωδίες του. Ενδεικτικά μόνο καταγράφουμε μερικές στιγμές του, οι οποίες γεννάνε πάρα πολλά ερωτήματα.

-Ιανουάριος 1934. 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ. Αποφασίζεται ότι πρέπει να εγκαταλειφθεί ο σκοπός της σοσιαλιστικής επανάστασης (η γραμμή του επαναστατικού μαρξισμού) και να υιοθετηθεί αυτός της «αστικοδημοκρατικής επανάστασης». Το κόμμα πρέπει να συμμαχήσει με τους «φτωχομεσαίους», πρέπει να περιμένει «να ωριμάσουν οι συνθήκες», δεν πρέπει να εναντιωθεί άμεσα στο πολιτικό καθεστώς… Πρόκειται για την πιο μηχανιστική και αφελή ερμηνεία της θεωρίας των σταδίων (αν ο Λένιν την ερμήνευε με τον ίδιο τρόπο, η οκτωβριανή επανάσταση δεν θα είχε γίνει ποτέ). Η παλινόρθωση της μοναρχίας το 1935 και η έλευση του Μεταξά το 1936, φαίνεται να είναι, σε κάποιο βαθμό, αποτέλεσμα και των επιλογών αυτών.

-Μάιος 1944. Διάσκεψη του Λιβάνου. Το ΕΑΜ (στο οποίο συμμετέχουν κομμουνιστές, σοσιαλιστές και δημοκρατικοί ριζοσπάστες αλλά ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από το ΚΚΕ), δέχεται όλους τους όρους των Άγγλων και του Γ.Παπανδρέου και συμμετέχει στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, παραδίδοντας ουσιαστικά την εξουσία στα αστικά κόμματα (στο συγκεκριμένο σημείο φαίνεται να δικαιώνεται, εν τοις πράγμασι, ο Ταμτάκος) , παρόλο που κυριαρχούσε σχεδόν σε όλη την ελληνική επικράτεια. Τον Σεπτέμβριο του 1944, ακολούθησε η Συμφωνία της Καζέρτας, με την οποία το ΕΑΜ δέχτηκε να θέσει τις δυνάμεις του υπό την διοίκηση του άγγλου στρατηγού Σκόμπι…

-Δεκέμβριος 1944. Μετά το μακελειό της 3ης και 4ης Δεκεμβρίου από Άγγλους και χίτες, κατά τις οποίες πυροβολήθηκε το πλήθος, το ΕΑΜ αντί να χρησιμοποιήσει τον ΕΛΑΣ που ήταν πανίσχυρος, πείθεται ότι ο Τσώρτσιλ, υπό το βάρος της διεθνούς κοινής γνώμης θα συμβιβαζόταν, μην απαιτώντας την διάλυση και τον αφοπλισμό του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και χτυπάει τους Άγγλους μόνο στην Αθήνα (ίσως περιμένοντας έγκριση από τον Στάλιν, ο οποίος όμως σφυρίζει αδιάφορα για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα).

-12 Φεβρουαρίου 1945. Συμφωνία της Βάρκιζας. Το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ, παραδίδονται άνευ όρων στους Άγγλους (ας σημειωθεί ότι από 4 έως 11 Φεβρουαρίου, γινόταν η διαπραγμάτευση της Συνθήκης της Γιάλτας, με την οποία συμφωνήθηκε η Ελλάδα να περάσει στη σφαίρα επιρροής των Άγγλων). Η μη συμμετοχή του ΚΚΕ στις εκλογές του Μαρτίου του 1946 και το δεύτερο αντάρτικο που ακολούθησε, ήταν καταδικασμένες επιλογές μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας (ουσιαστικά του Λιβάνου). Αποτέλεσμα των γεγονότων αυτών, ήταν η ήττα του κινήματος, η εξόντωση χιλιάδων αγωνιστών (μελών του ΚΚΕ ή άλλων τάσεων του ΕΑΜ), οι εξορίες ή η προσφυγιά για χιλιάδες άλλους (και η γέννηση της χαφιεδολογίας ακόμα και στις κοινότητες του εξωτερικού, π.χ. γεγονότα Τασκένδης), ο εκφασισμός μιας ολόκληρης κοινωνίας με την δημιουργία του παρακράτους, την καταπίεση, τις δηλώσεις νομιμοφροσύνης κλπ.

-Ιούλιος 1965 (αποστασία) – 21.4.1967 (πραξικόπημα συνταγματαρχών). Το ΚΚΕ αδυνατεί να κάνει μια ρεαλιστική πολιτική ανάλυση κατά την περίοδο αυτή. Μέχρι την 19.4.1967, η επίσημη θέση του ήταν ότι δεν υπάρχει πιθανότητα εκτροπής και πραξικοπήματος. Αποτέλεσμα αυτής του της στάσης, ήταν να πιαστεί στον ύπνο και το ίδιο και ολόκληρη η κοινωνία που, αν μη τι άλλο, θεωρούσε ότι για ένα τέτοιο θέμα ο «λόγος του μετράει».

-Φεβρουάριος 1968. Ενώ έχει εγκαθιδρυθεί η χούντα, το ΚΚΕ καταφέρνει να διασπαστεί, αποδυναμώνοντας ακόμα περισσότερο το κομμάτι της κοινωνίας που προσπαθούσε να οργανώσει μια αντιχουντική δράση. Η εμμονή στις σχέσεις εξάρτησης και υπακοής με την ΕΣΣΔ φάνηκε ισχυρότερη από την ανάγκη για αντίδραση στους χουντικούς εγκληματίες.

Θα έπρεπε ίσως να μιλήσουμε και για τους ατελείωτους καταλόγους αγωνιστών και διανοητών που πέρασαν από αυτό (και οι οποίοι, αν μη τι άλλο, προσέφεραν πάρα πολλά στο ίδιο το ΚΚΕ και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς στις τάξεις του ή γενικά συνέβαλαν με την προσπάθειά τους στην ενδυνάμωση του εργατικού κινήματος) και αποκηρύχθηκαν, κατασυκοφαντήθηκαν, προδόθηκαν, διαγράφηκαν, απομονώθηκαν (π.χ. Πουλιόπουλος, Βελουχιώτης, Πλουμπίδης, Στίνας, Καστοριάδης, Ταμτάκος) ή τον πολιτικό απομονωτισμό του ο οποίος εκφράζεται π.χ. με τις «χωριστές πορείες» σε περιόδους κρίσης του καπιταλισμού, ή το γεγονός ότι το ΠΑΜΕ (συνδικαλιστικό όργανο του κόμματος) δεν υποστήριξε καμία κινητοποίηση ή απεργία που δεν προετοιμάστηκε ή καθοδηγήθηκε από το ίδιο (π.χ. οι 35 ημέρες απεργίας των δασκάλων το 2007, οι αντιδράσεις των φοιτητών τον ίδιο χρόνο), ή τα τελευταία γεγονότα που διαδραματίστηκαν στον 902…

Αλλά θα περιοριστούμε στην στάση που κράτησε για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το Νοέμβριο του 1973, στην εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008 και στην στάση που έχει απέναντι στις λαϊκές Συνελεύσεις των τελευταίων μηνών.

ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ

17 Νοέμβρη 1973, Πολυτεχνείο

Είναι πλέον γνωστό σε όλους μας το πώς ξεκίνησε η εξέγερση του Πολυτεχνείου (αν όχι μπορείτε να δείτε μία συνέντευξη εδώ), όπως επίσης, μάς είναι πλέον γνωστό πως η εξέγερση δεν ήταν κάτι προσχεδιασμένο από καμία πολιτική δύναμη. Κι όμως, το Φλεβάρη του 74′, στο 8ο φύλλο της Πανσπουδαστικής κυκλοφορεί πλαστή ανακοίνωση της συντονιστικής επιτροπής του Πολυτεχνείου, με την οποία καταγγέλλει προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, από 350 περίπου οργανωμένους πράκτορες της ΚΥΠ. Δημοσιεύουμε παρακάτω ολόκληρο το εν λόγω κείμενο (κάντε κλικ πάνω στην εικόνα και zoom στη συνέχεια ώστε να είναι ευκολότερη η ανάγνωση)

Λίγους μήνες πριν εκδηλωθεί η εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι νεοέλληνες πολιτικοί (που επί έξι χρόνια ενέκριναν σιωπηρά τη δικτατορία) διεξήγαγαν συνεννοήσεις «κάτω από το τραπέζι» με τους συνταγματάρχες, για επιστροφή στη «δημοκρατική ομαλότητα». Κάτι τέτοιο αποτελούσε επιθυμία και των δικτατόρων, προκειμένου να εξέλθουν της εξουσίας χωρίς ποινικές συνέπειες. Το σχήμα που είχαν προκρίνει οι δύο πλευρές ήταν μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», στην οποία θα συμμετείχαν όλα τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένης κατά πάσα πιθανότητα τής αυτοαποκαλούμενης «επίσημης» κομμουνιστικής αριστεράς.

