Αντί γενέθλιων 29 χρόνια πριν...

     

       Νιώθω φυλακισμένος στη χώρα μου. 

      

        Νιώθω καθημερινά να περιστοιχίζομαι από καθυστερημένους συγκρατούμενούς μου που αδυνατούν να καταλάβουν την κατάσταση που βρισκόμαστε. Μα είναι δυνατόν να ζούμε σε μια χώρα τρελών που δεν βλέπουν τους τοίχους που τους χωρίζουν από την ελευθερία; 

       Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Μια φορά και έναν καιρό σε αυτή τη χώρα υπήρχε η λογική. Δυστυχώς όμως ο λαός μας μέθυσε με το χειρότερο αλκοολούχο ποτό: την ιδεολογική φαντασίωση. Κάποιος έπεισε τους πολίτες του τόπου αυτού πως η ιδέα μιας τέλειας κοινωνίας αλληλεγγύης των πολιτών που διασφαλίζει τα πάντα για όλους είναι ηθική και πάνω από όλα δυνατή άρα και εφαρμόσιμη. Όλοι αναγνώρισαν τις ιδανικές προθέσεις της ιδέας αυτής, την αγκάλιασαν, την πίστεψαν και την ήπιαν μονορούφι. 

       Και ο κόσμος μέθυσε και γιόρτασε με τόση χαρά που ένιωσε πως μια νέα Ελλάδα ξεκινά. Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Και ο κόσμος συνέχιζε να πίνει αδιάκοπα και να γιορτάζει. 

       Όμως υπήρχε έναν προβληματάκι. Μια μικρή μειοψηφία φώναζε πως κάποια στιγμή το γλέντι και το ποτό θα τελείωναν και τα συμπτώματα θα ήταν τρομερά. Ο κόσμος όμως όχι μονο δεν άκουγε αλλά ένιωθε απειλή από τις Κασσάνδρες και αποφάσισε να δράσει. 

Θα περίμενε κάνεις από τον κόσμο να κάνει το προφανές: να τους κλείσει το στόμα και να τους περιορίσει.. Έκανε όμως κάτι πολύ εξυπνότερο: Έκλεισε τον ίδιο το λαό στη φυλακή και άφησε τις Κασσάνδρες απέξω λες και ήσαν φρουροί ενώ έθαψε το κλειδί στη λήθη της ιστορίας. Έτσι διασφάλισε πως κανένας ποτέ δε θα πίστευε όντας φυλακισμένος τις αλήθειες του δεσμοφύλακα του ότι όλα αυτά ήταν στημένα ενώ μόνιμα θα κατηγορούσε όλους τους άλλους εκτός από τον πραγματικό υπαίτιο. 

       Και το γλέντι συνεχιζόταν.

       Μισό μηνά αφότου ήρθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία γεννήθηκα στις 6 Νοέμβριου του ‘81 φυλακισμένος στη χωρά μου. Γεννήθηκα σε μια χωρά παραδομένη στη μέθη της ιδεολογικής φαντασίωσης. Σε μια χωρά που όλοι σχεδίαζαν και οραματίζονταν πώς θα φτιάξουν ένα τέλειο κράτος που θα προσφέρει απλόχερα σε όλους παιδεία, ασφάλιση, υγεία, μεταφορές, επικοινωνίες, αερομεταφορές, ενημέρωση ακόμα και τέχνη. 

       30 χρόνια μεταπολίτευσης και τίποτα από όλα αυτά δεν έχει πραγματωθεί ακόμα.  Η φυλακή παραμένει εντωμεταξύ κλειστή και πολλοί από τους κρατούμενους συνεχίζουν ακόμα να μεθούν. Ενώ λιγοστοί έχουν αντιληφθεί το ψέμα γύρω τους και έχουν ήδη αρχίσει να προσπαθούν να αποδράσουν οι υπόλοιποι συνεχίζουν και βρίζουν τους αντιφρονούντες Κασσάνδρες απέξω πιστεύοντας πως αυτοι τους έχουν κλείσει και αδυνατούν να πιστέψουν πως όλο αυτό είναι στημένο από τους ίδιους τους τους εαυτούς για την διατήρηση της ιδεολογικής τους μέθης.

       Το οξύμωρο με τον αλκοολισμό όμως είναι πως η ευφορία έρχεται πρώτη και τα αρνητικά συμπτώματα στην υγεία πολύ αργότερα ενώ με τη θεραπεία συμβαίνει δυστυχώς το αντίθετο. 
       Το κακό είναι πως οι λίγοι που θα αντιληφθούν ότι πρέπει να το σταματήσουν σύντομα θα συνειδητοποιήσουν πως θα πρέπει να γευτούν τα αρνητικά συμπτώματα της εξάρτησης για πολύ μεγάλο διάστημα πρωτού ο οργανισμός γιατρευτεί εάν ποτέ τα καταφέρει να γιατρευτεί. 

       Πως όμως ο λαός θα αναγνωρίσει το σφάλμα του όταν κατηγορεί τους ανθρώπους που από την αρχή προσπαθούσαν να τον σώσουν προειδοποιώντας τον; 

       Πως θα καταφέρει να γλυτώσει από την φυλακή που έχει βάλει ο ίδιος τον εαυτό του και έχει ξεχάσει που είναι το κλειδί;

       Έτσι ακόμα και όταν το κρασί στερέψει η κατάσταση παραμένει άρρωστη με το αίτιο να γίνεται αιτιατό, οι κατήγοροι να γίνονται κατηγορούμενοι και η τρέλα να συνεχίζεται. 

       Μήπως τελικά η λύση είναι να αποδράσουμε;