Η αυθόρμητη και παντελώς απρόβλεπτη εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, χαλούσε τις ενδοεξουσιαστικές μηχανορραφίες, υπονόμευε το μεταπολιτευτικό μοίρασμα της εξουσιαστικής πίτας και εξέθετε ανεπανόρθωτα, τόσο τη δικτατορία, όσο και τους πολιτικάντηδες της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας». Άλλωστε η εξέγερση δεν είχε σαν στόχο μια απλοϊκή επάνοδο στον κοινοβουλευτισμό και στους παραγκωνισμένους πολιτικάντηδές του, αλλά μια βαθύτερη ποιοτική αλλαγή της νεοελληνικής κοινωνίας.

Από τη δύσκολη θέση ανέλαβε να βγάλει τους νεοέλληνες πολιτικάντηδες η ΚΝΕ, αφού στο εικονιζόμενο ντοκουμέντο (φύλλο αρ.8, Νοέμβριος 1973, της φοιτητικής της εφημερίδας «Πανσπουδαστικής»), όπου αποκαλεί πράκτορες της Κ.Υ.Π. τους καταληψίες του Πολυτεχνείου και καλεί σε …απομόνωσή τους. Σαν απάντηση των εξεγερμένων σε αυτές τις σταλινικές ρυπαρότητες, προέκυψε και το γνωστό ειρωνικό αντικομμουνιστικό σύνθημα «Προβοκάτορα Λαέ».

Τελικά τόσο το ΚΚΕ, όσο και οι άλλες «δημοκρατικές δυνάμεις», όταν είδαν ότι η εξέγερση φούντωνε (κυρίως από τη δεύτερη ημέρα) επέτρεψαν σε μέλη τους να μπουν στο Πολυτεχνείο δίπλα στους κομματικά ανένταχτους, που αποτελούσαν και τον κορμό των εξεγερμένων. Τότε επινόησαν και τα περί δήθεν προβοκατόρικης αρχικής κατάληψης (στις 14/11/1973), την οποία δήθεν «εξυγίανε», η είσοδος της ΚΝΕ στο Πολυτεχνείο (μια μέρα αργότερα…). Ο στόχος τους ήταν φυσικά να μην χάσουν την ευκαιρία να εκμεταλλευθούν προς όφελός τους την κατάσταση. Αυτοί ήταν οι πραγματικοί προβοκάτορες, που αργότερα κάθισαν και στα κοινοβουλευτικά έδρανα.

Σημειωτέον πως το ΚΚΕ και η ΚΝΕ αν και έχουν κάνει σαφές ότι δεν θεωρούν έγκυρη αυτή την ανάλυση, ποτέ δεν αποκήρυξαν ανοιχτά το δελτίο αυτό της παράνομης «ΑντιΕΦΕΕ», απεναντίας το 2004, με αφορμή τη συμπλήρωση 31 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η νεολαία του κόμματος έκανε και πάλι σημαία της αυτή την παραχάραξη των πραγματικών γεγονότων, αναρτώντας το σχετικό φύλλο στο ταμπλό της.

Δεκέμβρης 2008

Τον Δεκέμβρη του 2008, τις ημέρες που η νεανική ορμή ξεχυνόταν στους δρόμους, που αμφισβητήθηκε σε όλη τη χώρα η κάθε μορφής εξουσία και οι νέοι διεκδίκησαν ενωμένοι την δικαιοσύνη, το ΚΚΕ τήρησε την στάση ακροδεξιού κόμματος, απέναντι σε ότι αυτό δεν μπορεί να ελέγξει. Πιο συγκεκριμένα:

1. Aνέδειξε τη διάσταση των καταστροφών και των «κουκουλοφόρων» (με την έννοια που τους δίνουν τα ΜΜΕ..) ως το κεντρικό σημείο της εξέγερσης.

2. Έφτασε στο τραγικό σημείο να δηλώσει ότι … ακόμη και αν κατέβαιναν 50.000 κουκουλοφόροι, θα καταδίκαζε την εξέγερση. Όμως, στην περίπτωση αυτήν η επιρροή του ΚΚΕ θα ήταν ούτως ή άλλως μηδαμινή.

3. Αδιαφόρησε και στάθηκε εχθρικά στην έκφραση του δίκαιου θυμού της νεολαίας, αλλά και ιδιαίτερα της εργατικής νεολαίας.

4. Επέκρινε το κράτος για την κατασταλτική του ανικανότητα να τσακίσει τους «κουκουλοφόρους». Σε αυτό το σημείο τοποθετήθηκε δεξιότερα και από τον Παυλόπουλο και συνέκλινε με το ΛΑ.Ο.Σ. σχετικά με την νομιμότητα.

5. Απέδωσε τη βία όχι στις κοινωνικές επιπτώσεις της χρόνιας καταπίεσης – γεγονός απόλυτα συμβατό με την κοινωνική δυναμική και τις αρχές του Ιστορικού Υλισμού – αλλά, για ακόμα μία φορά, στην «υποκίνηση». Ταυτίστηκε έτσι με τις δεξιόστροφες θεωρίες συνωμοσίας.

6. Ενώ μιλά συνεχώς για επαναστατικές διαδικασίες στο μέλλον, αρνήθηκε να δει την κοινωνική διάσταση μιας εξέγερσης που ήταν παρούσα και είχε δυναμική.

Τώρα, σβήστε από το παρακάτω  κείμενο τις λέξεις «Λιάνα» και «ΚΚΕ», ξεχάστε την εφημερίδα που δημοσιεύθηκε το καταπληκτικό αυτό έργο τέχνης και κλείστε τα μάτια.. Βάλτε ένα φίλο σας να σας ξαναδιαβάσει το κείμενο και σκεφτείτε: σε τι είδους έντυπο, ποίου πολιτικού χώρου είναι το πιθανότερο ν’ ανήκει αυτό το διηγηματάκι καλών προθέσεων που είναι γεμάτο από σκληρό λυρισμό και μπατσικό ρεαλισμό;

                “Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά”, 28 Δεκέμβρη του 2008

    Άκου με προσεχτικά φίλε, χωρίς να με διακόψεις. Ξέρω πως έχεις βοηθήσει πολλούς ανώνυμους ν’ ακουστεί η φωνή τους, γι’ αυτό σε παίρνω κι εγώ. Ελπίζω να φερθείς και σε μένα όπως στους άλλους.

    Λοιπόν, ναι του την άναψα! Και δεν το μετανιώνω, να το ξέρεις, μόνο που άλλον νόμιζα ότι βαρούσα, αν και καλά να πάθει το κωλόπαιδο, το πλουσιόπαιδο που γύρευε να κάνει πλάκα σε μας, που μας έβριζε κωλόμπατσους και τα τέτοια…

    Κι όλοι εσείς που ουρλιάζετε τώρα στα κανάλια και μυξοκλαίτε, δεν ξέρετε τίποτα ή ξέρετε και κάνετε τον παλαβό. Λένε λοιπόν κάποιοι από σας πως έπρεπε να πάω σε ψυχίατρο αφού ήμουνα λέει με σπασμένα νεύρα, ή να φύγω από την Αστυνομία και να μην κρατάω όπλο και άλλα τέτοια… Τόσα ξέρουν οι κοπρίτες, οι καναλάκηδες και όλοι οι βολεμένοι. Μόνο εκείνη η καριόλα η Λιάνα σα να μου φάνηκε πως το πλησίασε το θέμα, λέγοντας πως μ’ έχουνε καρφωμένο δέκα χρόνια στα Εξάρχεια! Έχει τις πληροφορίες της αυτή, όπως όλοι στο σινάφι σας, μόνο που τις χρησιμοποιείτε όπως και όταν σας βολεύει…

    Νομίζω λοιπόν πως ακούω τους αραχτούς όλους στους καναπέδες να λένε, «δηλαδή δεν πρέπει όλοι να περνούν από ψυχίατρο;» και άλλες τέτοιες μαλακίες. Όπως ας πούμε, περνάνε από ψυχίατρο οι γιατροί, οι δικαστές και τόσοι άλλοι που σε σφάζουν ή σε ξεφτιλίζουν όταν σε πετυχαίνουν στο «γήπεδό» τους, τα νοσοκομεία και τα δικαστήρια δηλαδή. Δηλαδή, πόσοι σε υπεύθυνες θέσεις περνάνε από ψυχίατρο κανονικά και μετά από κάποια διαστήματα στην υπηρεσία; Δεν μπορεί να είσαι ή να φαίνεσαι καλά και ξαφνικά κάτι να στη βαρέσει; Να σε κερατώνει η γυναίκα σου ας πούμε ή κάτι άλλο σοβαρότερο ή να σε κάψει η καθημερινή υπηρεσία, ειδικά αν δε σου δίνουν άδεια, δεν πας διακοπές γιατί πότε το ένα πότε το άλλο, η υπηρεσία θεωρεί πως πρέπει να ανακαλέσει τις άδειες και όλα τα σχετικά; Για να μη σου θυμίσω πως οι τελευταίοι που μπορούν να εξετάσουν και να κρίνουν αν είσαι ψυχικά εντάξει είναι οι ψυχίατροι, έτσι δε λένε; Και να μη σου θυμίσω πόσοι πολιτικοί αποδείχτηκε πως ήταν βαρεμένοι και σε άλλη περίπτωση θα τους είχανε δεμένους, όχι αμολητούς να κυβερνάνε τον κοσμάκη, ούτε να σου θυμίσω πόσοι στρατιωτικοί που δίνουν διαταγές στα παιδάκια είναι για τα σίδερα, άσε που… αλλά τι να πρωτοπείς…

    Λοιπόν, εγώ, είν’ αλήθεια πως υπηρετώ κοντά δέκα χρόνια εκεί, που λέει η έτσι. Το προσπάθησα τρεις φορές μετά τα τρία πρώτα χρόνια να την κάνω με μετάθεση, έπιασα διάφορους, παρακάλεσα αλλά τίποτα! Δεν είχα βλέπεις βύσμα, άσε που είχα και τη φωλιά μου λερωμένη από την αρχή. Ύστερα τα παράτησα και κάπου μάλλον βολεύτηκα, έμαθα τη «δουλειά», έμαθα να λουφάρω και κοίταξα να στήσω κι εγώ μια οικογένεια που μέχρι τότε είχα στερηθεί. Αλλά ησυχία δεν είχαμε ποτέ. Πότε ο ένας πότε ο άλλος είμαστε οι μόνιμοι στόχοι. Οι πολιτικοί και οι διάφοροι κομπιναδόροι κάνουν τις αρπαχτές τους κι εμείς γινόμαστε σάκοι του μποξ – «γι’ αυτό πληρώνεστε ρεμάλια!» φωνάζει συχνά ο διοικητής, ενώ οι υψηλά ιστάμενοι είναι πιο ευγενείς αλλά και πιο σκληροί. «Κυρίους» μας προσφωνούν αλλά στάζουνε φαρμάκι και μας στέλνουν στο στόμα του λύκου.

    Ξέρεις πόσες φορές πήγαν να με κάψουν σαν λαμπάδα αυτά τα κωλόπαιδα, οι φονιάδες οι κουκούλες; Ξέρεις με τι τέχνη φτιάχνουν και πετάνε τις μολότοφ; Πάνω στη μαρκίζα τις αμολάνε κάτω από κει που καθόμαστε να προστατευτούμε, κι έρχεται η φωτιά και σε λούζει… τρεις φορές με έχουνε κάψει και τη γλίτωσα με μέτρια εγκαύματα σε όλο το σώμα. Ξέρεις εσύ που με δείχνεις με το δάχτυλο, ξέρεις πόσες φορές γύρισα στο σπίτι με τα αίματα και το δέρμα μου καμένο και με ρωτούσαν τα παιδιά μου τι έπαθα και κρυβόμουνα για να μη με δουν καμένο και κλαίγανε;

    Ενα κομμάτι ψωμί έβγαζα κι εγώ, το παιδί της παραδουλεύτρας από το χωριό, με τον πατέρα χαμένο στο πιοτό, να γυρίζει στο σπίτι και να τσακίζει στα χαστούκια κι εμένα και τη μάνα μου γιατί δεν του άρεσε πότε το ένα πότε το άλλο…

    Και πώς βρέθηκα στο Σώμα δε θα το αναλύσω, αν και ξέρω πως όλοι ξέρετε πάνω – κάτω με ποιο τρόπο μας χώνουν στο τσουβάλι, όπως τα φίδια που τα αμολάνε μετά – μας αμολάνε δηλαδή, γιατί να μην το ομολογήσω; – μας στέλνουνε καταπάνω στον κοσμάκη. Λεπτομέρειες δεν τολμάω να σου πως, πάντως εκείνο το βράδυ αφού με σύρανε με κλοτσιές και μπουνιές στην Ασφάλεια, με μούρη πρησμένη και αίματα να τρέχουν από τα χείλια και τη σπασμένη μύτη – όλα για μια μηχανή που είχα κλέψει από το πάρκινγκ, κάναμε απίθανες κόντρες τότε, τι άλλο να κάναμε, πεταμένοι απ’ όλους, μάνα, πατέρα, χωρίς φράγκο στην τσέπη, από το σχολείο τρεις αποβολές και στο τέλος έπρεπε ν’ αλλάξω σχολείο, και τι να το κάνω το σχολείο; – αφού λοιπόν με αφήσανε χωρίς φαΐ και νερό τρεις μέρες, μου είπαν: «ή δέκα χρόνια μέσα ή στην Αστυνομία και θα κάνεις ό,τι σου λέμε, γκέγκε μάγκα;». Διάλεξα τα σίγουρο ψωμί και να μας, δέκα χρόνια στη σφηκοφωλιά, στα Εξάρχεια με όλο εκείνο το αληταριό, που τους ήξερα και από τη μια και από την άλλη – και ανάμεσά τους κάμποσους παραστρατημένους. Μήπως ξέρεις φίλε τι ρόλο παίζουν πολλοί από αυτούς; Δικοί μας είναι, τι δικοί μας δηλαδή, της Ασφάλειας είναι και από κει παίρνουν οδηγίες, πότε θα την ανάψουν τη μια ή την άλλη φωτιά εδώ κι εκεί! Για πες μου εσύ που είσαι έξυπνος και σπουδαγμένος, γιατί δε χτυπάνε κανένα στόχο πλουτοκρατίας, κανέναν με γιοτ, με αυτοκίνητα ακριβά και τεράστιες περιουσίες; Γιατί χτυπάνε τον μεροκαματιάρη με το μαγαζάκι, τον περιπτερά και άλλους ανυπεράσπιστους; Δειλά πραχτοράκια της μαύρης συμφοράς είναι, πεμπτοφαλαγγίτες τους έλεγε ο μόνος σοβαρός και τίμιος άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου, ένας δικηγόρος που έλεγε πως είναι με το ΚΚΕ, αλλά είναι έξω και απ’ αυτό γιατί θέλει λέει να είναι ανεξάρτητος.

    Λοιπόν, τον φουκαρά το μικρό τον έφαγα.

    Είχα φτάσει στο αμήν, και πώς φτάνει κανείς στο αμήν δε θα στο αναλύσω, πάντως είχα μπουχτίσει. Με βρίζανε τα κωλόπαιδα, με είχαν βρίσει τουλάχιστον άλλες πενήντα φορές την ίδια μέρα, βρίζανε τη μάνα μου – «γαμώ το μ… που σε πέταγε» μου είχε φωνάξει ένα καθίκι το ίδιο απόγευμα – και είχα φτάσει ως το λαιμό – σου είπα ότι η μάνα μου ήταν παραδουλεύτρα, τίποτε άλλο δε σου λέω. Κάτι αυτές οι βρισιές, κάτι οι σπόντες του αστυνόμου την προηγουμένη «δεν κάνετε για τη δουλειά για την οποία προσληφθήκατε, και πλησιάζει η λήξη ή ανανέωση της σύμβασής σας και πρέπει να αποδείξετε πως αξίζετε το ψωμί που τρώτε…» και άλλα τέτοια.

    Ξέρεις πώς είναι να έχεις το σιδερικό στη θήκη και να σε βλαστημάνε και να σου πετάνε μπουκάλια που μπορεί να είναι και μολότοφ; Όχι φίλε, δεν ξέρεις, και να μην αξιωθείς να μάθεις, στο λέω εγώ, ο γιος της πλύστρας που θέλησα να ζήσω έξω στην κοινωνία και με στολή εξουσίας και όχι στη φυλακή.

    Τον σημάδεψα και πρώτη φορά το χέρι μου δεν έτρεμε. Γιατί πρώτη φορά δεν είχα πιει πριν βγω περιπολία – στο λέω κι αυτό και να μείνει μεταξύ μας: αν κρατήθηκα τόσα χρόνια και δε σκότωσα, είναι που έπινα μισό μπουκάλι ουίσκι πριν βγούμε περίπολο και έτσι ό,τι κι αν άκουγα για τη μάνα μου και το αντριλίκι μου το πέρναγα ντούκου – έχω ακούσει πως άμα μεθύσεις βγαίνει ο πραγματικός εαυτός σου κι εγώ είμαι καλό παιδί στο βάθος και όλοι στην υπηρεσία το ξέρουν και μ’ αγαπάνε, αλλά και με εκμεταλλεύονται. Και δε θα σου πω τι καλοσύνες έχω κάνει εγώ στη ζωή μου, γιατί θα με περάσεις ή για παινεψιάρη ή για μαλάκα. Μέσα στο πιοτό κατάλαβα σιγά σιγά και τον πατέρα μου, που δεν ήταν κακός άνθρωπος έστω κι αν μεθώντας έβγαινε η κακή του πλευρά. Να σου πω κάτι; Αποτυχημένος σε όλα ήτανε, γι’ αυτό έπινε. Όπως κι εγώ δηλαδή: Τι πέτυχα στη ζωή μου; Τίποτα! Ένας μπάτσος έγινα κι αυτό από σπόντα, όπως σου είπα, και μάλιστα χωρίς καν μόνιμη σύμβαση. Και να ‘ρχονται αυτά τα κωλόπαιδα, που δεν έχουν δουλέψει στη ζωή τους, που δεν ξέρουν τι θα πει βάρδια και ξενύχτι, τι πάει να πει μεροκάματο και τι σφαλιάρα κάθε είδους από το αφεντικό και να σου ρίχνονται μετά από δώδεκα ώρες ορθοστασία στις γωνίες ή στις εισόδους τραπεζων, να ‘ρχονται και να σε βρίζουν και να σου πετάνε ό,τι βρουν στο δρόμο. Και να σου πω κάτι άλλο; Πόσοι από αυτά τα κωλόπαιδα είναι εργαζόμενοι των 700 ευρώ που λένε και ξαναλένε; Να σου πω εγώ; Κανένας! ‘Η κάτι πρεζόνια είναι ή κάτι τύποι από τα βόρια προάστια που βαριούνται στη σιγουριά του σπιτιού ή τα πραχτοράκια, οι πεμπτοφαλαγγίτες που λέγαμε πριν. Ποιος μεροκαματιάρης προλαβαίνει να βγει στους δρόμους, πόσοι από τους αναγκεμένους έχουν τέτοιες πολυτέλειες; Εντάξει, είμαι απόλυτος θα μου πεις, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία αυτού που λέω.

    Λοιπόν, για να τελειώνω γιατί σε ζάλισα: το έκανα!

    Πριν, σου έλεγα πως τον σημάδεψα και έτσι έγινε, όπως ήμουνα με το αίμα στο κεφάλι. Όμως, φίλε, πρέπει να σου πω πως δε θυμάμαι αν εκείνη τη στιγμή που πάτησα τη σκανδάλη, σημάδευα ακόμη τον πιτσιρικά ή το χέρι μου είχε κατέβει. Και μη νομίσεις πως πάω να πω ότι δεν το ‘κανα, αφού ξέρω ότι εσύ δε θα με δώσεις. Απλά, δε θυμάμαι γιατί το μυαλό μου έχει σκεπαστεί από μια θολούρα και έχω χάσει εκείνες τις στιγμές τελείως. Για να μη λέω πολλά: δεν ξέρω ποια δύναμη ή ποια κούραση μου κατέβασε το χέρι – αν το κατέβασε – πάντως ό,τι έγινε, έγινε χωρίς τη θέλησή μου.

    Και να στο πω; Ενα βουνό έχει πέσει πάνω μου από την επόμενη στιγμή που έφυγε η σφαίρα και είδα το κορμάκι του πιτσιρικά να διπλώνεται στις πλάκες. Όταν σκέφτομαι πως θέρισα μια ψυχούλα που δεν είχε κάνει ούτε ένα βήμα ακόμα στη ζωή, άνετο ή ζόρικο βήμα – τι σημασία έχει;

    Αλλά φίλε, είχε φτάσει ένας κόμπος και μ’ είχε πνίξει, αν δεν τράβαγα το πιστόλι εκείνη τη στιγμή θα είχα πεθάνει από ασφυξία. Όλο τον τελευταίο καιρό με είχε μαγκώσει ένα μούδιασμα – ξέρεις τι σημαίνει μούδιασμα; – ένα μούδιασμα που ξεκίνησε από τα πόδια και σκαρφάλωνε σιγά σιγά στο λαιμό. Δε θα το πιστέψεις φίλε, όμως με το που έφυγε η σφαίρα, μου φάνηκε πως πήρε μαζί της κι αυτόν τον βραχνά, έστω κι αν αυτό κράτησε όσο και η διαδρομή του βλήματος που άφησα να φύγει μέσα στο πάθιασμά μου. Ξέρω καλά πως θα με κυνηγάει πάντα αυτή η στιγμή αλλά πίσω δεν μπορώ να τη φέρω ούτε τη σφαίρα ούτε τη ζωούλα του πιτσιρικά. Όλοι εσείς που σήμερα φωνάζετε και χτυπιέστε τάχα, θα το προσπεράσετε γρήγορα, θα το ξεχάσετε μέχρι τις επόμενες δυο – τρεις μέρες, όπως ξεχάστηκαν τόσα και τόσα φριχτά εγκλήματα, δικά μας ή των άλλων, των επωνύμων που δεν τους αγγίζει ούτε νόμος ούτε συνείδηση. Έτσι κυλάει η ζωή, με όλες τις καθημερινές σκοτούρες, γιατί έτσι πρέπει, οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι νεκροί με τους νεκρούς. Εγώ βέβαια εδώ σημαδεύτηκα και εδώ θα καρφωθώ, αλλά δε θ’ αφήσω να το καταλάβει κανείς και πιστεύω πως εσύ θα κρατήσεις το μυστικό που σου εμπιστεύτηκα.

    Να το ξέρεις: ό,τι και να δείξει η βαλλιστική που θα γίνει, όπως πάντα, εγώ δε θα το παραδεχτώ δημόσια πως του την άναψα και μάλιστα εν βρασμώ, που λένε, ούτε πως τον σημάδεψα κατάστηθα. Έχω τρία παιδιά να μεγαλώσω κι εγώ. Ναι, σαν εκείνο που σκότωσα, θα μου πεις, το ξέρω και τα δικά μου έχουν μόνο εμένα και τη μάνα τους, δεν έχουν σπίτι ιδιόκτητο, δεν έχουν τρία αυτοκίνητα, δεν έχουνε νταντάδες και καθηγητές στο σπίτι. Δε θα έχουν καλά καλά να φάνε άμα εγώ μπω φυλακή.

    Ούτε συγγνώμη με παίρνει να ζητήσω, γιατί θα είναι σα να ομολογώ. Άλλωστε, πόσοι απ’ όλους αυτούς που κακοποιούν κάθε μέρα τους ανθρώπους – και δεν είναι και λίγοι, κοίταξε στα ρετιρέ της παλιοκοινωνίας μας και θα καταλάβεις τι εννοώ – πόσοι απ’ αυτούς ζήτησαν συγνώμη; Όχι, δεν οφείλω κανένα συγγνώμη σε κανέναν, κανέναν από τούτη τη βρωμοκοινωνία που ζούμε, εκτός ναι, εκτός από κείνο το παιδάκι που έστειλα στον άλλο κόσμο, αλλά όπως σου είπα, θα είναι η καταδίκη μου, άλλωστε τι θα άλλαζε αν ζητούσα συγγνώμη; Θα έφερνα πίσω τον πιτσιρικά ή θα μου το αναγνώριζαν σαν ελαφρυντικό;

    Εμένα η μόνη μου ελπίδα τώρα είναι οι εγγυήσεις που μας έχουν δώσει από τότε που μπήκαμε στο Σώμα, πως ό,τι κι αν κάνουμε θα το κουκουλώσουν, αρκεί να πειθαρχούμε στις διαταγές των ανωτέρων.

    Και μου το ‘χουν υποσχεθεί πως κι εγώ θα πέσω στα μαλακά.

    Τόσα χρόνια κάνω τον μαλάκα, μου το χρωστάνε.

    Κυρίως φοβούνται, μην ανοίξω εγώ και άλλοι πολλοί το στόμα μας.

    Γι’ αυτό θα μου το κλείσουν απαλά και κομψά. Κρατώντας, μέχρι να περάσει η μπόρα μου, το στόμα των παιδιών μου γεμάτο. Που με τη σειρά τους, μεγαλώνοντας, θα βαδίσουν στα χνάρια μου, τη λαμπρή «σταδιοδρομία» μου.

    Γιατί άλλη επιλογή δεν έχουν.

    Όπως κι εσύ και τόσοι άλλοι που νομίζουν πως ποτέ δε θα τους αγγίξει η κακιά η ώρα.

    Όλοι στο ίδιο καζάνι κλωθογυρνάμε βλαστημώντας την τύχη μας που δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε.

    Ριζοσπάστης 28 Δεκέμβρη 2008 “

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ

«Η φλόγα της Ισπανίας ήρθε και στην Ελλάδα» τόνισε η γραμματέας του ΚΚΕ, μιλώντας το βράδυ της 26.5.2011 στο Δημοτικό Ωδείο Λάρισας. «Κάποιοι πήγαν να εκμεταλλευτούν αυτό το Κίνημα, αλλά κάποιοι πήγαν αυθόρμητα» δήλωσε και τάχθηκε υπέρ της κοινωνικής συμμαχίας για την ανατροπή του σημερινού πολιτικού συστήματος, σημειώνοντας ότι «οι πλατείες που γεμίζουν αυθόρμητα από αγανακτισμένους εύκολα αδειάζουν» και εξήρε τους αγώνες που έχουν αφετηρία τους εργατικούς αγώνες.

Την αποτελεσματικότητα των κινητοποιήσεων των «αγανακτισμένων» αμφισβήτησε η γραμματέας του ΚΚΕ, μιλώντας στο πλαίσιο της επίσκεψής της στις εγκαταστάσεις της ΠΥΡΚΑΛ (την 5.6.2011): «Δεν φοβούνται τα κινήματα της πλατείας όσο και αν σε αυτά συμμετέχουν μάζες, κόσμος με διάθεση πραγματικά να διεκδικήσει κάποια αλλαγή – αν κι εδώ είναι λίγο θολά τα πράγματα, τι θέλει ο καθένας», είπε και πρόσθεσε ότι εκείνο που φοβούνται όσοι βρίσκονται απέναντι στους πολίτες είναι “η ταξική πάλη, η πάλη στους τόπους δουλειάς”. Όπως διευκρίνισε, «δεν τους νοιάζει, εφόσον στα εργοστάσια οι εργάτες υπογράφουν ατομικές συμβάσεις, δέχονται να υπογράφουν ότι παίρνουν πλαστό εισόδημα, δέχονται να κάνουν υπερωρίες χωρίς αμοιβή. Αυτό θέλουν και σου λένε: Πήγαινε σε μια πλατεία να εκτονωθείς. Θα πας μια μέρα, δυο, τρεις, ένα μήνα, θα κουραστείς». Η γενική γραμματέας του ΚΚΕ δήλωσε ότι το κόμμα δεν υποτιμά τις πλατείες –«κι εμείς κάνουμε κεντρικές κινητοποιήσεις», είπε-, αλλά πρόσθεσε ότι ο αγώνας δεν μπορεί να μείνει εκεί. «Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα, δεν είναι απλώς ένα κίνημα, χρειάζεται ένα κίνημα αποτελεσματικό, γιατί πολύ εύκολα, όταν διαψευστούν οι ελπίδες, τις διαδέχεται η απογοήτευση».

Ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ για τους «αγανακτισμένους» της 8ης Ιουνίου 2011

             Είναι ενθαρρυντικό στοιχείο να βρίσκεται λαός και νεολαία στο δρόμο διαδηλώνοντας τη συσσωρευμένη οργή του. Μπορεί να διαμορφώσει ένα κλίμα πιο ουσιαστικής αγωνιστικής ανάτασης, αν μετεξελιχθεί σε πιο αποφασιστική συμμετοχή στο οργανωμένο ταξικό λαϊκό κίνημα που παλεύει για να αποκρούσει και να ανατρέψει τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική και όχι να αλλάξουν τα πρόσωπα στην κυβέρνηση, ή να γίνουν μικροδιορθώσεις στα μνημόνια των μονοπωλίων.

    Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη, για να αντιμετωπίσει ο λαός την καπιταλιστική βαρβαρότητα, να βγάλει σωστά συμπεράσματα, να κατανοήσει τις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, του χρέους, των κλιμακούμενων μνημονίων, να δει καθαρά ότι οι υπεύθυνοι είναι η πολιτική, τα κόμματα και η ΕΕ που υπηρετούν την κερδοφορία και τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Είναι καιρός οι λαϊκές συνειδήσεις να κάνουν πολιτικό, ιδεολογικό άλμα, να απεγκλωβιστούν από τα ιδεολογήματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, να εμπιστευτούν το ΚΚΕ. Το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να δώσει πια τίποτα καλό για το λαό, είναι ξεπερασμένο, σαπίζει, μόνο φτώχεια, κρίσεις, πολέμους θα φέρνει.

    Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που πολύ πριν φέρουν το μνημόνιο καλούσε το λαό σε ξεσηκωμό, όταν η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του έκρυβαν τις αιτίες και τον καθησύχαζαν για τις συνέπειες της κρίσης, γι’ αυτά που θα έφερναν. Άλλωστε το ΚΚΕ είχε προβλέψει ότι αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν και αυθόρμητα μαζικά ξεσπάσματα δίπλα στις μάχες που δίνει το οργανωμένο ταξικό λαϊκό κίνημα.

    Το ΚΚΕ έγκαιρα και πριν τις εκλογές προειδοποίησε το λαό για τη θύελλα που θα έφερναν, είτε εκλεγόταν στην κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ είτε η ΝΔ. Έγκαιρα και με θάρρος πρόβλεψε ότι η πλουτοκρατία, η κυβέρνηση, η ΕΕ κήρυξαν στο λαό πόλεμο και τον κάλεσε να απαντήσει με ανυπακοή, απειθαρχία και αντεπίθεση για να μην πληρώσει αυτός την κρίση, το χρέος και τα αδιέξοδα του συστήματος. Στα τρομοκρατικά διλήμματα «χρεοκοπία ή βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα» έδωσε με θάρρος ξεκάθαρη απάντηση: Καμιά θυσία για τα κέρδη, την κρίση και το χρέος. Την κρίση και το χρέος να πληρώσει η πλουτοκρατία. Πατριωτισμός είναι να μην χρεοκοπήσει ο λαός.

    Το ΚΚΕ με αίσθημα ευθύνης και εμπιστοσύνης απευθύνεται στα λαϊκά στρώματα που βγαίνουν σήμερα στο δρόμο και τους επισημαίνει ότι οι αγώνες που δεν στοχεύουν στους υπεύθυνους και τις αιτίες δεν μπορούν να φέρουν ουσιαστικά αποτελέσματα και τα καλεί να προχωρήσουν αποφασιστικά προς τα εμπρός.

    Η γενική απαίτηση «κάτω το μνημόνιο» επί της ουσίας δεν λέει τίποτα, αν δεν γίνει αφετηρία για την παρεμπόδιση κάθε αντιλαϊκής πολιτικής, αν δεν συνοδεύεται με «κάτω τα μονοπώλια, η ΕΕ και τα κόμματα που τα υπηρετούν». Αλλιώς, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα φέρνουν συνεχώς χειρότερα μνημόνια. Αυτό κάνουν σε όλες τις χώρες της ΕΕ, ανεξάρτητα από το ύψος τους χρέους. Δεν γίνεται να γυρίσουμε προς τα πίσω σε λύσεις που δοκιμάστηκαν σε προηγούμενες δεκαετίες.

    Η διαμαρτυρία κατά της ανεργίας για να έχει νόημα πρέπει να συνοδεύεται και με την πάλη να γίνουν λαϊκή – κοινωνική περιουσία οι μεγάλες επιχειρήσεις. Όσο ανήκουν στους καπιταλιστές, αυτοί θα καθορίζουν την οικονομία και την παραγωγή, που είτε βρίσκεται σε φάση ανάπτυξης είτε κρίσης δημιουργεί ανέργους. Ο άγριος ανταγωνισμός τους για υψηλότερη κερδοφορία θα κλείνει τις πιο αδύναμες επιχειρήσεις, θα εκτοπίζει τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες, θα μειώνει τον αριθμό των εργαζομένων, θα τσακίζει μισθούς και δικαιώματα.

    Τα γνωστά καλλιεργούμενα επιφανειακά και λαϊκίστικα συνθήματα «κλέφτες», «ψεύτες», απαλλάσσουν τον πραγματικό ένοχο, την πλουτοκρατία που ληστεύει νόμιμα το λαό και τον φυσικό και ορυκτό πλούτο της χώρας. Τα σκάνδαλα, ο χρηματισμός πολιτικών των κομμάτων του συστήματος, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που φέρνει δεινά στο λαό και όχι αιτία. Δίνουν συγχωροχάρτι στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και άλλων κομμάτων που στηρίζουν τα βάρβαρα μέτρα για ιδεολογικούς λόγους κι ας μην έχουν κλέψει.

    Τα αντιδραστικά συνθήματα «έξω τα κόμματα, τα συνδικάτα», που προβάλλουν ορισμένα κέντρα και θέλουν να αποκτήσουν απήχηση στο λαό, έχουν ως κύριο στόχο να μπερδέψουν τις λαϊκές συνειδήσεις. Έτσι έχουν τη δυνατότητα η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα να ερμηνεύουν το μήνυμα της διαμαρτυρίας με διαφορετικό τρόπο και όπως τους συμφέρει. Να βάλουν στο ίδιο τσουβάλι με τους υπεύθυνους, το ΚΚΕ που αποκάλυψε και αντιπάλεψε με συνέπεια την πολιτική ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, να κρύψουν την πολιτική ευθύνη του λαού που τους στήριξε ή τους ανέχτηκε με την ψήφο του.

    Να κρύψουν ότι οι ταξικές δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ παλεύουν σταθερά και πρωτοπόρα για το δίκιο των εργαζομένων, σε αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό της πλειοψηφίας ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ.

    Οι εργατικοί λαϊκοί και νεανικοί αγώνες σήμερα, για να έχουν αποτέλεσμα και τη δύναμη να ορθώσουν εμπόδια στα κλιμακούμενα βάρβαρα μέτρα, πρέπει να στοχεύουν τους υπεύθυνους για τα λαϊκά δεινά που είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, η ΕΕ και τα κόμματα που τους υπηρετούν. Να διεκδικούν τα σύγχρονα δικαιώματα, να στοχεύουν σε αναγκαίες ριζικές αλλαγές που χρειάζονται στην οικονομία και στην εξουσία, ώστε η ανάπτυξη να υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.

    Το ΚΚΕ προειδοποιεί και καλεί τις λαϊκές δυνάμεις που συνειδητοποιούν ότι είναι αναγκαία η λαϊκή δράση για να αποτραπεί η μόνιμη πτώχευση του λαού στην οποία οδηγούν κυβέρνηση – ΕΕ, να αντιμετωπίσουν με δυσπιστία τις κολακείες και τα «αγκαλιάσματα» των αστικών κομμάτων, των ΜΜΕ των μεγαλοεπιχειρηματιών, διάφορων μηχανισμών και ομάδων που παριστάνουν τους ανεξάρτητους και ακομμάτιστους. Αυτοί έχουν πολλαπλούς στόχους, ειδικούς λόγους και επιδιώξεις, ωστόσο συμπίπτουν σε μια κοινή συνισταμένη παγίδευσης, ναρκοθέτησης ή εκτόνωσης των λαϊκών αγωνιστικών διαθέσεων.

    Η κυβέρνηση, τα κόμματα και οι μηχανισμοί του συστήματος έχουν κάθε λόγο να μείνει θολή η αυθόρμητη μαζική αγανάκτηση. Να εγκλωβιστεί σε ανούσια συνθήματα ή σε αντιδραστικά ιδεολογήματα. Έτσι έχουν τη δυνατότητα να βάλουν αυτοί όποια ταμπέλα θέλουν στις λαϊκές απαιτήσεις και κινητοποιήσεις. Με αυτόν τον τρόπο επιδιώκουν να ελέγξουν προς όφελός τους τις λαϊκές αντιδράσεις. Να τις χρησιμοποιήσουν για να εκτονώσουν από ένα σημείο και μετά τη λαϊκή οργή και να την μετατρέψουν σε μοιρολατρία, ότι τίποτα δεν γίνεται, και σε υποταγή. Να τις περιορίσουν σε απατηλούς στόχους μιας καλύτερης διαπραγμάτευσης μέσα στην ΕΕ, όπως προβάλλουν η ΝΔ, το κόμμα του Καρατζαφέρη και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

    Η λαϊκή αγανάκτηση που φουντώνει ανησυχεί την πλουτοκρατία, ωστόσο δεν τη φοβίζει, γιατί γνωρίζει ότι χωρίς οργάνωση και ταξική συνειδητοποίηση δεν μπορεί να γίνει αποτελεσματική και επικίνδυνη γι’ αυτούς η λαϊκή αγωνιστική δράση. Αντίθετα επιδιώκουν να την αξιοποιήσουν προκειμένου να σπρώξουν τα κόμματα εξουσίας σε πιο αντιδραστικές και επιθετικές θέσεις. Στο όνομα των «ικανών, άξιων και τίμιων πολιτικών» και με αφορμή τις λαϊκές αντιδράσεις προετοιμάζουν το έδαφος, ώστε αν το σημερινό κυρίαρχο πολιτικό σύστημα αποδειχτεί ανίκανο να διαχειριστεί τον λαϊκό παράγοντα, να προχωρήσουν σε μεταμφίεσή του, στη δημιουργία νέων αστικών κομμάτων, ώστε να κερδίσουν χρόνο, να πάρουν «περίοδο χάριτος» ως νέα κόμματα, για να προχωρήσουν πιο αποφασιστικά στην καταδίκη των εργαζομένων στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, στην οποία οδηγεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και η πολιτική που τα υπηρετεί.

    Το ΚΚΕ δεν χρησιμοποιεί προσωπεία, δεν παριστάνει τον ακομμάτιστο, δεν απευθύνεται πλαγίως στο λαό για να υιοθετήσει τα συνθήματά του. Με παρρησία και θάρρος έχει αποδείξει ότι λέει άφοβα όλη την αλήθεια και προτείνει διέξοδο προς όφελος του λαού.

    Το ΚΚΕ απευθύνεται με εμπιστοσύνη στο λαό. Υπάρχει λύση. Η χώρα μας έχει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες για να αναπτυχθεί και να καλύψει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Για να γίνει αυτό απαιτείται να γίνουν κοινωνική λαϊκή περιουσία οι μεγάλες, στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις. Να διαμορφωθεί ο παραγωγικός συνεταιρισμός της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων. Να υπάρχει πανεθνικός κεντρικός σχεδιασμός με λαϊκή εξουσία και εργατικό λαϊκό έλεγχο. Αυτός ο δρόμος της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας σημαίνει αποδέσμευση από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Μπορεί να τον ανοίξει μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία που ξεκινάει από τους τόπους δουλειάς και απλώνεται παντού. Δίνει ταυτόχρονα καθημερινά μάχες για την υπεράσπιση των ανέργων, της λαϊκής οικογένειας, των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων, των μικρομεσαίων αγροτών και επαγγελματιών, χωρίς να χάνει το στόχο της ριζικής ανατροπής.

    Το ΚΚΕ καλεί σε αυτόν το δρόμο συμπόρευσης τις εργατικές λαϊκές δυνάμεις, ειδικά αυτές που για χρόνια ακολούθησαν το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Τις καλούμε για να οργανώσουμε τη λαϊκή ανυπακοή και αντεπίθεση, τη μεγάλη λαϊκή συμμαχία που θα τα αλλάξει όλα προς όφελος των εργαζομένων και του λαού.

    Καμιά υποταγή στα τρομοκρατικά διλήμματα και τις απειλές του κεφαλαίου, της ΕΕ, της κυβέρνησης. Ο λαός δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στα δικά τους διλήμματα και αδιέξοδα. Έχει τη δυνατότητα να αξιοποιήσει την εμπειρία του. Έχει τη δύναμη με την οργάνωση και τη συμμαχία του, με ισχυρό ΚΚΕ, να προχωρήσει αποφασιστικά μπροστά για τη δική του εξουσία, με αποδέσμευση από την ΕΕ και λαϊκή οικονομία, να γίνει πραγματικά αφεντικό στον τόπο του και να συμβάλει καθοριστικά και ουσιαστικά στην πάλη των λαών της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου, κατά της καταπίεσης των μονοπωλίων και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης”.

Παρατηρούμε λοιπόν τα εξής: Το ΚΚΕ κρατά αποστάσεις από τις κινητοποιήσεις της «πλατείας» και τις Λαϊκές Συνελεύσεις, θεωρώντας ότι εκείνο που φοβίζει πραγματικά το σύστημα είναι το οργανωμένο κίνημα με κατεύθυνση την αλλαγή «τάξης στην εξουσία». Έχει την άποψη ότι αφενός το αυθόρμητο αναπτύσσεται γιατί υπάρχει ένα συνειδητό κίνημα και αφετέρου πως, για να αποκτήσει δύναμη ανατροπής το «αυθόρμητο στοιχείο» πρέπει να μετατραπεί σε ταξική πάλη.

ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ

Επιδίδεται σε μία πολιτική ανάλυση η οποία, ουσιαστικά περιορίζεται στην συνθηματολογία, υποστηρίζοντας ότι η πλουτοκρατία σε συνεργασία με τα αστικά κόμματα της χώρας και την Ε.Ε. επιδιώκουν να εξαναγκάσουν το λαό να πληρώσεις αυτός την κρίση και το χρέος. Καλά ως εδώ. Θα περίμενε κανείς όμως, από το κομμουνιστικό κόμμα να είναι σε θέση να προβεί σε μία πιο οξυδερκή ανάλυση τόσο για την φύση και τα αίτια της κρίσης, όσο και για τους τρόπους αντιμετώπισής της.

Παραγνωρίζει λοιπόν το ΚΚΕ ότι η σημερινή κρίση του καπιταλισμού είναι δομική κρίση του, ότι οφείλεται σε εγγενείς αδυναμίες του, ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια φάση του καπιταλισμού που χρειάζονται άλλα εργαλεία προκειμένου να την εξηγήσουν και να τεθεί η βάση για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού: Ο καπιταλισμός δεν είναι πλέον παραγωγικός και μάλιστα, μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο αντιπαραγωγικός, για το λόγο ότι επικράτησε το τραπεζικό κεφάλαιο έναντι των άλλων μορφών κεφαλαίου. Σήμερα, περισσότερο διεξάγεται μια ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση παρά μια ευθεία σύγκρουση μεταξύ καπιταλισμού και εργατικής τάξης. Είναι άλλο ζήτημα αν, σε τέτοιες συνθήκες, επωφελείται μία μικρή ομάδα επιχειρήσεων, ένα απειροελάχιστο τμήμα της, κατά ΚΚΕ, «πλουτοκρατίας» και αν ο λαός λυγίζει κάτω από το βάρος της κρίσης, συμπαρασυρόμενος.

Το ΚΚΕ φαίνεται να αγνοεί ότι για πρώτη φορά στην ιστορία, έχουν πληγεί σημαντικότατα τμήματα του ίδιου του κεφαλαίου (ή, για ν΄ ακριβολογούμε, μετά την 25η Μαίου 2011 φάνηκε να περνάει αμυδρά αυτό από το μυαλό κάποιων στον Περισσό, χωρίς ακόμα να είναι σαφές και ξεκάθαρο σημείο αναφοράς στην ανάλυση του κόμματος) και μάλιστα του παραγωγικού κεφαλαίου (βιομηχανικού) ή του λιγότερο παρασιτικού κεφαλαίου (εφοπλιστικό, εμπορικό) σε σχέση με το τραπεζικό κεφάλαιο που έχει την πρωτοκαθεδρία σήμερα. Κοιτάζοντας την Ελλάδα, φαίνεται να αγνοεί ότι μεγάλα τμήματα της αστικής τάξης βυθίζονται για πρώτη φορά σε βαθιά φτώχεια ή έστω σε μόνιμη ανασφάλεια (με μόνη προοπτική τη βαθιά φτώχεια). Φαίνεται να αγνοεί ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε αδιέξοδο, αφού, υπό την ηγεμονία του τραπεζικού – χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και με οδηγό τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ε.Ε. (και λιγότερο των ΗΠΑ), είναι αδύνατο να επιτευχθεί και πάλι «ανάπτυξη» και ότι ο καπιταλισμός δείχνει να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει, το ίδιο εύκολα με το παρελθόν τουλάχιστον, τις γνωστές μεθόδους για την τεχνητή ανάκαμψή του.

Το ΚΚΕ δείχνει αμήχανο και ανίκανο να εξηγήσει ακόμα και τα πιο απλά «καπιταλιστικά παράδοξα», όπως το πώς εξηγείται ότι για πρώτη φορά φαίνεται να είναι μόνιμη και διαρκής μία κατάσταση με ταυτόχρονη και παράλληλη αύξηση και της ανεργίας και του πληθωρισμού. Αδυνατεί να καταλάβει (όπως αδυνατούν βέβαια και οι ίδιοι οι καπιταλιστές) ότι μία εξαθλιωμένη κοινωνία που πένεται, δεν μπορεί να καταναλώσει και ότι αυτό αποτελεί το μεγάλο αδιέξοδο του νεοφιλελευθερισμού. Αρκείται στην συνθηματολογία, και η λέξη «πλουτοκρατία» είναι η μία στις δύο που χρησιμοποιεί, χωρίς ν’ αντιλαμβάνεται ότι η ίδια η «πλουτοκρατία» είναι διχασμένη, ότι βρίσκεται σε ένα είδος εμφυλίου σπαραγμού με πολλά θύματα, δημιουργούμενης έτσι μιας κατάστασης που όσο μοιραία μπορεί να είναι για τις κοινωνίες, για τους λαούς, άλλο τόσο θα μπορούσε ν’ αποτελέσει την αφετηρία για το ξεπέρασμα του ανορθολογισμού της καπιταλιστικής «ορθολογικότητας».

Αρκείται να βλέπει παντού συνωμοσίες, διαδίδει άμεσα ή έμμεσα, ότι ο καπιταλισμός είναι ένα τρομερό και αδηφάγο, αλλά “έξυπνο” τέρας, αντί να προσανατολίσει την ανάλυσή του προς μία κατεύθυνση ερμηνείας των αιτίων του προφανούς: ότι ο καπιταλισμός «τα έχει χαμένα» και παραπαίει, ότι δεν υπάρχει “άνωθεν σχέδιο” για καταλήστευση των λαών, αλλά απλώς πανικός στις τάξεις των καπιταλιστών οι οποίοι τρώγονται ζωντανοί μεταξύ τους και εγκαταλείπουν το πλοίο σαν τα ποντίκια (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον λαό – επιβάτη του πλοίου).

Εν ολίγοις, το ΚΚΕ (και γενικά η Αριστερά σήμερα) προτιμά να κοιτάζεται αμήχανο στον καθρέφτη, προσπαθώντας να λύσει ένα νέο πρόβλημα με απαρχαιωμένα εργαλεία. Ή απλώς δεν το ενδιαφέρει να λύσει το πρόβλημα.

ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΤΟΧΕΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΩΝ

Θεωρεί το ΚΚΕ τα συνθήματα «έξω τα κόμματα, τα συνδικάτα» αντιδραστικά και δεν κάνει καμία προσπάθεια για αυτοκριτική, προσπαθώντας να εξηγήσει τα αίτια αυτής της απέχθειας για κόμματα και συνδικάτα. Δεν γίνεται (ή συγκαλύπτεται προσεκτικά, αν γίνεται) καμμία σκέψη πάνω στο ρόλο που παίζει το ίδιο, τόσο ως κόμμα που στηρίζει ανεπιφύλακτα τον κοινοβουλευτισμό και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία», όσο και ως φορέας που προσπαθεί να ποδηγετήσει τον συνδικαλισμό και να εμποδίσει τη γέννηση κάθε νέου προτάγματος στους χώρους εργασίας ή την κοινωνία ολόκληρη.

Μιλά για ανάγκη μετεξέλιξης του αυθόρμητου στοιχείου των Λαϊκών Συνελεύσεων σε «δύναμη ανατροπής» και δεν μας λέει ότι έχει ξεχάσει (και αποκηρύξει) τη λέξη επανάσταση και ότι, στην πράξη, δρα διασπαστικά σε κάθε προσπάθεια δημιουργίας ενιαίου μετώπου έστω και για τη διεκδίκηση των βασικότερων λαϊκών αιτημάτων. Το ΠΑΜΕ, αρέσκεται σε παρελάσεις, στις οποίες χιλιάδες μέλη περπατούν καμαρωτά με το βήμα της χήνας δίπλα στα ΜΑΤ που εκείνη την ώρα αρχίζουν ν’ αρματώνονται προετοιμαζόμενα για την έλευση των υπόλοιπων διαδηλωτών, αλλά ουσιαστικά λείπει από κάθε λαϊκό αγώνα, έχοντας εγκαταλείψει και την παραμικρή συγκρουσιακή διάθεση. Το μεσοπρόθεσμο και ο εφαρμοστικός νόμος ψηφίζονταν, το ΠΑΜΕ παρήλαυνε στην επαναστατική πασαρέλα και τα άλλα «παιδιά του λαού», οι αστυνομικοί…, περίμεναν να περάσει και να χαθεί στο βάθος, προκειμένου να αρχίσουν τις απίστευτες ακρότητες και τις προκλητικές επιθέσεις κατά του λαού.

Το ΚΚΕ αρέσκεται να εφευρίσκει συνωμότες παντού, πάντα διαβολικούς, πάντα έτοιμους να εξαπατήσουν τον κακόμοιρο, τον αφελή λαό που είναι αυθόρμητα καλός αλλά χαζούλης…και δεν τόλμησε ποτέ ούτε καν να προσπαθήσει να πλησιάσει αυτό τον λαό όταν εξεγείρεται, πρώτα ακούγοντάς τον και μετά απευθυνόμενο σ’ αυτόν.

Όποιος δεν είναι μαζί τους είναι είτε πλουτοκράτης που ψηφίζει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είτε δεκανίκι αυτών (ΛΑ.Ο.Σ. , ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και λοιπά κόμματα), είτε επικίνδυνος αναρχικός – κουκουλοφόρος – τρομοκράτης – κωλοπαιδαράς – προβοκάτορας «με σκοπό να προβάλει με κάθε μέσο τραμπουκισμούς και προβοκάτσιες, γελοία και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζουνε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις» που αγωνίζονται (εκτός κι αν έχουν κομματική ταυτότητα με σφραγίδα Περισσού βλ. και πάλι 8ο φύλλο Πανσπουδαστικής 2.1974 και διηγηματάκι Δεκεμβρίου 2008).

Αλήθεια, αυτή την άποψη έχει για τον λαό το ΚΚΕ; Το ΚΚΕ θα κάνει την ανατροπή ή ο λαός ο ίδιος; Ή μήπως δεν έχει το χρέος, το ΚΚΕ, σύμφωνα με τις θέσεις που υποτίθεται ότι εκφράζει, ν’ αφουγκραστεί τον λαό και να προσπαθήσει να τον βοηθήσει όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται; Δεν το ενδιαφέρει να παίξει, έστω, ηγεμονικό ρόλο, στα κινήματα; Φαίνεται πως όχι. Γιατί έχει εγκαταλείψει επίσημα κάθε επαναστατική προοπτική και αρκείται να ψηφοθηρεί για ένα εκλογικό ποσοστό που θα κυμαίνεται μεταξύ του 5 και 10 % του εκλογικού σώματος.

ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΩΝ

Μια ιστορία σχεδόν ενός αιώνα είναι ικανό διάστημα για να κριθεί ένα πολιτικό κόμμα. Απ’ όλες τις παραπάνω ιστορικές στιγμές που είδαμε, προκύπτει ότι το ΚΚΕ δεν επιθυμεί σε καμμία περίπτωση την σοσιαλιστική επανάσταση, έχοντας εγκαταλείψει τον επαναστατικό μαρξισμό, τους σκοπούς του οποίου υποτίθεται ότι επιδιώκει να πετύχει.

Πρόκειται για ένα κόμμα που έχει άκρως γραφειοκρατική δομή και που θεωρεί την εσωκομματική δημοκρατία επικίνδυνη και ύποπτη. Ένα κόμμα που περιθωριοποίησε και φίμωσε όλες τις φωνές όλων των αξιόλόγων στελεχών που είχε και που προσπάθησαν να δώσουν στο κόμμα μία επαναστατική ή ελευθεριακή κατεύθυνση, καταφέρνοντας έτσι ν’ αποδυναμωθεί το ίδιο.

Το ΚΚΕ, μπροστά σε κάθε κρίσιμο ιστορικό δίλημμα, κατάφερε να κάνει πάντα την «λάθος» επιλογή . Δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά για τις αμέτρητες χιλιάδες αγνών αγωνιστών που πέρασαν απ’ αυτό, που πολέμησαν και βασανίστηκαν γι’ αυτό, «προδίδοντας» σε κάθε ευκαιρία τις προσδοκίες και τα όνειρα χιλιάδων υποστηρικτών του.

Είναι δυνατόν να κάνει κανείς πάντα λάθος; Ή μήπως η επανάληψη των ίδιων πρακτικών δεν μπορεί να είναι τυχαία; Μήπως αυτά που εμείς θεωρούμε «λάθη» τελικά ήταν οι συνειδητές επιλογές ενός κόμματος προσκολλημένου στον σταλινισμό; Φαίνεται πως ναι. Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που αντιστάθηκε κάθε φορά στον εκδημοκρατισμό του, που απεμπόλησε την επαναστατικότητά του (αν ποτέ υποθέσουμε ότι είχε), που είναι ολοκληρωτικό, απολυταρχικό και ανελεύθερο. Ένα φάντασμα του σταλινισμού που άλλοτε μαζεύεται στη γωνιά του, μιλώντας για «αστικοδημοκρατικό μετασχηματισμό», άλλοτε τραγουδάει θούριους για έναν σοσιαλισμό που κανείς δεν αντιλαμβάνεται, που κανείς δεν θέλει. Για έναν “σοσιαλισμό” που όποιος αγωνίστηκε γι’ αυτόν έχοντας αγνές προθέσεις, πέθανε στα κάτεργα, στην εξορία ή την εξαθλίωση και την απαξίωση.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Πιστεύοντας πως στις τάξεις του ΚΚΕ ακόμα και σήμερα υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που επιθυμούν μια κοινωνία που θα χαρακτηρίζεται από πραγματική δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και ελευθερία, τους καλούμε να αναρωτηθούν αν πράγματι πιστεύουν ότι το ΚΚΕ είναι ο δρόμος για τον Σοσιαλισμό. Να σκεφτούν ποιο είναι το αληθινό νόημα του Σοσιαλισμού, αν αυτός μπορεί να επιζήσει και ν’ αναπτυχθεί σε συνθήκες ανελευθερίας, ολοκληρωτισμού και έλλειψης αυτόνομων δημοκρατικών θεσμών.

Μέχρι τότε, τους καλούμε, να συνειδητοποιήσουν ότι οι λαϊκοί αγώνες μπορούν να έχουν αποτελέσματα μόνο μέσα από τη μαζικότητα και τη συλλογικότητα και όχι με τον πολιτική και κοινωνική απομόνωση, τον δογματισμό, την διασπαστικότητα και τον ψευτοεπαναστατικό ναρκισσισμό.

Υπάρχει πιθανότητα για κοινούς αγώνες, σ’ ένα minimum ή όχι; Μπορούμε τουλάχιστον να διεκδικήσουμε μαζί τα εντελώς βασικά; Αυτά στα οποία συμφωνούμε όλοι; Αν ναι, ας το κάνουμε και (και μετά ας πάρει ο καθένας τον δρόμο του)…

Τέλος, κατά την άποψή μας, η ηγεσία του κόμματος τις απαντήσεις για την πορεία του και τις επιλογές του, τις οφείλει σε ολόκληρο το λαό (και διαβεβαιώνουμε ότι δεν είμαστε Αμερικάνοι, καπιταλιστές, πλουτοκράτες, Εβραίοι, μασόνοι, Τούρκοι, προβοκάτορες, αστοί, κουκουλοφόροι κλπ. αλλά απλώς προβληματισμένοι).

Ας μας εξηγήσει επιτέλους γιατί θεωρεί ότι κάθε αυθόρμητη, αυτό-οργανωνόμενη, λαϊκή προσπάθεια που προσπαθεί να αναδείξει νέα προτάγματα μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, όταν η ίδια η ηγεσία του ΚΚΕ, δεν κατάφερε να παρουσιάσει ούτε μία φορά μια οργανωμένη στρατηγική για συντονισμένους λαϊκούς και αποτελεσματικούς αγώνες οι οποίοι θα έδιναν όραμα στο λαό για μία πραγματική, ολοκληρωτική και διαρκή δικαίωσή του.

Συγγραφή: Ian Delta, Efor

απο:   http://eagainst.com